Over de rol van de blokkade en van mediamanipulatie, fake foto’s en aansturing vanuit de VS bij de protesten van 11 juli in Cuba, hebben we het op onze site al uitvoerig gehad. Feit blijft dat die zaterdag inderdaad een paar duizend Cubanen – in verschillende steden telkens een aantal honderden – boos de straat op kwamen. Een groot deel van hen maakt zich terecht zorgen, zegt ook President Diaz -Canel. Hoe gaat de Cubaanse regering hier mee om?, en hoe zit dat bv in Colombia waren straatprotesten tegen de regering al weken aanhouden?

De westerse media pikten vooral de foto’s op waarop -een zeer klein aantal manifestanten – borden hoog hielden met ‘stop de dictatuur’ , ‘humanitaire interventie voor Cuba’ , ‘weg met de communisten’ en VS leiders, Joe Biden incl., framen Cuba ongegeneerd als een ‘failed state’ die “de mensenrechten niet respecteert en haar burgers gewelddadig onderdrukt”.

Het beeld van de president Diaz Canel die zich in de drukke straten vol mensen beweegt tussen het volk, voor- en tegenstanders rond hem , wordt weinig getoond bij ons: hij praat met bewoners, hij wisselt van gedachten met hen, op een rustige waardige manier. Hij zegt zelf ook op tv dat er een verschil is tussen mensen die zich terecht zorgen maken wegens het gebrek aan alles en diegenen die – betaald door de VS en sommige Miami Cubanen – onrust zaaien en de mensen opjutten.

Diaz Canel, de president die, zo zeggen onze kranten en tv-zenders, door het volk verguisd wordt, loopt gewoon tussen de Cubanen op de straat, zonder zwaarbewapende veiligheidsagenten die slaan op betogers. De agenten – die enkelingen die vernielingen aan het aanrichten waren, sloegen met een wapenstok – waren geen robocops die traangas of rubberkogels vanuit zwaar bepantserde voertuigen afschoten op de menigte. Ik zag ook geen waterkanon dat mensen van de straat spoot. Er zijn behoudens wat blauwe plekken geen gewonden gevallen bij de protesten die dag. De dagen nadien, bleef alles terug vrij rustig. Bij een gewapende bende die gebruik dacht te kunnen maken van de mentale shock die de protesten wel heeft betekend voor de politie, om maandagavond een tankstation te overvallen, viel helaas wel één dode.

De media, vooral in de VS, toeteren dat Cuba de mensenrechten in grote mate schendt bij de repressie van de protesten.

Tegelijk reageren die zelfde stemmen nauwelijks op wat er in Colombia al sinds 28 april bezig is. Daar herbegon de ‘Paro Nacional’, een nationale staking van de moe getergde bevolking nadat de Regering Duque nieuwe besparingen wilde opleggen. De armsten zouden het zwaarst getroffen worden door die ingrepen. Niet te vergeten dat die door de COVID pandemie – die er trouwens veel keren erger is dan in Cuba -en de lockdown al zeer zwaar te lijden hebben gehad. Geen werk betekent in de meeste gevallen geen eten.

President Duque is op geen enkel moment in de straten geweest om te praten met de manifestanten, hij stuurde zwaarbewapende politie-eskadrons en het leger op hen af. Die schoten met scherp in de massa, met duizenden gewonden en een honderden doden tot gevolg. Een groot aantal mensen werd onrechtmatig opgepakt en vastgehouden, sommigen werden later dood teruggevonden. Vooral jongeren werden het slachtoffer. Op 12 juli vond men nog twee lichamen, één van hen slechts 17 jaar, die door de politie hardhandig waren opgepakt en sindsdien spoorloos bleven.

In Colombia worden mensenrechten voortdurend grof geschonden. Het is in de geschiedenis van het land een constante. In ‘normale tijden’ worden dagelijks mensen vermoord.: Sociale leiders, syndicalisten, milieuactivisten, boerenleiders en politici worden er met de regelmaat van een klok geliquideerd. De moorden worden meestal niet onderzocht, vaak omdat de politie of het leger betrokken zijn. Paramilitairen, zo vertelde men mij bij een bezoek aan het mooie land, zijn vaak van beroep soldaat of politieagent en “klussen bij”. Soms gebeurt dat in opdracht van multinationals, van grootgrondbezitters of drugkartels . Over deze mensenrechtenschendingen zijn er geen tweets te vinden van VS presidenten.

Werknemers genieten in Colombia vaak geen enkele bescherming en enkel op papier bestaat syndicale vrijheid, nochtans ook een mensenrecht dat wordt opgenomen in internationale handelsakkoorden. Ook hierover geen klachten vanuit de VS of EU.

Hoewel de sociale organisaties die het ‘Comité del Paro Nacional’ oprichtten overleg willen met president Duque, geeft die niet thuis. Hij weigert simpelweg te praten en versterkt liever zijn zwaar bewapende ESMAD (Oproerpolitie) en Nationale Politie die hij – samen met ex-president Uribe – aanspoort om steeds gewelddadiger op te treden.

Stemmen in de VS roepen dat de communistische regering van Cuba zijn bevolking wetens en willens uithongert. Groter cynisme is nauwelijks denkbaar: Het is precies de 60jaar durende en onder Trump zwaar verscherpte blokkade van de VS, die verhindert dat vele basisbehoeften kunnen vervuld worden en die – zo blijkt uit vrijgegeven documenten – van bij het begin werd ontwikkeld om de bevolking te treffen, ze uit te hongeren. Als de VS en haar vazallen echt bezorgd zijn over mensenrechten van de Cubanen, dat ze dan onmiddellijk de blokkade opheffen zodat de Cubaanse economie de mensen opnieuw van het nodige kan voorzien.

Eens te meer is duidelijk dat de VS het mensenrechtenthema selectief inzetten voor andere doelen dan het welzijn van het Cubaanse volk of gelijk welk ander volk ter wereld. De Cubaanse Revolutie is al 60 jaar een doorn in het oog van de VS regering overheid, omdat ze het eiland – als zowat enige natie in het continent – échte onafhankelijkheid en welzijn voor alle Cubanen schonk, en het als wingewest onttrok aan de klauwen van de Noord-Amerikaanse MNO’s.