Vicent Garcés (Llíria, 1946) is een politicus van de PSOE, leider van de stroming Izquierda Socialista, en was gemeenteraadslid in Valencia, volksvertegenwoordiger in het parlement van Valencia en europarlementslid. Hij is net terug uit Venezuela, waar hij deel uitmaakte van de groep van een dertigtal ‘internationale begeleiders’.

In zijn jeugd leefde hij in Chili tijdens de staatsgreep van Pinochet die in 1973 een einde maakte aan de regering van Salvador Allende. Momenteel is hij voorzitter van de Fundación Asamblea de Ciudadanos y Ciudadanas del Mediterráneo. Hij is op uitnodiging van de Nationale Verkiezingsraad als waarnemer opgetreden voor de betwiste verkiezing van een nationale grondwetgevende vergadering.

Een interview door El Diario.

Waarom hebben ze jou gevraagd om de stemming te observeren?

We zijn uitgenodigd door de Nationale verkiezingsraad, die op de Spaanse Verkiezingsraad gelijkt maar met bevoegdheden van een andere staatsmacht. Wij waren daar als internationale begeleiders. Ze nodigen uit wie ze willen. We hebben van onze aanwezigheid een verslag opgemaakt. Toen ik Europarlementslid was hadden ze mij daarvoor al eens uitgenodigd.

Starmatic, het bedrijf dat de verkiezingsprocessen in Venezuela beheert, zegt dat de uitslag gemanipuleerd is en dat er meer dan een miljoen stemmen zijn toegevoegd. Jullie hebben het daarentegen over de ’transparantie’ van het proces…

Er was een totale transparantie. Je moet al die berichtgeving met een korrel zout nemen. Sommige zijn echt, andere niet, en nog andere kun je niet verifiëren. Dat is al in andere gevallen gebeurd. De oppositie zei dat het verkiezingsproces frauduleus ging zijn, maar toen twee jaar geleden de uitslag voor hen gunstig uitviel hebben ze niet getwijfeld om die te erkennen.

Het is de afgevaardigd bestuurder van het bedrijf die de hertelling heeft beheerd die het zegt…

Terwijl er geen bewijzen zijn. Venezuela heeft 21 verkiezingen achter de rug, en in geen enkel geval heeft men verifieerbare bewijzen van fraude kunnen voorleggen.

Welke indruk heeft uw reis op u gemaakt?

Er is in het land een grote sociale en politieke polarisatie die de laatste tijd nog is versterkt sinds de oppositie over een meerderheid in de wetgevende vergadering beschikt en dat gebruikt heeft om tegen president Maduro te ageren. Het land is erg geradicaliseerd. De regering is een beetje in het defensief gedrongen door de gewelddadige radicalisering van rechts, van de oligarchie, die door de Verenigde Staten wordt gedekt. De CIA Trump hadden als doel dat er op 30 juli niet ging worden gestemd. In het land zijn er veel vormen van geweld gebruikt. Een ongezien geweld, met botsingen en zelfs terroristische aanslagen.

Leken het u normale verkiezingen?

Tijdens de verkiezingsdag zijn we bij vele kiescolleges in de volkswijken van Caracas langsgeweest en iedereen bracht er rustig zijn stem uit. Maar in de wijken waar rechts, de burgerij en de rijksten wonen waren vele wegen geblokkeerd en werden er kiesbureaus aangevallen. De Nationale Verkiezingsraad verplaatste sommige kiesbureaus naar een stadium om er de mensen te laten stemmen. De uitslag is onherroepelijk. Het gaat om acht miljoen mensen. Een deelname van 42%, ondanks het feit dat de oppositie niet ging stemmen, is veel.

Van buitenaf is het moeilijk om te begrijpen waarom een parlement van de ene verkiezing de legitimiteit van een grondwetgevende vergadering uit een andere verkiezing betwist. Kunt u dat uitleggen?

Het feit dat er gestemd is, is het eerste gevecht dat de oppositie heeft verloren. De Nationale Grondwetgevende Vergadering is nu verkozen. Ze kan de grondwet veranderen. In normale omstandigheden zouden de uitvoerende macht van de president, de wetgevende vergadering en de grondwetgevende vergadering moeten samenleven. Het Hooggerechtshof heeft bevoegdheden ingetrokken die de wetgevende vergadering zich ten onrechte wou toe-eigenen. Vanaf nu zal er een conflict zijn aangezien het parlement de nationale grondwetgevende vergadering niet erkent. We zullen zien hoe dat zal worden opgelost.

Was het niet beter geweest om te vermijden dat het conflict escaleerde?

Er is een conflict omdat de oligarchie in opstand komt. Ze is al 18 jaar van de macht verdreven en heeft vele voorrechten verloren. Ze wil die kost wat kost terug.

Is het redelijk om een grondwet te herzien zonder een minimale consensus, zonder medewerking van de oppositie?

De oppositie had kandidaten kunnen voorstellen, ze zei dat ze de meerderheid van de kiezers achter zich had, maar ze heeft dat niet gedaan.

De kritiek luidde wel dat het proces zodanig georganiseerd was dat het duidelijk in het voordeel van de regeringsgezinden was.

Dat is niet zeker, het is een onderdeel van de desinformatiecampagne. Het is een politiek probleem. De oppositie heeft dat niet aanvaard.

U hebt altijd tegen het bestaan van politieke gevangenen gevochten. Wat denkt over wat er met de politieke gevangenen in Venezuela gebeurt?

De internationale pers noemt dat zo. Volgens het Venezolaanse gerecht gaat het om mensen die, in afwachting van hun vonnis, zijn opgepakt, niet wegens politieke kwesties, maar omdat ze hebben opgeroepen tot opstand en gewelddadige aanvallen hebben bevolen. Of ze uiteindelijk als politieke gevangenen kunnen worden beschouwd zal nog moeten blijken.

Maar zij zijn niet de enige verantwoordelijken voor het geweld.

Onder de doden tellen we zowel mensen die een hartaanval hadden, die in brand werden gestoken of die door een traangasgranaat werden getroffen. De verantwoordelijkheid bij de regering leggen is een standpunt dat men moet nuanceren. In werkelijkheid bleef het in alle volkswijken rustig, terwijl men in de rijke wijken niet naar het stembureau kon gaan.

Welke mogelijkheden zijn er om het conflict op te lossen?

Het zou mogelijk zijn als de oppositie aan tafel wil gaan zitten en ernstig praten en misschien tot akkoorden komen. Maar ze wil niet. Toen ze de verkiezingen won, gaf ze zichzelf zes maanden om Maduro de laan uit te sturen. Aangezien dat niet lukte, gaf het zichzelf nog eens zes maanden om een afzettingsreferendum te organiseren, maar ze kon niet genoeg handtekeningen verzamelen. De president stelde de weg van de grondwetgevende vergadering voor om uit het conflict te geraken, maar de oppositie ging daar evenmin mee akkoord. Ze probeert een staatsgreep te plegen. Dat is nietgelukt omdat ze daarvoor geen steun vond bij de militairen. Ze streeft ernaar Venezuela internationaal te isoleren, zoals met Cuba gebeurde.

U bent het oneens met een ander lid van uw partij, oud-voorzitter Felipe González, die heel andere standpunten inneemt…

Ik ben het absoluut oneens met Felipe González. Hij heeft zich enkele dagen geleden erg geplooid, tot en met het aanvaarden een militaire interventie. José Luis Rodríguez Zapatero heeft daarentegen om een dialoog gevraagd om een politieke oplossing te vinden. Ik deel dat standpunt. De oppositie wil geen dialoog, ze is erg geradicaliseerd, en de Verenigde Staten ook niet, want die willen over het hele continent hun hegemonie herstellen. De institutionele staatsgreep tegen Dilma Roussef in Brazilië was de laatste in een reeks die Honduras en Paraguay heeft getroffen, tegen regeringen die zich in Latijns-Amerika wilden integreren.

Loopt Venezuela het gevaar om in een burgeroorlog te worden meegesleurd?

Ik geloof het niet. Alleen een buitenlandse interventie zou daartoe kunnen leiden. De Venezolaanse militairen zijn erg verenigd om de wettelijkheid te verdedigen. Er is geen enkele beweging ontdekt die naar een burgerlijk-militaire staatsgreep streeft. Ik herinner mij zeer goed toen ik in Chili was dat er voor de staatsgreep van Pinochet zeer duidelijk bewegingen waren die een militair ingrijpen voorstonden. In Venezuela zie je dat niet. De alarmkreten over een burgeroorlog maken deel uit van de desinformatiecampagne die Europa beleeft. Ik ben tegen de standpunten van het Europees Parlement die de VS achternalopen. De VS zullen vele spanningen hebben met China en Rusland. Daarom proberen ze meer dan ooit Latijns-Amerika onder controle te houden.

Bron: El DiarioVertaling: E. Carpentier