In het televisiedebat 18/01 tussen PVDA-voorzitter Peter Mertens en Gwendolyn Rutten, herhaalde de voorzitter van Open Vld een bewering over de LGTB-rechten in Cuba. Een bewering die weinig grond heeft.(…)Het verhaaltje dat homoseksuelen in Cuba worden opgesloten of door de regering onderdrukt, klopt niet.
GeslachtsveranderingDe Belgische Gay-Pride sprak zich duidelijk uit tegen de vernederende Belgische wetgeving rond geslachtsverandering, het thema van de Pride in 2016.
Laat dat nu net een dossier zijn waar België het slechter doet dan het door Rutten zo verguisde Cuba. In ons land zijn transseksuelen nog steeds verplicht om naar een psychiater te gaan en zich te laten steriliseren als ze een geslachtsoperatie willen ondergaan. Ook de terugbetaling van zulke dure operaties is al jaren een strijdpunt in België. In Cuba daarentegen zijn geslachtsaanpassende behandelingen sinds 2008 volledig gratis, zonder bijhorende vernederende verplichtingen.
Een normale variant van menselijke seksualiteitWaren LGBT-rechten in Cuba dan altijd al vanzelfsprekend? Verre van. Tussen 1962 en 1968 werden de circa 25.000 Cubanen die voor de revolutie actief waren in Amerikaanse nachtclubs, bordelen en casino’s in Havana opgesloten in werkkampen. Buitengewoon veel van hen waren homoseksuelen. Dat was de pijnlijke realiteit, en niemand spreekt daar openlijker over dan de Cubanen zelf.
In 1968 werden de werkkampen gesloten, onder andere omwille van de flagrante discriminatie van homoseksuelen. Castro heeft zich achteraf uitvoerig in het openbaar verontschuldigd voor deze zwarte bladzijde van de Cubaanse emancipatiegeschiedenis. In 1981 lanceerde het Cubaanse Ministerie van Cultuur een campagne met als boodschap dat homoseksualiteit een normale variant van menselijke seksualiteit is.
Vanuit de bekommernis om de bevolking te beschermen tegen aids, werden hiv-patiënten in de jaren ’90 afgezonderd en verzorgd in speciale sanatoria, de zogenaamde sidatoria. Maar dat was dan weer niet bevorderlijk om de vooroordelen rond homoseksualiteit te bestrijden, integendeel. Homoseksualiteit werd dan wel weer positief bespreekbaar gemaakt met de succesfilm Fresa y Chocolate in 1993, gerealiseerd met fikse overheidssteun.
Van groot belang was ook de oprichting van het centrum voor seksueel welzijn, CENESEX, in 1989. Dat centrum bereidde niet alleen de voorbeeldige wetgeving rond transseksualiteit voor, maar probeert vooral ook de mentaliteit van de Cubanen te doen evolueren. Sinds 2006 is Mariela Castro voorzitster van CENESEX. Zij verklaarde daarover in december 2011 in L’Humanité: “Ik denk dat deze strijd voor de waardigheid van personen volledig in overeenstemming is met het proces van maatschappelijke transformatie voor de emancipatie van de mens, wat precies het socialisme is.”
Solidair