Cubaanse Ambassadeur in de VS Pedro L. Pedroso Cuesta tijdens een webinar over de normalisering van de betrekkingen tussen Cuba en de Verenigde Staten.
Pas na de triomf van de revolutie werd Cuba een echte soevereine staat en kon het een onafhankelijk buitenlands beleid ontwikkelen ter verdediging van zijn nationale belangen, geleid door de beginselen van anti-imperialisme, internationalisme, solidariteit en samenwerking, en door de onbeperkte eerbiediging van de beginselen van het internationaal recht.
Hieruit vloeit de universele dimensie voort van een alomvattend beleid dat gebaseerd is op de eerbiediging van de soevereine gelijkheid, de onafhankelijkheid en het recht op zelfbeschikking van de volkeren en dat tegelijkertijd geïnspireerd is door het nooit aflatende streven naar vrede, gerechtigheid en vooruitgang voor iedereen.
Sindsdien kunnen we onder de prioriteiten van het buitenlands beleid van Cuba de consolidatie van de Cubaanse revolutie en de verdediging van het land in alle fora benadrukken; de confrontatie met het permanente agressieve beleid van de Verenigde Staten op alle terreinen; de uitbreiding en diversificatie van onze internationale betrekkingen; de ontwikkeling van alle soorten banden, met inbegrip van integratie, met Latijns-Amerika en het Caribisch gebied; de ontwikkeling en versterking van vriendschappelijke en coöperatieve betrekkingen met derdewereldlanden; en de bevordering van het multilateralisme en de verdediging van de naleving van de beginselen van het internationaal recht, de onafhankelijkheid en het recht op zelfbeschikking van de volkeren.
Al deze uitgangspunten zijn door Fidel op voorbeeldige wijze uiteengezet in zijn eerste en meesterlijke toespraak voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties op 26 september 1960, waarvan we onlangs het 60-jarig bestaan hebben gevierd.
De prioriteit die Cuba geeft aan de strijd voor de vrede, aan kwesties met betrekking tot ontwapening, waaronder nucleaire ontwapening, en aan de dringende problemen die de wereld treffen, zou ook tot uiting komen in Fidel’s toespraak voor de 34e zitting van de Algemene Vergadering in 1979, toen hij in zijn hoedanigheid van voorzitter van de Niet-Gebonden Beweging verklaarde, en ik citeer:”
Genoeg illusies dat de problemen van de wereld kunnen worden opgelost met kernwapens! Bommen kunnen de hongerigen, de zieken en de onwetenden doden, maar ze kunnen geen honger, ziekte en onwetendheid doden. Evenmin kunnen ze de rechtvaardige rebellie van de volkeren vernietigen. En in de nucleaire holocaust zullen ook de rijken sterven, die het meest te verliezen hebben in deze wereld”.
De erkenning en steun die Cuba in de Verenigde Naties opwekt, is te danken aan de ethiek van de revolutie en aan een buitenlands beleid dat gebaseerd is op principes en op de permanente verdediging van de meest rechtvaardige zaken.
Ons voorzitterschap van de Niet-Gebonden Beweging bij twee gelegenheden, het houden van de eerste Zuid-Top in Havana in 2000 en, meer recentelijk, de verkiezing van Cuba als lid van de Mensenrechtenraad met 170 stemmen, ondanks de lastercampagne van de Verenigde Staten, tonen het leiderschap en het activisme van Cuba in de multilaterale sfeer en de eerlijkheid van onze strijd ten gunste van de belangen van de ontwikkelingslanden.
De enorme ervaring van ons land op het gebied van internationale samenwerking, waardoor meer dan vierhonderdduizend Cubaanse gezondheidswerkers hebben kunnen werken in de gezondheidsprogramma’s van 164 landen in het zuiden, de aanzienlijke bijdrage van de Henry Reeve Contingent in de strijd tegen Ebola in Afrika en vandaag tegen de ernstigste pandemie die de mensheid in honderd jaar tijd heeft getroffen, om maar een paar voorbeelden te noemen, maken Cuba tot een prestigieuze speler in de bevordering van de Zuid-Zuid-samenwerking binnen het systeem van de Verenigde Naties.
In deze zestig jaar van multilaterale revolutionaire diplomatie bleek ook de coherente steun van Cuba aan de zaak van de dekolonisatie en het recht van de volkeren op zelfbeschikking.
In die context heeft de strijd voor een rechtvaardige, alomvattende en duurzame oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict in Cuba een van zijn meest onwrikbare aanhangers gevonden. Die moet et Palestijnse volk in staat stellen zijn recht op zelfbeschikking uit te oefenen en een onafhankelijke en soevereine staat op te richten binnen de grenzen van vóór 1967, met Oost-Jeruzalem als hoofdstad, en mét het recht op terugkeer van de vluchtelingen.
Cuba heeft ook opnieuw zijn permanente steun uitgesproken voor een rechtvaardige en definitieve oplossing van het vraagstuk van de Westelijke Sahara, overeenkomstig de resoluties van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties en de Veiligheidsraad.
De erkenning voor Cuba is duidelijk, jaar na jaar, wanneer vertegenwoordigers van vele landen in de wereld hun stem voor de resolutie van de Algemene Vergadering, waarin wordt opgeroepen tot de onvoorwaardelijke opheffing van de Amerikaanse blokkade tegen Cuba, toelichten. Dit wordt des te belangrijker omdat geen enkel ander land ooit zo’n uitgebreide reeks economische sancties van welke mogendheid dan ook heeft doorstaan.
Bijna 80 procent van de Cubaanse bevolking is geboren en heeft haar hele leven onder de gevolgen van deze blokkade geleefd. Drie generaties Cubanen lijden enkel omdat ze in een land willen leven met een politiek, economisch, sociaal en cultureel systeem dat we vrij hebben gekozen.
De talrijke voorschriften en bepalingen die de regering van de Verenigde Staten tegen Cuba heeft uitgevaardigd hebben onder de huidige regering een ongekende mate van vijandigheid bereikt. De mogelijkheid om rechtszaken aan te spannen op grond van Titel III van de Helms-Burton-wet; de toegenomen vervolging van de financiële en commerciële transacties van Cuba; het verbod op vluchten uit de Verenigde Staten naar alle Cubaanse provincies behalve Havana; de vervolging en intimidatie van bedrijven die Cuba met brandstof bevoorraden; en de lasterlijke campagne tegen Cuba’s medische samenwerkingsprogramma’s zijn enkele van de meest markante voorbeelden.
Geen enkele burger of sector van de Cubaanse economie ontsnapt aan de gevolgen van de blokkade. De blokkade tegen Cuba vormt het grootste obstakel voor de ontwikkeling van alle mogelijkheden van de Cubaanse economie en vormt ook een massale, flagrante en systematische schending van de mensenrechten van alle Cubanen.
Vanwege het verklaarde doel en het politieke, juridische en administratieve kader waarop zij is gebaseerd, wordt zij beschouwd als een genocide in overeenstemming met het Verdrag inzake de voorkoming en de bestraffing van genocide van 1948.
Het genocidale karakter van dit beleid wordt nog versterkt in het kader van de strijd tegen het nieuwe coronavirus. De regering van de Verenigde Staten heeft dit beleid, en met name de extraterritoriale component ervan, gebruikt om de Cubaanse bevolking bewust te beroven van mechanische ventilatoren, maskers, diagnostische kits, veiligheidsbrillen, reagentia en andere benodigdheden die nodig zijn voor de behandeling van deze ziekte. De beschikbaarheid van deze middelen kan het verschil maken tussen leven en dood voor patiënten en voor het gezondheidspersoneel dat hen behandelt.
In de huidige situatie, waarin de mensheid geconfronteerd wordt met een economische en sociale crisis die is verergerd door de COVID-19-pandemie, waarvan niemand de omvang nauwkeurig kan voorspellen, is het meer dan ooit noodzakelijk dat de internationale gemeenschap oproept tot het opheffen van de blokkade die de regering van de Verenigde Staten tegen Cuba heeft afgekondigd.
De overwinning op de blokkade zal nog vele jaren de belangrijkste strijd van het Cubaanse buitenlandse beleid blijven. Daarom zal Cuba volgend jaar mei voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties opnieuw oproepen tot opheffing van de economische, commerciële en financiële blokkade van de Verenigde Staten tegen Cuba.
Wij zijn ervan overtuigd dat de internationale gemeenschap, net als bij 28 eerdere gelegenheden, deze terechte eis van Cuba opnieuw en met een overweldigende meerderheid zal steunen. U maakt deel uit van deze strijd.
Wij zullen hier zijn om ons te blijven verzetten en te blijven overwinnen. We doen dat ook in de nederige wetenschap dat we kunnen rekenen op de vastberaden steun en solidariteit van u allen.
Niets en niemand kan veranderen wat Cuba is en vertegenwoordigt: we zullen ons soevereine recht en onze onafhankelijkheid blijven verdedigen, onze stem verheffen tegen onrechtvaardigheid en ongelijkheid en vóór het recht op een rechtvaardige en duurzame internationale orde.
Dat is onze erfenis. Dat is de weg die we hebben besloten te volgen.
Bron: Cubaanse Missie bij de VN