Venezuelanen verliezen nooit hun gevoel voor humor over een mogelijke militaire invasie, vermomd als “humanitaire interventie”. De spanning is echt overal voelbaar. Vooral in grensstaten als Táchira.waar de oppositie sterk staat en de maffia de routes controleert, na de maatregelen om de illegale handel in benzine naar Colombia te stoppen.

Het gebrul van militaire vliegtuigen uit Colombia zet alles op scherp en vergroot de waakzaamheid van het Venezolaanse leger. Dit komt net nadat de veiligheidstroepen van Venezuela een aanval met explosieve drones tegen Maduro hebben meegemaakt. Er zijn mensen die, net als de secretaris-generaal van de OAS, Luis Almagro, luidkeels roepen dat de “dictator” met alle middelen omvergeworpen moet worden.

Onlangs nog was Almagro in Colombia, waar hij een “gespecialiseerde” groep wil oprichten om de vermeende “humanitaire ramp” van de “

Venezolaanse vluchtelingen” het hoofd te bieden. Ondertussen wordt in Venezuela het offensief van extreem-rechts ondersteund door de sancties van de Verenigde Staten en de Europese Unie.

Zoals de New York Times onlangs onthulde, hadden enkele coup planners van de Venezolaanse strijdkrachten herhaaldelijk naar de Verenigde Staten gereisd om steun te vragen om hun plannen te voltooien. Toch lijken Verenigde Staten l veel meer geneigd te zijn om dit uit te besteden aan Colombiaanse huurmoordenaars.

De mogelijkheid van een gewapende interventie wordt ook besproken door de “gematigde” Venezolaanse rechterzijde, die ermee had ingestemd om deel te nemen aan de laatste ronde van de verkiezingen, ter ondersteuning van de kandidaat Henry Falcon. Dit centrumrechts verwerpt zowel de projecten van de geïmplodeerde MUD-coalitie als die van haar klonen.

De centrumrechtse columnist Domingo Alberto Rangel bijvoorbeeld onderzoekt bijvoorbeeld een mogelijk scenario van gewapende interventie dat gemaskeerd wordt als een humanitaire interventie. Rangel vraagt zich af wat we zouden winnen door Venezuela terug te brengen tot een nieuw Somalië en de veiligheid te verliezen van de olie die Maduro nog steeds garandeert in tijden van vrede.

De regeringen van Colombia en Brazilië – herhaalt Rangel – weten dat een vergelijkbaar scenario voor hen veel destabiliserend zou zijn dan de huidige situatie. De oplossing “voor onze problemen”, concludeert de columnist, “kan niet van buitenaf komen, maar van de bouw van een grote pro-marktbeweging”. Een project dat in de tegenovergestelde richting gaat van het economische plan van Maduro dat is om “de tegenstrijdigheid tussen kapitaal en arbeid op te lossen ten gunste van de mensen”.

Zonder twijfel vereist het navigeren in de woelige wateren van de kapitalistische globalisering een adequaat team, maar ook een kompas dat in staat is om de juiste koers te herkennen. Wat zijn de aanvaardbare engagementen om het doel te bereiken? Dit is een van de punten die in Venezuela ter discussie staan. Dit is een van de historische moeilijke punten wanneer je wint in een land, en die nog moeilijker is wanneer de overwinning een gedeeltelijke overwinning is zoals in Venezuela, en wanneer de ontwikkeling ervan gekoppeld is aan de versterking van de continentale dynamiek die nu sterk wordt uitgedaagd door de terugkeer van het neoliberalisme in Latijns-Amerika.

Dat twee van de Latijns-Amerikaanse reuzen, Brazilië en Argentinië, naar rechts zijn gegaan, telt. Het telt op commercieel niveau, maar ook op militair niveau, omdat de couppleger Temer in Brazilië, samen met Colombia en Peru, drie zones grenzend aan Venezuela, en voor het eerst ook de Verenigde Staten, gezamenlijke militaire oefeningen in het Amazonegebied heeft toegestaan. En voor het eerst zal Lenin Moreno van Ecuador deelnemen. Hij heeft de burgerrevolutie onder Correa verraden. Niet alleen dat, hij heeft het regionale project van de Unie van Zuid-Amerikaanse Naties (UNASUR) de rug toegekeerd, en zijn regering ondermijnt nu de Zuid-Zuid handelsakkoorden . Ecuador zal bovendien ook de overeenkomsten met PDVSA, de Venezolaanse staatsoliemaatschappij voor een gezamenlijke raffinaderij in het land, verbreken.

Moreno verklaart zich ondergeschikt aan de grote Amerikaanse multinationals, maar ook zijn houding tegen Chevron – die de rechtszaak tegen de regering won voor de milieurampen die de inheemse gemeenschappen hebben veroorzaakt – belooft nu al heel anders te zijn dan die van Correa, tegen wie een gerechtelijke heksenjacht is geopend, vergelijkbaar met die tegen Lula in Brazilië.

De gevechten die in Venezuela worden uitgevochten hebben een internationale betekenis en krijgen daarom een veel bredere draagwijdte . In de eerste plaats gaat het hier over de kwestie van de “humanitaire hulp”, die gebruikt wordt tegen de Bolivariaanse revolutie in verband met de kwestie van de “vluchtelingen”, terwijl Maduro een heel ander criterium heeft aangenomen voor de Colombiaanse immigranten die in Venezuela worden verwelkomd en waarvan het aantal meer dan 5 miljoen bedraagt.

En dan is er vooral ook nog het bewijs van de imperialistische dubbele moraal, die bij de bouw van muren in de VS en in Europa ruimschoots aanwezig is. Bijvoorbeeld door het schandaal van de detentie van migrantenkinderen in de gevangenissen van Trump te verbergen; probeert het een vals verhaal te creëren over migranten aan de grens met Venezuela. Ondertussen is Venezuela het enige land ter wereld dat een ambitieus programma op zet om Venezolaanse migranten terug te brengen naar het thuisland.

Maar het spel in Latijns-Amerika is nog lang niet verloren. De president van Bolivia, Evo Morales, huldigde onlangs in San Benito, in Cochabamba, het parlementsgebouw van de Unasur in. Dit kwam nadat het Unasur-gebouw in Ecuador werd gesloten door Lenin Moreno. Evo zei dat het dit “het grote huis van Zuid-Amerika” wordt en voegde eraan toe “omdat de Latijns-Amerikaanse integratie niet terugkrabbelt”.

Ondertussen ging Nicolas Maduro ook op bezoek naar China, waar nieuwe geopolitieke perspectieven vorm krijgen.