De 28 EU-ambassadeurs keurden op 8 november 2017 sancties tegen Venezuela goed. Die sancties voorzien in een zwarte lijst van personen of organisaties, verenigingen en partijen die gestraft worden voor hun betrokkenheid bij wat de EU als onderdrukking van de oppositie beschouwt.

Op die zwarte lijst staan leidt tot een bevriezing van tegoeden in de EU en voor de betrokkenen tot een visumverbod voor de Europese Unie. De EU is ook van plan om, afhankelijk van wat zij als een goede evolutie van de situatie in december beschouwt, er ook personen aan toe te voegen die met de regering zijn verbonden. Volgens de EU zouden de sancties het politieke doel hebben om de Venezolaanse regering aan de onderhandelingstafel met de oppositie te krijgen en er zo aan bij te dragen om uit de huidige politieke crisis te geraken.

Daarmee treedt de EU in de voetsporen van de Verenigde Staten die op 9 november een nieuwe golf sancties tegen Venezuela aankondigden.

De door de EU besliste sancties komen amper enkele weken nadat het Europese Parlement de Sacharovprijs (die individuen of groepen belonen die zich inspannen om mensenrechten en fundamentele vrijheden te verdedigen) aan de Venezolaanse oppositie toekende.

Maar wat gebeurt er dan wel in december in Venezuela waarover zowel de EU als Europees rechts zich zo druk maken?

Op 15 december zijn er in Venezuela gemeenteraadsverkiezingen. Net als bij de regionale verkiezingen in oktober jongstleden heeft een groot deel van de oppositie beslist om aan de verkiezingen deel te nemen, en heeft daarmee de pogingen van een extreemrechts opstand doen mislukken.

Die verkiezing zal wellicht aantonen dat de crisis die in april en juli woedde en de regering Maduro wou omverwerpen wel degelijk mislukt is.

Om het land uit die zware politieke crisis te halen riep de president van de republiek een grondwetgevende vergadering bijeen. Op 30 juli 2017 heeft de Vergadering meer dan 8 miljoen kiezers gemobiliseerd om afgevaardigden te kiezen voor de grondwetgevende vergadering , met als hoofddoel een ruimte voor volksraadpleging te creëren om de problemen van corruptie en economische crisis in het land aan te pakken.

De tweede verkiezingsronde van 15 oktober heeft bevestigd dat het Venezolaanse volk de gewelddadige strategie van de oppositie heeft verworpen en verkoos het chavisme te steunen. De PSUV, de partij van president Maduro, won de regionale verkiezingen overtuigend door 18 staten binnen te halen, tegen 5 voor de oppositie.

Waarom een land bestraffen dat via dialoog een uitweg uit de crisis zoekt?

Die overwinningen van het chavisme verdelen de oppositie en zorgen voor een mogelijke dialoog met haar meer gematigde vleugel. Door zichzelf te isoleren ziet de extreemrechtse oppositie haar kansen om de regering omver te werpen afnemen: noch de straten, noch de stembussen zijn haar gunstig gezind. Nochtans heeft de meest rechtse vleugel van die oppositie de opdracht heel de oppositie rond de groep van Lima (1) te verenigen.

De Groep van Lima heeft immers de Venezolaanse oppositie opgedragen om niet aan de verkiezingen deel te nemen en geen enkel verkiezingsresultaat te erkennen (2). En daar knelt het schoentje. Sinds de oppositie door de laatste verkiezingen versplinterd is hebben sommigen de richtlijnen van de Groep van Lima naast zich neergelegd. Vier gouverneurs van de oppositie hebben de eed afgelegd voor de voorzitter van de grondwetgevende vergadering en anderen hebben gezegd dat ze aan de verkiezingen van december zullen deelnemen. Nochtans is de Groep van Lima de enige instelling die het ministerie van buitenlandse zaken van de Verenigde Staten als externe hoofd van de Venezolaanse oppositie heeft erkend.

Samengevat: de “internationale gemeenschap” wil enerzijds dat de Venezolaanse regering het democratisch proces eerbiedigt, maar anderzijds verbiedt ze de oppositie om dat te doen!

De EU beweert dat ze door Venezuela te straffen de regering ertoe wil bewegen met de oppositie in dialoog te treden. Maar de regering en een deel van de oppositie zijn al gedurende verschillende weken van plan om een ontmoeting in Costa Rica te houden om de dialoog te beginnen; ze hadden daarvoor geen sancties nodig. Waarom dus een land bestraffen dat via dialoog een uitweg uit de crisis zoekt?

De EU bestraft de keuze van duizenden VenezolanenWij zien die sancties als een inmenging die de politieke spanningen in Venezuela aanscherpen en het geweld in de kaart spelen. We eisen dat de EU het democratisch proces en de instellingen van Venezuela respecteert. Vanuit een oprechte bezorgdheid voor het welzijn van de bevolking eisen wij dat de EU druk uitoefent op de financiële instellingen zodat de afbetaling van de buitenlandse schuld van Venezuela op een voordelige manier zou worden heronderhandeld. Door de door de Verenigde Staten opgelegde economische sancties dreigt Venezuela zijn schulden niet te kunnen afbetalen (3). Dat zou een kwestie van dagen zijn. We vrezen een Grieks scenario: een al zwaar door de crisis getroffen bevolking die in de armoede dreigt weg te zinken. Maar misschien is dat wel het uiteindelijke en onuitgesproken doel van de EU: een volk dat zijn toekomst niet door buitenlandse instellingen wil laten voorschrijven op de knieën krijgen. (1) De Groep van Lima verenigt Argentinië, Brazilië, Canada, Chili, Colombia, Costa Rica, Guatemala, Guyana, Honduras, Jamaica, Mexico, Panama, Peru, Sint-Lucia en de Venezolaanse oppositie. De groep werd opgericht op 8 augustus 2017 om Venezuela ‘internationaal onder druk te zetten’. https://www.canada.ca/fr/affaires-mondiales/nouvelles/2017/10/le_canada_accueilleralareuniondugroupedelimasurlevenezuela0.html(2) www.international.gc.ca/americas-ameriques/statement-lima-declaration-2017-10-26.aspx?lang=frahttps://www.tdg.ch/monde/Les-municipales-convoquees-en-decembre/story/31108263(3) www.lalibre.be/actu/international/journee-a-haut-risque-pour-le-venezuela-au-bord-du-defaut-de-paiement-5a053e39cd707514e8ac042fAuteur: Paula Polanco, Voorzitster van intal, www.intal.beVert.: E. Carpentier