Het Europees Parlement (EP) keurde afgelopen woensdag in Straatsburg het EU-Cuba Akkoord voor Politieke Dialoog en Samenwerking goed, met 567 stemmen tegen 65 en 31 onthoudingen. Maar die goedkeuring heeft ook een schaduwkant.
Met die goedkeuring (resolutie) komt er een ommekeer in de bilaterale relaties en herbevestigt de EU haar verzet tegen extraterritoriale maatregelen (de VS-blokkade). Het akkoord moet de handel ontwikkelen, de dialoog en de economische samenwerking tussen de EU en Cuba bevorderen en tot een gezamenlijk internationaal optreden leiden. Cuba moet wel nog meer inspanningen doen op het vlak van de mensenrechten en de verdragen van de UNO ter zake ratificeren. Nu is het aan de EU-lidstaten om het akkoord te ratificeren.
Tot zover het persbericht van het Europees Parlement.
Vanuit Cuba kwam er meteen reactie: enerzijds is Cuba tevreden dat het EP het Akkoord goedkeurt, maar anderzijds reageerde het Cubaanse Parlement heftig tegen de inmenging in de Cubaanse binnenlandse aangelegenheden en aantasting van de soevereiniteit van het eiland.
In haar resolutie neemt het EP immers de situatie van de mensenrechten in Cuba op de korrel, door o.a. te verwijzen naar “willekeurige, politiek gemotiveerde aanhoudingen”, vindt het dat “de civiele maatschappij een leidende rol zou moeten spelen” en wil het “de dialoog met de Cubaanse civiele maatschappij en zij die een vreedzame transitie in Cuba steunen” versterken. De resolutie beweert dat in bepaalde domeinen in Cuba de sociale rechten in het geding zijn, bekritiseert het aanwervingsbeleid in Cubaanse overheidsbedrijven en hekelt het ‘loonbeslag’ in de toeristische sector. De resolutie verwijst naar de actualisering van het economisch en sociaal model en onderstreept daarbij het belang om de privésector geleidelijk aan te versterken. Het EP biedt daarbij “de ervaringen van de EU-lidstaten aan”, zo staat er nog.
De commissie Buitenlandse Betrekkingen van het Cubaanse Parlement gaf een verklaring uit waarin ze de resolutie verwerpt omdat die ingaat tegen de principes van respect, gelijkheid en wederkerigheid waarop het Akkoord gestoeld is. De resolutie staat in schril contrast met de positieve evolutie van de relaties tussen Cuba en de Europese Commissie en de EU-lidstaten.”
Bepaalde Europese volksvertegenwoordigers, wiens houding ten aanzien van Cuba niet van gisteren dateert en wiens verzet tegen de betrekkingen tussen Cuba en de EU gekend is, hebben deze resolutie opgedrongen die niet alleen af te raden en ongepast is maar ook een erg koloniaal geurtje heeft, en die ons de les wil spellen over democratie en mensenrechten, alsof het eenzijdige, discriminerende en selectieve beleid van de Common Position uit het verleden nog van toepassing is.
Het Europese Parlement zou zich beter bekommeren over het almaar diepere en toenemende wantrouwen van de Europeanen in de Europese instellingen, een wantrouwen dat zich vertaalt in een zeer zwakke deelname aan politieke en electorale gebeurtenissen, de stijging van de vreemdelingenhaat en apartheidspolitiek ten aanzien van minderheden op het Europese grondgebied, het gebrek aan solidariteit van de Europese Unie met de vluchtelingstromen uit Afrika en het Midden-Oosten en haar gebrek aan historisch verantwoordelijkheidsgevoel voor dat fenomeen dat vele mensenlevens blijft kosten.
Het Europees Parlement zou zich beter bezighouden met de zeer snel toenemende corruptie die in sommige Europese politieke middens woedt, de groeiende verslechtering van de socialezekerheidssystemen, in het bijzonder in verband met de gezondheidszorg, de hardnekkige hoge werkloosheid, vooral bij de jongeren, en de schamele vooruitgang op het vlak van de gendergelijkheid.
Wij geven het Europees Parlement geen enkel recht om vraagstukken te behandelen die alleen onder de bevoegdheid van het Cubaanse volk vallen, dat aan zijn socialistische, democratische, soevereine en onafhankelijke toekomst blijft bouwen”.
Het is duidelijk dat bepaalde krachten elke toenadering tussen de EU en Cuba zullen blijven aangrijpen om, onder het mom van mensenrechten en democratie, te proberen Cuba de ‘European way of life’ op te dringen en het op de weg van het neoliberalisme te zetten. Maar dat is echt wel buiten het Cubaanse volk gerekend dat vrij en vrank zijn eigen keuzes maakt.