Laura Cáceres, is de dochter van Berta Cáceres, een gerenomeerde milieu-activiste en de drijvende kracht achter COPINH, een netwerk van Hondurese maatschappelijke organisaties die zich inzetten voor de rechten van inheemse gemeenschappen. Berta voerde de tegenstand van het Lenca-volk aan tegen de Agua Zarca-dam. Ze werd hiervoor in 2015 bekroond met de Groene Nobelprijs. Op 3 maart 2016 werd ze vermoord in haar eigen woonst,…… door in VS-getrainde moordenaars gelinkt aan het Hondurese leger. Laura was dit jaar te gast op ChePresente@ManiFiesta 2017 en gaf een krachtige speech op het slotmoment. Hieronder kun je de Nederlandse vertaling lezen Goededag iedereen,Hartelijk dank Manifiesta om mij de mogelijkheid te geven hier te komen spreken.

Ik ben Laura Zúñiga Cáceres en ik behoor tot COPINH: een Hondurese volksorganisaties die strijdt voor de rechten van de inheemse bevolking. COPINH werd opgericht door de inheemse Lenca gemeenschap, en al meer dan 24 jaar hebben we ons grondgebied, ons eigen leven verdedigd. Op 2 maart 2016 werd onze algemene coördinator Berta Cáceres, die mijn mama was, vermoord voor haar strijd ter verdediging van ons grondgebied en van de heilige rivier Gualcarque waar het bedrijf DESA een hydro-elektrisch project wilde ontwikkelen.

Dit bedrijf werd gefinancierd door de Nederlandse bank FMO, de Finse bank FINFUN en de Centraal-Amerikaanse bank van de Economische Integratie BCIE. Deze laatste bank blijft maar verder gaan met het financieren van dit project van de dood. Dit criminele bedrijf (DESA) heeft nog steeds de consessie in handen over de rivier.

Met de moord op onze algemene coördinator hebben ze geprobeerd een boodschap van angst uit te sturen, ze wilden ons verlammen en bang maken met het uitroeien van een belangrijk symbool: de inheemse vrouw, … een vrouw die zich tegenover deze grote economische belangen opstelde en die een openlijke strijd aanvoerde voor het leven..

Maar wij, wij houden vast met kracht aan onze boodschap, en willen ze over de wereld verspreiden, zeggen dat we dit niet accepteren, ook niet al die moorden op onze kameraden die samen met ons wegen naar waarheid en gerechtigheid bouwen. Niet enkel de formele rechtvaardigheid van instituties, maar ook van de spirituele rechtvaardigheid, dei van onze grootvaders en grootmoeders. Wij protesteren heftig tegen de repressie en de gevangenschap, die vandaag opgelegd wordt aan twee van onze lotgenoten omdat zij hun land wilden bezaaien. Wij accepteren de vervolging van Mirian Miranda niet. Zij is de trekker van OFRANEH, de organisate van zwarte broederschap in Honduras. Wij eisen het recht op om gelukkig te zijn en te leven met respect voor onze moeder aarde. Wij nodigen uit tot verbondenheid tussen volkeren en gemeenschappen, om nieuwe netwerken te creëren die ons sterker maken om het geweld van een racistisch, kapitalistisch en patriarchaal systeem het hoofd te bieden.

Ik ben Laura van Honduras, ik ben per toeval wandelaar geworden op dit pad, om voor verschillende volkeren van het (Latijns-Amerikaanse) Abya Yala, onze boodschap uit te dragen van rebellie, van liefde voor het leven. Ik moet u helaas zeggen, dat wij de uitdagingen voor de toekomst tegemoet gaan in een context van repressie, straffeloosheid en voortdurende onzichtbaarheid van de inheemse volkeren; maar we hebben de vaste overtuiging dat we vergezeld worden door de opstandige geesten van de voorvaders en voormoéders die zoals Berta Cáceres oplichten van kracht, licht dat ook voortvloeit uit de solidariteit van alle volkeren van de wereld.

Hier staan we dan met de kracht van Paula, met de glimlach van Tomás Garcìa, met de jeugd van Maicol, met het voorbeeld van Che, met de wijsheid van Fidel.

Er zijn mensen die geboren worden voor altijd, die in de loop van de tijden onophoudend ontkiemen. Mensen die een rivier zijn die nooit zal komen droog te staan, omdat elk van ons een van haar druppels is. Mensen zoals mijn mama sterven NOOIT, ze breken zich in duizenden sporen vrij, in een vruchtbare wind die wij nu zijn vandaag. Ze dringen in ons door. Zij brengen ons hun inzet over.

Dat de omarming die we vandaag weven eerlijk mag zijn, medeplichtige compañera voor altijd. En in die krachtige omarming verheffen we tevens onze stem om te vragen: Waar is Santiago Maldonado?*’Met de voorouderlijke kracht van Berta, Lempira, Mota, Iselaca en Etempica verheffen wij onze stem vol kracht, vrijheid en gerechtigheid’* (Vermoedelijk opgepakt door de Argentijnse politie terwijl hij de zaak van de Mapuches in Patagonië steunde in het strijd tegen multinational Benetton. Sindsdien is hij verdwenen)