Afgelopen zondag kwamen Cubanen voor het eerst sinds meer dan twintig jaar op straat om hun ongenoegen uit te drukken. Het leek een spontane opwelling, maar bij nader toezien is er veel meer aan de hand. De VS probeert al zestig jaar een regimewissel door te voeren. De laatste jaren zetten ze daarbij de sociale media en de gewone media op een gesofisticeerde manier in. De afgelopen gebeurtenissen zijn een schoolvoorbeeld daarvan.

Cuba heeft decennialang blijk gegeven van een ongelooflijke veerkracht tegen de economische oorlog waarmee de VS-regering de economie wil verstikken en honger en ontbering creëren om het land te destabiliseren. De huidige noodsituatie is het gevolg van die 60 jaar lange blokkade door de VS, de nog eens 243 extra sancties opgelegd door de regering Trump en de gevolgen van de COVID-19-pandemie.

Stel je even voor: een groep Belgen organiseert een betoging in Brussel waarbij pancartes worden gedragen die vragen om een humanitaire interventie van Duitsland omdat de Belgische regering haar plicht niet doet … Zou het lang duren voor ze worden opgepakt en veroordeeld voor landverraad? Wellicht niet, en terecht. Als op 11 juli hetzelfde gebeurt in Cuba .....

Tweehonderd jaar geleden, op 24 juni 1821, versloegen de troepen van Simón Bolívar (1783-1830) de Spaanse royalisten tijdens de Slag om Carabobo, enkele honderden kilometers ten westen van Caracas, Venezuela. Vijf dagen later zette Bolívar triomfantelijk voet aan wal in Caracas. De Spaanse forten van Cartagena en Puerto Cabello waren ingenomen door het leger van “de Bevrijder”, wat Spanje schaakmat zette. In Cúcuta kwam ondertussen een congres samen om een nieuwe grondwet op te stellen en Bolívar als president aan te stellen. Een artikel van Vijay Prashad, onze gast op Che Presente