Cubanismo.be had deze Hondurese militante naar ChePresente uitgenodigd als voorbeeld van een ‘Che van vandaag’. Wie haar in Bredene of in de week daarna in Gent, Antwerpen, Brussel en Brugge mocht ontmoeten was sterk onder de indruk. (+foto’s)Op ChePresente sprak ze voor volle tenten en op de centrale meeting van Manifiesta voor duizenden. Laura was in de week erna te gast bij cubanismo.be, Stop the Killings, in Herberg Macharius: buurthuis in Gent, Friends of the Earth, Amnesty International en op de Hondurasdag in Brugge.. Zo’n 120 mensen maakten haar begeesterend spreken mee: heel veel strijdkracht in een kleine jonge dame, kind van haar moeder Berta, kind van haar Lencavolk uit Honduras.

Laura studeert momenteel in Argentinië maar haar zus Bert(it)a zet het werk van hun Mami verder in COPINH in Honduras. Net zoals hun moeder wordt ze bedreigd en in juli overleefde ze een aanslag. Teken HIER de petitie van Amnesty International om bescherming te vragen voor Laura’s zus.

In Brugge las Laura een tekst voor die ze eerder had geschreven over haar Mami Berta Cáceres, mijn Mami, was de strijd in beweging, ondanks alle repressie, droeg ze op haar schouders alle pijnen die het systeem de armen oplegt, aan de inheemse armen, aan de arme inheemse vrouwen.

Berta, verontwaardigd tegen elk onrecht in de wereld, wordt er opstandig van en verzet er zich tegen. Daardoor verwierf ze een integraal denken en leerde ze begrijpen dat het kapitalisme, het patriarchaal systeem en het racisme samen bestreden moeten worden.

Ik herinner me -alsof ik het zelf beleefde – het kleine meisje met het lange haar met tandpijn, dat onder haar kleertjes de boodschappen voor de strijders van Centraal – Amerika smokkelde, vooral voor de strijd in El Salvador in de jaren ’70.

Ik herinner me ook de jonge meid die, zonder iets te eten te hebben, werk zoekt in de textielbedrijven. Werk dat haar geweigerd werd omdat ze zwanger is. Ik herinner me haar, piepjong, zonder iets te eten in een krottenwijk van een stad die ze niet kent maar toch doet ze mee aan de strijd zoveel ze kan. Ze beleeft het rauwste kapitalisme.

Ik herinner me ook de vrouw die besliste geen kinderen meer te krijgen, maar wie het systeem het recht ontnam over haar eigen lichaam te beslissen en haar dwong opnieuw te baren. Het patriarchale systeem laat zich zien.

Ik herinner me haar – en dat is een echte herinnering- met een bont en blauw geslagen arm nadat de politie haar had geslagen. De oorspronkelijke bewoners hebben niet het recht om voor hun grond te strijden. Het racisme toont zich.

Ik herinner me een krachtige, machtige, immense vrouw die onaflatend strijdt tegen de megaprojecten die zich meester willen maken van het leefgebied van de Lenca’s. Vechten tegen de vrouwenmishandelaars, corrupte regeringen, staatsgrepen, solidair met al wie het nodig heeft.

Ik herinner me haar in al haar facetten: zonder vrees, lachend, grappend, menselijk, weerstand bieden aan al wie haar wil tegenhouden.

Dit land dat zo erg geslagen werd, met militaire bases van de VS, 30% van de grond verkocht aan multinationals, bedrijven die de voorouderlijke gebieden van de oorspronkelijke bewoners innemen, met projecten als de ‘Speciale Economische Zones’: nieuw vormen van kolonisatie. Zelfs zuurstof wordt koopwaar met de privatisering van de bossen (RED PLUS), met de hoogste armoedecijfers ter wereld, veel geweld, vrouwenmoorden,…In dit land doe de pijn woede regenen, omdat ze de armen van Berta hebben geroofd, ze hebben me de armen van mijn Mami ontstolen. Dit land, de mensheid zelve, weigert zich neer te leggen bij deze moord. Voor dat land vocht Berta, want de mama vocht voor de wereld. Ze was gepassioneerd door de grond waarop de Lenca’s wonen, hun wortels hebben. Ze verafschuwde de sinistere gewelddadige manieren van het imperialisme.

Ons Mama, mijn strijdmakker, Berta Cáceres was een grote kiezel in de schoen van het systeem, door haar politieke helderheid, de voortdurende groei in haar zeggingskracht. Zij liet hen niet toe de plundering verder te zetten, hun exploitatie van de natuur, hun racistische slavendrijverij, hun gewelddadige macho-dominantie, hun moorddadig imperialisme.

ZIJ, de moeder, de dame, de commandante, mijn Mami, Berta Cáceres kreeg alle onderdrukking over zich heen maar bleef zich tot de dood verzetten. Ze nestelde zich in het hart van een volk zonder grenzen. Berta heeft zich vermenigvuldigd en er is geen moordenaar die haar nog dood krijgt. Berta het zaadje, Berta uitgezaaid, Berta voor altijd, Berta overgroot, eeuwige Mami. De rivier heeft het ons gezegd: WE ZULLEN OVERWINNEN!

Laura Zúñiga Cáceres