Italië stemt in de VN tegen Cuba. De burgemeester van Crema, de Italiaanse stad die de Henry Reeve medische brigade ontving, stuurt een brief aan premier Draghi.

Geachte premier prof. Mario Draghi,Ik schrijf u als burgemeester van een gemeente die voor een gemeenschap van 35.000 mensen werkt en die zich enkel kan voorstellen wat het betekent om een land van 60 miljoen mensen te besturen, vooral in zulke dramatische tijden. Maar als vrouw, als moeder, als burger en uiteindelijk als burgemeester, voel ik mij geroepen een kleine last toe te voegen aan de lasten die reeds op u wegen. Ik ben immers van mening dat ons land enkele dagen geleden doorslaggevende beschavingsnormen, zoals dankbaarheid, trouw, loyaliteit en solidariteit, zwaar heeft geschonden.

Een jaar geleden kwam de Henry Reeve Brigade, met 52 Cubaanse artsen en verpleegkundigen, mijn stad Crema, mijn bevolking en ons ziekenhuis te hulp. We waren getroffen en bijna vernietigd door de eerste golf van de pandemie.

De Cubaanse dokters, in hemden met korte mouwen, kwamen aan op een ijskoude avond in maart, verkleumd maar waardig. Zij hadden de oceaan overgestoken om een drama te delen dat op dat moment bijna hopeloos leek en elke dag een tragedie betekende. Dit is vandaag de dag nog steeds het geval, maar twaalf maanden geleden stonden we tegenover een duistere en schijnbaar almachtige vijand omdat de wetenschap nog geen remedies had gevonden. Vandaag zien we het licht, maar toen zag het er voor ons uitzichtloos uit.

Dankzij de solidariteit van de bevolking van Crema hebben wij hen in een nacht warme kledij en uitrustingen gegeven om hen tegen de winterkoude te beschutten. Vanaf dat moment en gedurende meer dan twee maanden waren zij aan de slag in een naast ons ziekenhuis ingerichte veldhospitaal. Zij stonden zij aan zij met ons medisch personeel om de door het virus getroffen bevolking te verzorgen en te steunen. Het gaf de mensen moed, en dat was tijdens die maanden van doorslaggevend belang. Dit was voor ons, de inwoners van Crema, het eerste vaccin!

En zodra de druk op het ziekenhuis afnam, stonden onze Cubaanse vrienden meteen klaar om op het terrein tussen te komen. In Cuba verloopt de gezondheidszorg van huis tot huis. Wij hebben dat aspect weinig ontwikkeld, en de zwakke punten van die keuze hebben wij tijdens de pandemie allemaal ervaren. We hebben ons op gevaarlijke paden begeven.

De vereniging Italië-Cuba hoefde de minister van Volksgezondheid, Roberto Speranza, maar voor te stellen een verzoek om hulp te sturen. Cuba reageerde binnen enkele dagen, op 21 maart 2020, en zond 52 gezondheidswerkers naar Crema. Op 13 april zouden er nog eens 39 in Turijn aankomen om dezelfde humanitaire missie uit te voeren. Ze hebben het woord solidariteit in het leven van vele Italianen herschreven, ze hebben alle barrières doorbroken en voor onze gemeenschappen en onze kinderen een les in burgerzin nagelaten. Pas toen begrepen we dat het virus zijn strijd zou verliezen, en zelfs vandaag vergeten we die les niet en zijn we dus minder bang.

Ik weet dat er internationale “evenwichten” zijn en dat ons land van oudsher “

Atlantische” standpunten inneemt. Maar als men kennismaakt met de humanitaire geest van de “belegerde” Cubanen, die net als wij allen naar een beter leven streven, als men over de ideologische muren kijkt, dan leert men een ander deel van de mensheid kennen, dat de dankbaarheid en waardering van zoveel Italianen heeft kunnen verdienen. En dan kunnen we het absoluut niet eens zijn met het standpunt dat ons land heeft ingenomen in de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties, waar een resolutie werd besproken waarin de gevolgen voor de mensenrechten van de unilaterale economische sancties tegen bepaalde staten, waaronder Cuba, aan de kaak werden gesteld.”

La nostra Patria è l’umanità”, met deze woorden begroetten onze Cubaanse broeders ons bij hun aankomst in Crema. Ik vraag u, geachte president, wat ons vaderland voor ons betekent als opportunisme en realpolitik ons beletten om de ontvangen voordelen en de solidariteit te beantwoorden van een veel nederiger en armer volk dat, met veel minder middelen dan het onze maar rijk aan waardigheid, menselijkheid en trots, ons in een van de meest dramatische momenten van onze republikeinse geschiedenis is komen helpen.

Het standpunt van onze vertegenwoordigers in de Verenigde Naties is een daad van grote symbolische waarde. Het had anders moeten zijn, want men had met politieke rijpheid moeten antwoorden op een kosteloze en genereuze actie die het echte leven van echte Italianen heeft gered. Ik vraag me af welke educatieve en politieke betekenis onze stem tegen hen heeft. Dit is niet de manier om verandering in relaties te bevorderen, zelfs niet in internationale relaties.

Het was het juiste moment om een duidelijke daad te stellen, om standpunten die al meer dan een halve eeuw meegaan te kunnen omkeren. Precies om te bewijzen dat we ons met alle volkeren willen verenigen, op een planeet waar grenzen en ideologieën in de hoofden van nieuwe generaties steeds vreemder lijken.

Ik zou u willen verzoeken, mijnheer de president, een positief institutioneel gebaar van dank te stellen aan onze Cubaanse broeders, een daad die, na een geïmproviseerd standpunt, onze genegenheid en onze verbondenheid met hen bevestigt en die de weg vrijmaakt om de vriendschap te bestendigen en de democratie een kans te geven.

Met vriendelijke groeten,Stefania BonaldiBurgemeester van CremaBron: Venesol