Het ministerie van Buitenlandse Zaken van de VS gaf toe dat de blokkade tot doel heeft “honger en wanhoop te veroorzaken, en de regering omver te werpen”. Het uiteindelijke doel van Washington is om de socialistische democratie van Cuba te vernietigen en het land te dwingen om terug te keren naar een kapitalistische dictatuur.

TOP VAN DE DEMOCRATIE???

Om te worden uitgenodigd voor Bidens zogenaamde Top voor Democratie op 29 en 30 maart was er één criterium : je moest je als schoothond gedragen van het VS-imperialisme, een echte democratie hoefde je niet te zijn. In plaats van echte volksdemocratieën met een dynamische, participatie van de massa aan te moedigen – zoals in Cuba en China -, was de top van Biden erop uit om deze regeringen omver te werpen.

De Cubaanse minister van Buitenlandse Zaken Bruno Rodríguez formuleerde het zo: “

De VS Top voor Democratie was selectief en virtueel, even virtueel als hun eigen ‘democratie’, die een weerspiegeling is van hun internationale morele isolement.” Rodríguez heeft gelijk. De Verenigde Staten isoleren zich steeds meer, en het wordt elke dag duidelijker dat hun hegemonie afbrokkelt.

Anderzijds slagen landen als China en Cuba erin de pogingen van de VS om hen diplomatiek te isoleren af te slaan, door echt internationalisme te beoefenen en de weg te banen naar vrede en multipolariteit. De VS doet er alles aan om te proberen deze onvermijdelijke veranderingen tegen te houden, eerder dan de behoeften van de eigen bevolking daadwerkelijk aan te pakken.

Onder het mom van bevordering van de democratie gebruikte Biden de top om VS-ingrepen te ondersteunen die gericht zijn op regimewissel. Stichtingen als de National Endowment for Democracy, een dekmantel van de CIA, zijn enkele van de meest flagrante voorbeelden van het gebruik van “democratie” als wapen om de echte democratie te ondermijnen, in naam van die democratie nog wel.

In de afgelopen 20 jaar hebben NED en USAID meer dan 250 miljoen dollar uitgetrokken voor programma’s tegen Cuba. Deze programma’s zijn bedoeld om reële economische ontevredenheid in Cuba om te zetten in gewelddadige protesten tegen de regering. Zij hebben het vooral gemunt op Cubaanse culturele verenigingen en jeugdgroeperingen. De CIA is hierbij berucht om haar infiltratie van de ondergrondse hiphopscene, om zo een contrarevolutie op gang te brengen.

Deze protesten zijn volkomen mislukt, omdat de mensen in Cuba ontevreden zijn over de VS blokkade, niet over de Cubaanse regering. Maar Washington probeert toch nog steeds het oorspronkelijke doel van zijn blokkade te verwezenlijken : in de woorden van het ministerie van Buitenlandse Zaken zelf, “honger en wanhoop veroorzaken en zo de regering omver werpen”.

LANGSTE BLOKKADE IN DE GESCHIEDENISMeer dan 60 jaar van de langste en strengste unilaterale sancties ter wereld zijn nog verergerd door de coronapandemie en de daaropvolgende afname van het toerisme naar Cuba. Maar nog destructiever was het havikenbeleid van Trump ten aanzien van Cuba, waaronder het terugdraaien van de politiek van normalisering van Obama, de toevoeging van 243 nieuwe sancties, en het opnieuw toevoegen van Cuba aan de zogenaamde “

State Sponsors of Terrorism”-lijst.

Ondanks zijn campagnebeloften om terug te keren naar het beleid uit het Obama-tijdperk, heeft Biden bijna alle sancties van Trump gehandhaafd, en heeft hij de leugen dat Cuba een “terroristische” staat is, nog dubbel zo sterk in de verf gezet. Biden zou deze absurde beschuldiging met een pennenstreek kunnen ongedaan maken.

De blokkade is niet bedoeld om de democratie in Cuba te herstellen, ondanks de pogingen van Washington om het zo voor te stellen. Nee, deze sancties zijn bedoeld om Cuba te dwingen terug te keren naar een kapitalistische dictatuur. De VS-wetten maken de opheffing van de sancties afhankelijk van de volledige vernietiging van Cuba’s revolutionair politiek en economisch bestel.

De “

Cuban Democracy Act of 1992″ bijvoorbeeld, die algemeen bekend staat als de Torricelli Act, vereist, om de sancties te kunnen opheffen, dat Cuba zijn grondwet wijzigt, de VS-eigendommen teruggeeft die door Cuba legaal genationaliseerd werden, stappen zet “in de richting van de invoering van een vrijemarkteconomie”, en verkiezingen houdt voor een nieuwe regering.

Deze wet bevordert een VS-interventie door “de President te machtigen bijstand te verlenen ter bevordering van geweldloze democratische veranderingen in Cuba”. De “

Cuban Democracy Act” gaat dus eigenlijk over het aan flarden scheuren van Cuba’s bestaande democratie en verkiezingen, en die te vervangen door wat Washington beschouwt als eerlijke verkiezingen.

De blokkade is niet bedoeld om Cuba te dwingen zijn volk meer zeggenschap over zijn democratie te geven. De Cubanen hebben al één van de meest robuuste democratieën ter wereld. De blokkade gaat veeleer over het uitoefenen van maximale economische druk op Cuba, om de VS in staat te stellen hun zogenaamde model van “democratie” aan Cuba op te leggen, dat wil zeggen “democratie” voor de heersende klasse van de VS om de hulpbronnen van Cuba in beslag te nemen en de bevolking uit te buiten.

STAATSSPONSOR VAN TERRORISME? ZELFS VS-STAATSBURGERS TRAPPEN DAAR NIET IN.

In door de VS-regering gepubliceerde rapporten over haar plannen om Cuba om te vormen tot een kapitalistische staat is de overgang van Cuba zelfs gemodelleerd op de neoliberalisering van Oost-Europa na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. De economische schoktherapie veroorzaakte er nochtans een enorme daling van de levensverwachting en een enorme toename van ziekte en armoede. Washington wil de verworvenheden van de revolutie ongedaan maken, het wil de Cubanen terugkatapulteren naar het tijdperk van armoede waarin zij leefden onder het juk van de Verenigde Staten.

Dit beleid van de VS is in flagrante strijd met het internationaal recht. Deze politiek vormt een grove schending van Cuba’s recht op soevereiniteit en zelfbeschikking. De blokkade is niet alleen een schending van de democratische rechten van Cuba, maar wordt ook gehandhaafd tegen de democratische wil van het volk van de VS en de 96% van de landen op aarde die, in het kader van de Verenigde Naties, jaar na jaar tegen de blokkade stemmen.

Een consistente meerderheid van VS-staatsburgers steunt de normalisering van de betrekkingen met Cuba en de opheffing van de sancties, vooral voor vitale producten zoals voedsel en medicijnen. Ze krijgen echter geen inspraak in de voortzetting van de blokkade. Uit een nationale opiniepeiling van de Quinnipiac University van maart bleek dat maar liefst 0% van de Noord-Amerikanen denkt dat Cuba de grootste bedreiging vormt voor de VS. Toch blijft de regering-Biden het land bestempelen als sponsor van “terrorisme”.

Extreemrechtse Republikeinen in Miami dringen er voortdurend op aan om Cuba’s status van “terrorist” in de wet vast te leggen, zodat deze alleen kan worden teruggedraaid als Cuba ermee instemt zijn socialistische systeem te vernietigen en te vervangen door wat de VS als een “democratie” beschouwt.

Het volk verzet zich echter tegen dit havikenbeleid. Het National Network on Cuba spant zich in om Cuba van de lijst van State Sponsors of Terrorism te halen. Al verscheidene jaren organiseren Cubaans-Amerikanen en hun bondgenoten maandelijkse autokaravaans en betogingen tegen de blokkade. Ze willen “

Puentes de Amor”, bruggen van liefde bouwen tussen de VS en de bevolking van Cuba. In Miami zijn deze protesten tegen de blokkade met geweld aangevallen door fascisten, hierin geholpen en bijgestaan door de politie van Miami.

DEMOCRATIE IN CUBA EN DE VS?

De VS bestempelen Cuba als een “autoritair” en “ondemocratisch” regime om zo hun wrede blokkade te rechtvaardigen. In werkelijkheid ligt de Cubaanse democratie eeuwen voor op de zogenaamde democratie die we in de VS hebben. Ik heb in de VS aan tientallen verkiezingen had meegewerkt. Toen ik afgelopen november de gemeenteraadsverkiezingen in Cuba waarnam, zag ik voor het eerst echte democratie.

De Cubaanse verkiezingen zijn volledig onpartijdig en er zijn geen campagne-uitgaven, reclame of lobbyisten toegestaan. Cuba heeft altijd een veel hogere kiezersopkomst dan de meeste andere landen in de wereld. Eenmaal verkozen, worden vertegenwoordigers niet betaald. Zij zetten hun leven voort als werknemers zoals de rest van de bevolking, en zij kunnen op elk moment door de kiezers worden teruggeroepen. De arbeiders vormen de staat in Cuba.

In de VS daarentegen zijn de bedrijven de staat. Omkoping door bedrijven en lobbyisten is legaal en in feite een gegarandeerd pad naar de overwinning, omdat de kandidaat die het meeste geld uitgeeft bijna altijd wint.

In de VS worden we alleen bij verkiezingen verondersteld om iets te zeggen te hebben in onze regering. In Cuba is burgerparticipatie meer dan verkiezingen, verkiezingen zijn slechts het begin.

De grondwet van Cuba wordt regelmatig herzien in samenwerking met miljoenen burgers. Ideeën komen voortdurend vanuit de massa en wetten worden beoordeeld en herzien met de massa. Zo ziet echte democratie eruit. De vader van de Cubaanse onafhankelijkheid, Jose Martí, formuleerde het zo : “

In tijden van crisis moeten de volkeren van de wereld zich reppen om elkaar te leren kennen”. Dit is precies Cuba’s aanpak geweest om de isolatiepogingen van de VS te bestrijden.

DIPLOMATIE VOOR VREDE?

Washington gebruikt zijn enorme invloed op het internationale financiële systeem om andere landen tot onderwerping te dwingen, om Cuba te straffen en om zelfs zijn eigen bondgenoten te straffen voor hun handel met Cuba. Cuba’s benadering bij het opbouwen van sterke diplomatieke betrekkingen met andere landen is niet gebaseerd op intimidatie, maar op samenwerking. Cuba stuurt dokters, geen bommen. De Cubaanse revolutie is net blijven voortbestaan door vriendschappen met andere landen en door de kracht van het Cubaanse volk.

Toen de blokkade begon, kon de Cubaanse revolutie overleven dankzij de internationalistische solidariteit van het socialistische blok. Sindsdien heeft Cuba de arbeiders over de hele wereld, inclusief de arbeiders in de VS, een wederdienst bewezen. Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie kon Cuba overleven dankzij zijn internationalistische medische brigades en door zijn partnerschap met de Bolivariaanse Revolutie van Venezuela, en natuurlijk door de samenwerking met de Volksrepubliek China op gebied van economische ontwikkeling.

Op dit eigenste moment maakt Cuba, samen met 148 andere landen, deel uit van China’s Belt and Road Initiative (Nieuwe Zijderoute) en werkt het samen aan belangrijke infrastructuur- en energieprojecten. Terwijl de VS tijdens de coronapandemie vitale medische voorraden richting Cuba blokkeerden, leverde China deze voorraden wel en verleende zo een wederdienst aan Cuba, dat aan het begin van de uitbraak zelf materiële hulp aan China had aangeboden.

In november 2022 bezocht de Cubaanse president Miguel Díaz Canel Algerije, Turkije, Rusland en China. Tijdens zijn bezoek aan Beijing ondertekenden beide landen een historisch samenwerkingsakkoord waarbij China een donatie van 100 miljoen dollar bekrachtigde om Cuba te helpen de economische crisis als gevolg van de VS-sancties te boven te komen.

Dit is het verschil tussen de VS- en de Chinese benadering van diplomatie en ontwikkeling. China’s aanpak geeft ons hoop op een wereldorde die niet gebaseerd is op de unipolaire hegemonie van de VS. Multipolariteit, de-dollarisering, eenheid en samenwerking zullen Cuba en alle landen die door de VS worden gewurgd, helpen hun soevereiniteit te behouden en weerstand te bieden aan pogingen tot regimewissel.

JONGE VS-BURGERS TEGEN HET IMPERIALISMEVS-jongeren zoals ik worden steeds sceptischer over Washingtons propaganda voor een regimewissel. Meer jongeren, meer dan welke andere generatie ook, zien China als een vriend, niet als een vijand. We zien de volslagen incompetentie van de Amerikaanse regering in haar pogingen om TikTok te verbieden. We zien dat Biden de vernietiging van ons milieu voortzet, terwijl China toonaangevend is in de wereld wat het terugdringen van de koolstofuitstoot betreft.

We zien dat Cuba de meest progressieve wetten ter wereld heeft inzake LGBTQ-rechten, terwijl fascisten in de VS een genocide op transpersonen proberen uit te voeren. Het kan niet duidelijker worden welke landen de echte democratieën zijn die de belangen van de werkende mensen vertegenwoordigen.

De Cubaanse revolutie overleeft al meer dan 60 jaar ondanks alles, en we kunnen ons alleen maar voorstellen wat voor ongelooflijke dingen Cuba zal doen wanneer het zich kan ontwikkelen zonder de beperkingen van de VS-blokkade. Als we ervoor vechten, zal er tijdens ons leven een einde komen aan de blokkade en zullen we in een echt democratische, multipolaire wereld leven.

Bron: Geopolitical Economy Report