De internationale pers spreekt schande over de schorsing van het Venezolaanse parlement. Wat er nergens bij vermeld wordt is dat het Venezolaanse Opperste Gerechtshof al op 5 januari 2016 het Parlement en haar voorzitter opdroeg om drie ‘verkozenen’ uit de staat Amazonas uit het parlement te weren omdat hun verkiezing niet geldig verliep. Toen al werd gewaarschuwd dat zolang geen enkele beslissing van het Nationale Parlement rechtsgeldig is. Na meer dan een jaar werd daar nog steeds geen gevolg aan gegeven en nu schorste de Grondwettelijke Kamer het hele parlement.
Alles wat Ramos Allup, de agressieve leider van de ultra rechtse meerderheid moet doen, is een vergadering bijenroepen waarbij de drie illegitieme leden van het parlement ontslagen worden en het parlement kan echt gaan functioneren. De anti-chavisten kiezen er echter voor om de spannig op te drijven en -gesteund door de grote media- internationaal schandaal te schoppen tegen de legitiem verkozen president en de grondwet van hun land aan hun laars te lappen. Intussen neemt de Grondwettelijke Kamer van het Opperste Gerechtshof de functies van het parlement waar zodat de Venezolaanse staat verder kan functioneren.
Begin deze maand schreef Arnold August een belangwekkend stuk over de verzwegen Chavistische oppositie in het Venezolaanse Parlement.
Met zijn 35 jaar, groot en sterk, modieus gekleed straalt hij zelfvertrouwen uit maar ook nederigheid ondanks zijn charisma. Hij is de fractieleider van 55 afgevaardigden in het Venezolaanse Parlement. Met zijn belangrijke positie zou hij de aandacht moeten trekken van de sensatiebeluste VS-media die aan de lippen hangen van sommige parlementairen en voortdurend ‘stories’ willen maken over de oppositie in Venezuela.
Met Hector Rodriguez is het toch een tikje anders. Hij is de leider van het minderheidsblok van 55 Chavisten (Bloque de la Patria) sinds de verkiezingen van 5/12/2015 waarbij de leidende socialistische partij PSUV de meerderheid verloor. Rodriguez leidt de oppositie in een parlement dat verworden is tot een bourgeoisforum, om de woorden van president Maduro te parafraseren. In de VS zitten tegenwoordig de democraten in de oppositie, maar die oppositie wordt steeds gevoerd binnen de ‘consensus’ van het kapitalistische framework dat de racistische staat beschermt als een vesting van slavernij en negatie van de genocide op de ‘indianen’ die trouwens nog steeds verder gaat. De belangen van de werkende mensen worden er geofferd op het altaar van de kapitalistische globalisering en oorlogen. In de parlementaire systemen van bv Canada of het VK, voegt het Gemene Best daar nog een tragikomische noot aan toe. De ‘loyale oppositie’ zoals ze tegenwoordig genoemd worden kan zich ‘vrij’ uiten zolang ze loyaal blijven aan het staatshoofd dat voor hen beiden de Queen of England is.
Rodriguez’ loyaliteit ligt bij de Bolivariaanse Revolutie en nergens anders. Op 6 maart ll. nam hij deel aan een internationaal event van intellectuelen, kunstenaars en sociale bewegingen ter verdediging van de mensheid. Dat vond plaats in een kleine zaal van het buitenlandministerie. Zijn toespraak was zo meeslepend dat je er moeilijk verslag kan van maken. Stijl en inhoud waren in de best Chavista-stijl die ook steeds meer die is van President Nicolás Maduro en andere leiders.
Er passeerden verschillende thema’s de revue. Zo ook een zeer lucide uitleg en verdieping van de Bolivariaanse visie van strijd tegen het VS kapitalisme en imperialisme. De revolutie is soepel in zijn tactiek – zo wordt er bv wel onderhandeld met de pro-VS krachten in het parlement – om een vredevolle uitweg uit de crisis te zoeken, maar als het over principes en doelstellingen gaat is er geen compromis mogelijk.
Het is dus niet verwonderlijk dat men in het noorden nooit iets te horen krijgt over deze oppositie die geleid wordt door Rodríguez. Die censuur bestaat, ondanks de ernstige moeilijkheden die de media van het establishment hebben om nieuwe jonge gezichten te zoeken om de dinosaurussen van de meerderheid in het parlement te vervangen. Washington en haar media verzwijgen liever de oppositie in het Venezolaanse parlement, waar ze die wel steeds opzoeken in andere landen en ook in het eigen congres. Moesten ze de Venezolaanse parlementaire oppositie in beeld brengen zouden Rodriguez en zijn collega’s ongetwijfeld de show stelen. Een ander kenmerk van de Bolivariaanse oppositie is dat ze gedreven wordt door positieve eisen i.p.v. negatieve. Hun doelen zijn sociale en economische gelijkheid, huisvesting en voeding voor iedereen, opvoeding, cultuur, sport,.. een participerende vooruitstrevende democratie. Dat alles wordt geblokkeerd door de neo-liberale status-quo. Wie politiek bewust werd in de jaren ’60 voelt zich thuis wanneer de jonge afgevaardigde inhakt op de imperialisten, gringos en yankees. We kennen dit verhaal en het is nog steeds valabel. Het conflict gaat niet tussen de Venezolanen en de VS-burgers maar tussen het volk en de elite waarvan Martí en Bolívar zegden dat het hun missie is de Latijns-Amerikaanse en Caribische volkeren te onderdrukken en in miserie te houden.
De VS-regeringen – republikeinen én democraten- zijn deze verwerpelijke lotsbestemming vet aan het onderstrepen nu de mensen in het zuiden bezig zijn de ketens af te werpen van de machtigste en agressiefste economische en militaire grootmacht in de menselijke geschiedenis (zeker sinds het nazi-fascisme). Daarom was het zo bemoedigend Maduro te horen op die memorabele avond in Caracas: ‘ Venezuela is nog nooit zo hard aangevallen door de VS dan tijdens de acht jaren Obama-regering’. Laat dat even doordringen!
Het is daarom dat de koppige Bolivariaanse oppositie tegen het VS-imperialisme geen detail is voor Washington. Venezuela vormt de speerpunt van het anti-imperialisme vandaag en schrijft zo een nieuw blz. in de geschiedenis nadat de Cubaanse revolutie en Fidel Castro dat gedaan hebben door de soevereiniteit, waardigheid en het zelfgekozen sociaal project te verdedigen op hun eiland.
Daarna verzekerde Rodriguez zijn publiek heel rustig dat indien de strijd, die nu een ideeënstrijd is, het nodig zou maken, en ook énkel als het echt nodig zou worden; Venezuela ook klaar is zich militair te verdedigen. Het lijdt geen twijfel dat indien ze er toe gedwongen zou worden de Bolivariaanse revolutie ook op die manier weerstand zal bieden. Daarom moet de hele mensheid vandaag meer dan ooit achter Venezuela staan.
Rodriguez bewees tijdens de ontmoeting zijn diepe politiek overtuiging gestoeld op een uitstekende en heldere theorie. Die is niet enkel duidelijk in ideeën en woorden maar wordt ook met actie gecombineerd. Zo worden ze een materiele maatschappelijke kracht. De ideeën worden een organisch onderdeel van de samenleving. De ideeën van Rodriguez en andere leiders en activisten op alle niveaus worden gesocialiseerd en sturen zo een gemeenschappelijke beweging van zeer diverse groepen en individuen aan. Diversiteit in het kader van een breed gedragen Chavisme.
Zo vertegenwoordigt de minderheid -zei het één van 40 a 50% – in het parlement de toekomst van Venezuela en de hele regio. Een materiele kracht als de Bolivariaanse Revolutie kan niet gedoofd worden. Ze kan teruggeslagen worden maar niet definitief geliquideerd. Chavisme is geen loutere electorale beweging maar een revolutie die zichzelf voortdurend herdefinieert en opnieuw creëert. Dat gebeurt door het moedig organiseren van revoluties binnen de revolutie en streeft de verbinding met het volk en de militanten op alle niveaus na.
Met deze frisse karakteristieke aanpak van de Bolivariaanse revolutie, de onweerstaanbare materiele kracht van het socialisme in het vervangen van het kapitalisme en buitenlandse afhankelijkheid, wortelt ze zich steeds verder in de Venezolaanse samenleving en in zijn politiek leven.
Telesur