Deze keer zal het een andere 26ste juli zijn, maar dezelfde gevoelens zullen de Cubanen en al wie met hen solidair is, beroeren. Er zal geen event zijn – zoals dat sinds 1959 elk jaar van de Revolutie werd georganiseerd om eer te bewijzen aan de helden en martelaren van die daad in juli 1953. Elke revolutionair zal wel eer betonen aan die dag, die “het licht van de dageraad” vormt voor het vrije Cuba. Bekijk hier het online-event van de Cubaanse Ambassade in Brussel. “
Een revolutie wordt niet in één dag gemaakt, maar begint in een seconde”, schreef Abel op 16 maart 1952, toen Batista’s staatsgreep nog maar zes dagen oud was. De dageraad van 26 juli was de tweede vruchtbare dag die de weg naar revolutie opende. Hoewel het een tegenslag was sloeg die vijf jaar later om in de overwinning. Laten we deze datum niet zomaar voorbijgaan. Haal je vlag tevoorschijn en maak van elk huis en elke werkplek je plek om te feesten. Roept de redactie van Cubadebate de Cubanen op. Ze brengt morgen verhalen van lezers die herinneringen hebben aan die dag.
Morgen is het 67 jaar geleden dat minder dan 200 strijders onder leiding van Fidel Castro gelijktijdige aanvallen deden op de Moncadakazerne in Santiago de Cuba en het militaire garnizoen in Bayamo. Het leek op een onmogelijke bestorming van de wrede Amerikaanse marionettendictatuur van Fulgencio Bautista, die in de 7 jaar voor de Revolutie een bewind van ellende en armoede voerde incl. marteling en executie van 20.000 Cubanen.
De aanvallen markeerden een nieuwe fase in Cuba’s zoektocht naar onafhankelijkheid en soevereiniteit die diep geworteld zit in alle Cubanen. Fidel maakte echter duidelijk dat 26 juli niét het begin van de revolutie was. Die begon toen in 1868 Manuel Cespedes zijn slaven bevrijdde en daarmee het begin van de Onafhankelijkheidsoorlogen tegen Spanje inluidde. De heldhaftige Moncada, die nu dienst doet als middelbare school, was het toneel van een spectaculaire heropleving van een vlam die de imperialistische machten nooit wisten te doven.
Voor het Cubaanse volk is 26 juli een dag van grote trots over alle verworvenheden die ze door opoffering en vastberadenheid realiseerden tegen alle onophoudelijke aanvallen en de eenzijdige blokkade van de VS in, die de laatste 11 presidenten in stand hielden en door de huidige nog werd en wordt verscherpt.
De idealen en principes van 26 juli blijven levend in Cuba en vormen de erfenis van een volk dat daarmee ook de lat voor menselijke en internationale solidariteit hoger heeft gelegd. Hoewel Cuba vasthoudend en vastbesloten is zijn soevereiniteit te handhaven, is het ook bij de eersten als het gaat over respectvolle overeenkomsten in wederzijds belang en daarbij steeds de wereldvrede als doel stelt.
Cuba stelt zich open voor de wereld, niet om er van te profiteren, maar om er een betere plaats van te maken. Fidel Castro was de eerste wereldleider die al in de jaren 1980 alarm sloeg over de wereldwijde klimaatcrisis. Op het gebied van gezondheid en onderwijs is Cuba niet alleen geïnteresseerd in de eigen bevolking, maar ook voor andere landen. Cuba is er terecht trots op dat het leraren exporteert om het analfabetisme te helpen bestrijden en heeft medische brigades in 66 ontwikkelingslanden en is vandaag het enige land ter wereld dat covid actief in vele buitenlanden -zelfs in Europa- gaat bestrijden. Die solidariteit is superimperialist Donald Trump natuurlijk een doorn in het oog. Met valse beschuldigingen over ‘slavernij’ van de brigademedewerkers probeert hij dit hoogstaand humanitair project verdacht te maken. Dat een andere werled mogelijk is, is een waarheid die met alle middeln verdonkermaand moet worden.
Elk jaar studeren aan Cuba’s Latijns Amerikaanse School voor Geneeskunde (ELAM) ongeveer 500 artsen uit meer dan 80 landen af, waarvan de meeste volledig op Cubaanse kosten. ELAM werd in 1999 opgericht en heeft in die 20 jaar ong 30.000 artsen uit 115 landen opgeleid, waaronder 170 artsen uit de VS, die daarvoor enkel het moreel engagement opnamen om terug te keren om te werken in een gemeenschap met bijzondere noden.
ELAM is geen symbolisch PR-programma, maar een programma dat is uitgegroeid tot de grootste medische school ter wereld. Een project dat de Cubaanse bevolking aan de wereld heeft geschonken.
De Wereldgezondheidsorganisatie telt 9 Cubaanse artsen per duizend inwoners, terwijl de VS er slechts 2,3 heeft. Cuba, een land van 11 miljoen inwoners telt meer dan 2.000 +100 jarigen. Dit is geen toevalstreffer, maar het gevolg van de prioriteiten van een samenleving die mensen nooit opgeeft, zelfs niet als ze niet meer productief zijn, of leven met een handicap. Alle Cubanen hebben – ook tijdens deze economische crisis veroorzaakt door covid en de gruwelijk opgevoerde blokkade – toegang tot gezondheidszorg, onderwijs, cultuur, sport, enz.
Het Save Our Children rapport heeft Cuba gerangschikt als het veiligste land van Latijns-Amerika om als kind of adolescent op te groeien (of te bezoeken). En UNICEF zegt dat Cuba, ondanks de blokkade en covid, geen ondervoeding kent. Cuba heeft malaria geëlimineerd dankzij zijn preventief gezondheidsmodel. Ook werd de overdracht van HIV van moeder op kind geëlimineerd. Cuba heeft een nieuw medicijn dat de ontwikkeling van longkanker kan stoppen en een medicijn dat succesvol wordt ingezet bij ernstige gevallen van covid. Het kindersterftecijfer ligt op 4 pro 1.000 en de levensverwachting ligt dicht bij de 80. Op sociale indicatoren scoort het eiland beter dan veel ontwikkelde landen, waaronder de VS.
Waarom is er dan zo veel – nog steeds stijgende – haat vanuit de opeenvolgende VS-regeringen? Dat is omdat Cuba een ongemakkelijk goed voorbeeld is van hoe het collectieve streven naar een betere wereld eruit ziet. Een voorbeeld dat op het wereldtoneel werd gekatapulteerd met de aanval op de Moncada Kazerne, 26 juli 1953.
Resumen Latino-Americano, Cubadebate en Cubanismo