Sociale organisaties schatten dat een miljoen mensen in het hele land de straat op kwamen uit protest tegen hervormingsplannen van de arbeidswet en de sociale zekerheid: Inheemse volkeren, vrouwen, studenten, Afro-volkeren, vakbondsmenen, gezinnen met kinderen …

Het volkslied werd om twee uur ’s middags op de luidsprekers gehoord toen honderdduizenden vreugdevolle en vreedzame mensen op de Plaza de Bolívar samenkwamen. Ze droegen Colombiaanse vlaggen en boodschappen die schreeuwden voor het leven van inheemse en sociale leiders, en protesteren tegen de regering van president Ivan Duque en zijn voorstellen voor arbeids- en pensioenhervormingen.

De grootste mars van de afgelopen jaren in Colombia, eindigde in rellen in het centrum van de hoofdstad. Tegen vijf uur ’s middags blokkeerde de’ anti-corruptie politie’ de hoeken van het plein en vulde het met traangas, wat chaos en verwarring veroorzaakte. Sommige gemaskerden reageeden met geweld terwijl anderen een menselijke ketting creëerden om ze te scheiden van de uniformen.”

Zonder geweld, zonder geweld”, zongen de burgers voor de eerste gasbommen die door de politie werden gegooid. Toen de demonstranten van de politie de Plaza mochtverlaten, bukten enkele jongeren zich om de overblijfselen van de chaos op te ruimen. “

We willen niet dat deze mooie en krachtige dag puin achter laat”, vertelde een man aan een van de weinige journalisten die er nog waren.

Op de Plaza de las Luces keken duizenden mensen naar de zonsondergang bij muziek en feest. Daar, aan de grootste openbare universiteit van de regio, verjaagden studenten mannen met een kap van de campus die gasbommen probeerden binnen te brengen. Een contrast van vreedzame demonstraties en gewelddaden vulde deze donderdag, de dag waarop in verschillende steden alle sectoren van het land samenkwamen. Inheemse volkeren, vrouwen, studenten, Afro-volkeren, vakbondsmensen en vele gezinnen vulden de straten.

Redenen om te betogenIngrid González die met haar kinderen en haar man de straat op ging: “

We betogen voor de rechten van de Colombianen, tegen onrechtvaardige hervormingen, voor een goed pensioen enwerkbare arbeid, en ik betoog vooral voor de kinderen, omdat die nog steeds worden gerekruteerd en gebombardeerd (zoals gebeurd is met 18 minderjarigen die gedood werden door het leger tijdens een aanval op dissidente kampen van de FARC). Deze gruweldaad lokte de afwijzing van het Colombiaanse volk uit en was een van de meest geuitte verontwaardiging tijdens de mars. Voor Andrés Cubillos, een burger van Bogota, betekende zijn aanwezigheid bij de mars “een boodschap van vrede en steun aan alle mensen die hebben geleden onder het wanbestuur van Duque. Jaren al wordt hier niet gekeken op een dode meer of minder en deze mars is dus een boodschap voor het leven”.

Veelgehoord protest was er tegen de regeringsplannen voor:verlaging van de lonen voor jongeren tot 75 procent van het minimumloon dat al niet menswaardig isDe verdere privatisering van de pensioenenprivatisering van regionale elektriciteitscentrales en van alle bedrijven waar de overheid voor minder dan 50 procent deelneemt.

Ook eisten de betogers dat de nationale regering de overeenkomsten naleeft die zij met de Colombiaanse Federatie van Onderwijswerknemers, staatswerknemers en studenten heeft ondertekend.

In de Avenida Quinta van Cali, in de Suba zone van Bogotá en andere punten van de hoofdstad waren er rellen tot uren in de nacht. Het geweld bereikte ook de omgeving van de Nationale Universiteit van Colombia, in de hoofdstad, waar het transmilleniumstation vernietigd werd. “

Het zijn geen studenten, het zijn schurken, wij studenten zijn geen terroristen,” legde een jonge vrouw uit op El Tiempo, die de rellen rechtstreeks uitzendt. Ook de foto waarop een politieagente een jonge studente in het gezicht slaat terwijl ze weerloos op de fiets aan het rijden was. In Suba eindigde de dag in vlammen na urenlange gevechten. In Cali hebben ze ondertussen een avondklok ingesteld.

De meeste demonstraties echter waren vreedzaam, zoals in Quibdó en Chocó, plaatsen die het zwaarst getroffen werden door de oorlog, waar jonge mensen in kleurrijke kledij en met trommels de bescherming van hun sociale leiders eisten en om garanties vroegen voor werk, pensioen en kwaliteitsonderwijs.

Claudia López, burgemeester van Bogotá, benadrukte “de vastberadenheid van het volk omdat het een vreedzame mars was. De geweldsuitbarstingen zijn echter nog steeds aan de orde van de dag. President Iván Duque, het grote doelwit van deze dag, zat de hele dag in vergadering zonder verklaringen aan de media af te leggen. ‘s Avonds kondigde zijn persbureau aan dat de President op de hoogte was van de mobilisaties en in teleconferentie trad met de 32 departementen van het land, maar hij verwees niet naar de oorzaken van de enorme mobilisatie.

Sociale organisaties schatten dat een miljoen mensen in het hele land de straat op zouden zijn gegaan, maar de regering sprak van 200.000 demonstranten.

Met vreugdekoren in sommige steden, helikopters en sirenes in de Colombiaanse hoofdstad en zelfs vlammen in het noorden, eindigde een dag van mobilisatie gericht op eisen voor een ander beleid aan de regering van Ivan Duque: een beleid dat de mensen beschermt i.p.v. degenen die hen aanvallen.

PÀGINA 12 – 22 de noviembre de 2019