“Wat een ellende in die landen, welk’n farce de democratie, wat een systeem van onderdrukking in Latijns-Amerika!” riep de Hondurese ex president Manuel Zelaya uit over de staatsgreep waarvan hij het slachtoffer werd in 2009.
Die betekenden het begin van het neoliberale tegenoffensief in de regio.” De terugkeer van het agressieve reactionaire rechts is niet toevallig. Ze werd gepland vanuit Washington door die krachten die zich door de progressieve regeringen bedreigd voelden in hun priviléges”Na Honduras volgde Paraguay met de aanval op Fernando Lugo en dan Brazilië tegen Dilma Rousseff.“De conservatieve samenzwering combineert media-aanvallen, grote leugencampagnes en electorale fraude. Het is een gewelddadige restauratie, niks vredelievend of democratisch”, zei de afgezette president en huidig leider van LIBRE (Partij voor Vrijheid en Hervorming)Na drie decennia van vooruitgang voor en door het volk, via anti-imperialistische regeringen die werkten aan regionale integratie en zelfbestuur en een alternatief voor het neoliberalisme, vormen de gebeurtenissen van de voorbije jaren in Zuid-Amerika een keerpunt. Vooral in Brazilië gaat het de laatste weken hard.
De staatsgrepen, nieuwe stijl worden vanuit parlementen gepleegd en met een pseudo legaal sausje overgoten door gerechtelijke instanties die gecorrumpeerd zijn door de feitelijke machthebbers en hun buitenlandse broodheren. Daarnaast worden de strafste mediamanipulaties toegepast om de publieke opinie te bedriegen. Dat zijn de voornaamste wapens van het neo-liberale tegenoffensief.
Zo bekende de grootste TV en nieuwsgigant van Brazilië, groot gemaakt door de dictatuur: Red O’Globo recent dat ze “onjuiste’ informatie gebruikte bij de berichtgeving over zgn. offshore rekeningen van Lula da Silva en Dilma Rousseff, waarop ze smeergeld zouden ontvangen hebben.
Noch O’Globo noch de openbare aanklager tegen de twee hebben ooit één bewijs naar voren geschoven om hun beschuldigingen te staven. Fakenews van de ergste soort dat steeds weer werd herhaald en als politiek wapen werd gebruikt door de massamedia in binnen- en buitenland om ‘argumenten’ aan te dragen die haar afzetting ‘verantwoordden’De maffieuze verwevenheid tussen die mediagroepen en het zgn. justitieel apparaat, dat eigenlijk volledig werd opgezogen door rechts, zorgen voor een complete respectloosheid voor de minimale garanties voor vreedzaam samenleven in de samenleving en belemmeren de uitbouw van een echte democratie. Dat is helaas een trieste traditie in onze landen en de risico’s voor wie er tegenin gaat zijn niet gering.
Hoe kunnen we dan van links deze alliantie bekampen? Welke democratie kan er opgebouwd worden onder dit soort media en ‘justitie’? Zijn er veranderingen mogelijk zonder in te gaan tegen de culturele hegemonie van de werkelijke machthebbers? Kan een emancipatorisch project bestaan in een staat, wiens instituties gegijzeld zijn door die reele machthebbers?
Dat debat moeten we ten gronde voeren als we de schijndemocratieën definitief achter willen laten. Zeker nu de mechanismen van het restauratie-offensief in gang zijn geschoten en -zeker in het geval van Brazilië- een rechtstreekse militaire inmenging in de politiek volgens sommige waarnemers niet langer uit te sluiten valt.
Cubadebate