Afgelopen zondag kwamen Cubanen voor het eerst sinds meer dan twintig jaar op straat om hun ongenoegen uit te drukken. Het leek een spontane opwelling, maar bij nader toezien is er veel meer aan de hand. De VS probeert al zestig jaar een regimewissel door te voeren. De laatste jaren zetten ze daarbij de sociale media en de gewone media op een gesofisticeerde manier in. De afgelopen gebeurtenissen zijn een schoolvoorbeeld daarvan.

Stel je even voor: een groep Belgen organiseert een betoging in Brussel waarbij pancartes worden gedragen die vragen om een humanitaire interventie van Duitsland omdat de Belgische regering haar plicht niet doet … Zou het lang duren voor ze worden opgepakt en veroordeeld voor landverraad? Wellicht niet, en terecht. Als op 11 juli hetzelfde gebeurt in Cuba .....

De pandemie groeit onverminderd in Cuba, ondanks de inspanningen van de autoriteiten om de bevolking te immuniseren. Op 27 juni deelde het Ministerie van Volksgezondheid (MINSAP) mee dat meer dan 1 miljoen burgers al drie doses van de eigen vaccins hebben ontvangen. Dit bemoedigende nieuws ging echter gepaard aan ander nieuws dat alle alarmbellen deed rinkelen: in de afgelopen 24 uur telt Cuba voor het eerst meer dan 3000 gevallen van COVID-19.

184 landen veroordeelden in de Algemene Vergadering van de VN op 23 juni de 60 jarige blokkade van de VS tegen het eiland. Colombia, Brazilië en Ukraine onthielden zich en enkel Israël en de VS zelf stemden tegen de resolutie “Noodzaak een einde te stellen aan de economische, handels en financiële blokkade opgelegd door de VS tegen Cuba"