Maduro toonde – met zijn twaalf briljante overwinningen van 2017- dat hij “onverwoestbaar” blijft. Om te beginnen mogen we niet vergeten dat president Nicolás Maduro in de geschiedenis van Venezuela de meest onrechtvaardige, beledigde en mishandelde president is. Longread van Ignacio Ramonet, interessante update over een land in het oog van een wereldwijde rechtse aanval.
Mislukte constitutionele coupNog meer dan Hugo Chávez zelf, oprichter van de Bolivariaanse Revolutie…. Nicolás Maduro met welke middelen dan ook van het Miraflores-paleis verdrijven, is het ongezonde doel van de interne reactionaire oppositie en haar machtige internationale bondgenoten, vooral de regering van de Verenigde Staten van Amerika. Zodra 2017 begon, begonnen ook de aanvallen tegen de president onmiddellijk. De eerste agressieve actie kwam van de Nationale Assemblee, gecontroleerd door contrarevolutionaire krachten, die op 9 januari besloot de president te “verwerpen” en Nicolas Maduro ervan beschuldigde “zijn positie te hebben verlaten” – iets vals en absurds.
Geconfronteerd met deze poging tot een constitutionele staatsgreep – geïnspireerd door het model van de parlementaire staatsgreep die Dilma Rousseff in Brazilië in 2016 afzette – heeft het Hooggerechtshof ingegrepen om erop te wijzen dat de Nationale Vergadering volgens de grondwet het staatshoofd, dat rechtstreeks door het volk is gekozen, niet kan ontslaan.
De President van zijn kant heeft op deze poging tot staatsgreep gereageerd met de organisatie van een massale burger-militaire oefening, “
Zamora 200 integrale anti-imperialistische actie” genaamd, op 14 januari. Zo’ n 600.000 mensen werden gemobiliseerd, waaronder militairen, militieleden en militanten van sociale bewegingen: een indrukwekkende demonstratie van de eenheid tussen de strijdkrachten, de regering, de Verenigde Socialistische Partij van Venezuela (PSUV) en de volksmassa’ s. Dat was de eerste overwinning van 2017.
Beschuldigd van dictatuurAangemoedigd door de verkiezing van Donald Trump probeerde de Venezolaanse oppositie de regering-Maduro te intimideren met een grote mars op Caracas op 23 januari, de datum van de val van dictator Marcos Pérez Jiménez in 1958. Maar ze mislukten pathetisch. Dit was o.a. omdat president Maduro had gereageerd door op dezelfde dag de overdracht van de overblijfselen van Fabricio Ojeda, revolutionair leider tijdens de omverwerping van Pérez Jiménez, naar het Nationale Pantheon te organiseren. De oproep van de president bracht honderdduizenden inwoners van Caracas bijeen om de lanen van de hoofdstad te vullen. Het was duidelijk te zien hoe het volkse Chavisme de straten domineerde, terwijl de oppositie haar verdeeldheid toonde. Dat was de tweede overwinning van president Maduro.
Kort nadien kwam het Hooggerechtshof tussenbeide om te benadrukken dat de Nationale Vergadering sinds 2016 in een situatie van “onwettelijkheid” verkeerde. Na de parlementsverkiezingen van 6 december 2015 beschuldigingen waren er aanklachten voor fraude in de deelstaat Amazonas. Die werden ondersteund door geluidsopnames van de staatssecretaris die geld bood aan groepen kiezers om op oppositiekandidaten te stemmen. Bijgevolg heeft de TSJ de verkiezing van deze wetgevers geschorst. Maar de Nationale Assemblee bleef volharden in de eedaflegging, omdat de toevoeging van deze drie extra leden van de assemblee de oppositie een absolute meerderheid (2/3) zou geven en daarmee de bevoegdheid om organieke wetten in te trekken en het optreden van de president zelf te beperken….
In alle grote democratieën komen relatief vaak spanningen tussen het parlement en het Hooggerechtshof voor. In Europa bijvoorbeeld is het gebruikelijk dat het Hooggerechtshof in geval van een constitutioneel conflict tussen verschillende overheden sommige bevoegdheden van het parlement overneemt. En in de VS heeft zelfs een president als Donald Trump zich moeten houden aan recente uitspraken van het Hooggerechtshof….
Maar in Caracas hebben de contrarevolutionaire krachten dit conflict gebruikt om een internationale campagne over de vermeende “afwezigheid van democratie in Venezuela” weer op gang te brengen. Met de medeplichtigheid van de nieuwe Amerikaanse regering hebben ze een kolossale, wereldwijde media-lynching-operatie opgezet tegen Nicolas Maduro: dominante mediakanalen als CNN en Fox News, gretig overgenomen door de BBC in Londen, mobiliseerden samen met de belangrijkste mediabedrijven in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied, de meest invloedrijke wereldwijde kranten, de pijlers van de conservatieve communicatie hegemonie, maar ook de sociale media, tegen Maduro.
Tegelijkertijd manoeuvreerde de Venezolaanse rechtervleugel het interne conflict in internationale wateren door het over te dragen aan de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) – “het ministerie van de koloniën van de Verenigde Staten”, aldus Che Guevara. Luis Almagro, secretarisgeneraal van de OAS, nam met steun van een aantal conservatieve regimes in Latijns-Amerika, de betreurenswaardige rol op zich de toepassing te eisen van het Democratisch Handvest tegen Venezuela.
De tegenaanval van Caracas was onmiddellijk op en zorgde voor de diplomatieke solidariteit van de meeste Latijns-Amerikaanse en Caribische staten. Ondanks de oneerlijke benaderingen en valse argumenten van de secretaris-generaal van de OAS werd Venezuela er nooit in een minderheidspositie gebracht en won het onweerlegbaar. De vijanden van de Bolivariaanse revolutie, waaronder Washington, werden verslagen door de solide strategie van president Maduro, gebaseerd op feiten en realiteit, politieke eerlijkheid en ethiek. Tot slot besloot Caracas in april om zich uit de OAS terug te trekken en beschuldigde zij de organisatie van “opdringerige acties tegen de soevereiniteit van Venezuela”. Met verbeelding en durf behaalde Nicolas Maduro binnen dit complexe internationale scenario in 2017 zijn derde grote overwinning.
StraatterreurIntussen namen de spanningen toe in Caracas, toen de Constitutionele Kamer van het Hooggerechtshof op 29 maart verklaarde dat “zolang de minachting voor de wet en de ongeldigheid van de procedures in de Nationale Assemblee voortduurt, deze Constitutionele Kamer ervoor zal zorgen dat de parlementaire bevoegdheden rechtstreeks zullen worden overgenomen of door het orgaan dat zij aanwijst; dit om de rechtsstaat te waarborgen”. Eerder al had het hooggerechtshof er op gewezen dat de parlementaire immuniteit van de plaatsvervangers “alleen betrekking heeft op zichzelf tijdens de uitoefening van hun functies”, wat niet het geval was wanneer de Nationale Vergadering “in onwettelijkheid ” verkeert …..
De anti-Chavez oppositie schreeuwde moord en brand en zette met de hulp van internationale rechtse krachten een subversief contrarevolutionair plan op. De lange en gewelddadige “crisis van de guarimbas” begon. Gedurende vier eindeloze maanden – van april tot juli – lanceerden de contrarevolutionairen een uiterst schaamteloos en brutaal oorlogsoffensief tegen de Bolivariaanse regering. De anti-Chavez-troepen – onder leiding van Primero Justicia en Voluntad Popular, twee extreemrechtse organisaties, schrokken er niet voor terug om paramilitairen, terroristen en huurlingen van de georganiseerde misdaad in te zetten voor permanente straatterreur, dit tegelijk met experts in psychologische oorlogvoering en “democratische” propaganda. Allemaal met het pathologische doel Nicolas Maduro omver te werpen.
De oproerkraaiers, dronken van geweld, haastten zich om de Venezolaanse democratie aan te vallen. Ze attaqueerden, verbrandden en vernietigden ziekenhuizen, gezondheidscentra, kinderdagverblijven, kleuterscholen, scholen, middelbare scholen, kraamklinieken, voedsel- en medicijnwinkels, overheidskantoren, honderden particuliere bedrijven, metrostations, bussen, openbare infrastructuur, terwijl de barricades zich vermenigvuldigden in de bourgeois verstedelijkte buurten die ze domineren.
De gewelddadige groepen, die molotovcocktails gooien, waren vooral gericht tegen de veiligheidstroepen. Vijf politieambtenaren werden doodgeschoten. Aan de andere kant toonden veel’ guarimberos’ verschrikkelijke wreedheid door o.m. gespannen, fijne stalen kabels op de openbare weg aan te leggen om motorrijders te onthoofden… of, overvol van haat en racisme, jonge Chavista’s levend te verbranden – 29 in totaal, waarvan er negen stierven. Het resultaat: 121 doden, duizenden gewonden en miljoenen dollars schade.
Tijdens die vier maanden van contrarevolutionaire verdwazing riep de oppositie ook op om militaire bases aan te vallen, en probeerde zij de strijdkrachten onder druk te zetten om zich tegen de legitieme regering te keren en het presidentieel paleis aan te vallen. Extreemrechts wou een staatsgreep en probeerde alles in het werk te stellen om een burgeroorlog op gang te brengen, de civiel-militaire unie te breken en de Venezolaanse democratie te vernietigen.
Tegelijkertijd werd op internationale schaal de hectische mediacampagne voortgezet, waarbij mensen die ziekenhuizen in brand staken, onschuldigen vermoorden, scholen verwoestten en mensen levend verbrandden als “helden van de vrijheid” werden voorgesteld. Het was de omgekeerde wereld – de wereld van de’ post-waarheden’ en’ alternatieve feiten’….
Het was niet gemakkelijk om zo veel terreur, zo veel agressie te weerstaan en de openbare orde te herstellen vanuit een visie van democratisch gezag, proportionaliteit en respect voor de mensenrechten. De grondwettelijke en wettige president Nicolas Maduro kreeg die opdracht en hij zocht wat onmogelijk leek: een uitweg uit het labyrint van geweld. Hij deed dit met een groots idee dat niemand verwachtte, maar de oppositie verontruste en ontstelde: een terugkeer naar de oorspronkelijke grondwetgevende macht.
Grondwetgevende verkiezingenHet voorwendsel voor het “guarimbero” -terrorisme was de onenigheid tussen twee legitieme organen: het Hooggerechtshof en de Nationale Assemblee. Geen van beide instellingen wilde zich de arm laten omwringen. Hoe kom je uit die impasse? Op basis van de artikelen 347,348 en 349 van de grondwet van Chavez van 1999 en op basis van zijn functie als staatshoofd en hoogste arbiter besloot president Maduro een nieuw grondwetgevend proces in gang te zetten. Het was de enige manier om door middel van politieke dialoog en woorden een akkoord met de oppositie te bereiken, het historische conflict te temperen en oplossingen te vinden voor de problemen van het land. Hij dacht er goed over na en wachtte op het juiste moment. Op1 mei was aan alle voorwaarden voldaan. De president deelde die dag mee dat de verkiezing van de leden van de grondwetgevende vergadering op 30 juli zou plaatsvinden. Het was de enige optie om aan vrede te werken.
De oppositie herhaalde hun politieke blunder en verwierp opnieuw de uitgestoken hand. In het kader van de brute en meedogenloze campagne tegen de Bolivariaanse Revolutie kozen de oppositiepartijen, gesteund door de wereldpers, ervoor om deze verkiezingen te saboteren, de uitoefening van het kiesrecht te beletten met barricaden, de kiesformulieren te verbranden en degenen die hun kiesrecht wilden uitoefenen te bedreigen.
Ze zijn opnieuw mislukt. Zij waren niet in staat de massale demonstraties te voorkomen van mensen die kozen voor democratie en tegen geweld en terreur. Meer dan acht en een half miljoen burgers gingen stemmen ondanks allerlei obstakels als paramilitairen en’ guarimberos’, geblokkeerde straten, gesaboteerde bruggen,….. Ze deden soms het onmogelijke om hun burgerlijke, politieke, ethische en morele plicht te vervullen…
Weinigen verwachtten zo’ n hoge opkomst het klinkende verkiezingssucces. De volgende dagen brokkelden de “guarimba’s” af, zoals de President had voorspeld. Het geweld vervaagde. Subtiel, geduldig, moedig en met strategische inzicht slaagde Maduro erin op deze manier de’ guarimbas’ te verslaan en de kennelijke poging tot staatsgreep af te slaan. Hij verzette zich krachtig tegen de bedreigingen en deed dat zonder de basis van zijn beleid te wijzigen. Dit was zijn meest spectaculaire overwinning van 2017.”
De komst van de grondwetgevende vergadering,” aldus Nicolas Maduro, “betekende zonder twijfel de komst van een klimaat van vrede dat het politieke offensief van de Bolivariaanse revolutie mogelijk maakte”. En dat offensief leidde tot wat velen onmogelijk achtten: twee andere sensationele en klinkende verkiezingsoverwinningen.
Regionale en lokale verkiezingenDe regionale verkiezingen op 15 oktober, toen 19 van de 23 gouverneurs werden gewonnen, ook Miranda en Lara, twee staten waarvan het sociaal beleid bijna uitgestorven was, want in handen van de oppositie. Belangrijk was ook de overwinning in Zulia, een grote dichtbevolkte staat met belangrijke olie- en gasvoorraden.
Ook de gemeenteraadsverkiezingen van 10 december werden een klinkende overwinning, in 308 van de 335, van de gemeenten, 93 %. Het Chavisme won in 22 van de 24 deelstaat-hoofdsteden, ook in Caracas. De contrarevolutie verloor zo maar eventjes 2,1 miljoen stemmen.
Venezuela toonde de vitaliteit van zijn democratische systeem aan de wereld en was het enige land ter wereld dat in 2017 drie grote nationale verkiezingen organiseerde – alle drie gewonnen door het Chavisme.
TrumpsanctiesVoortbouwend op het uitvoeringsbesluit van Barack Obama van 8 maart 2015, waarin Venezuela werd uitgeroepen tot een “ongewone en buitengewone bedreiging voor de Amerikaanse veiligheid”, vaardigde Donald Trump een lijst sancties af tegen de Bolivariaanse Revolutie.
Op 11 augustus dreigde hij zelfs met militaire acties. Op zijn golfbaan in New Jersey, zei hij: “wij hebben vele opties voor Venezuela, met inbegrip van een mogelijke militaire optie, indien nodig”. Op 25 augustus verbood Trump “elke persoon, entiteit, vennootschap of vereniging die wettelijk gevestigd is of activiteiten ontplooit in de Verenigde Staten, zaken te doen via nieuwe schuldbrieven die worden uitgegeven door eender welke entiteit van de Venezolaanse regering, met name obligaties van de republiek uitgegeven door de Venezolaanse Centrale Bank of het staatsbedrijf PDVSA”.
Deze sancties zijn bedoeld om Venezuela te breken, door de staat en PDVSA af te sluiten van de financiële markten .
Lawrence Eagleburger, voormalig staatssecretaris onder leiding van president George W. Bush, had in een interview met Fox News toen al openlijk erkend dat de economische oorlog tegen Venezuela in Washington goed was ontworpen. “
We moeten gebruik maken van economische instrumenten,” aldus de voormalige staatssecretaris van Buitenlandse Zaken, “om de Venezolaanse economische crisis zodanig te verergeren, dat de invloed van Chavisme in het land en in de regio verdrinkt (…) Alles wat we kunnen doen om de Venezolaanse economie in een moeilijker situatie te duwen, is goed gedaan”. De huidige Secretaris van Financiën, Steven Mnuchin, bevestigde officieel dat de nieuwe sancties bedoeld waren om Venezuela te wurgen.
Nicolas Maduro verklaarde, geconfronteerd met dergelijke brutale agressie, dat het land nooit failliet zal gaan. Ten eerste omdat Venezuela het Zuid-Amerikaanse land is dat meer schulden heeft betaald dan enig ander land. In de afgelopen vier jaar heeft Caracas bijna 74 miljard US$ betaald… omdat de Bolivariaanse regering “altijd een duidelijke strategie zal hebben” gericht op het heronderhandelen en herstructureren van de buitenlandse schuld. De president klaagde aan dat wat de vijanden van het Chavisme willen, het financiële isolement van de Bolivariaanse Revolutie is totdat ze geen krediet meer kan krijgen. Langzaam maar zeker doen verdrinken. Zij willen angst wekken bij particuliere investeerders, zodat zij geen obligaties kopen, niet deelnemen aan de heronderhandeling van de schuld en niet meer investeren.
Venezuela wordt, na een blokkade, nu ook geconfronteerd met een authentieke “vervolging” waaraan ook landen als Canada en die van de Europese Unie deelnemen, verklaarde Maduro. Actieve vervolging van onze handel, bankrekeningen en financiële bewegingen. Maar de president wist die aanvallen te counteren en verbaasde opnieuw zijn tegenstanders toen hij op 3 november aankondigde dat er een Commissie zou worden opgericht om de herfinanciering en herstructurering van de buitenlandse schuld te consolideren, met als doel het hoofd te bieden aan financiële agressie.”
Wij gaan een volledige herindeling van de externe betalingen opmaken om evenwicht te bereiken (…) We gaan internationale patronen veranderen”. Een paar dagen later, tegen de financiële blokkade in, kwam in het kader van de heronderhandeling en herstructurering die de president had voorgesteld, een groep Venezolaanse schuldhouders uit de Verenigde Staten, Panama, het Verenigd Koninkrijk, Portugal, Colombia, Chili, Argentinië, Japan en Duitsland in Caracas aan. Ze ontmoetten er de Bolivariaanse regering, wat een onmiskenbare overwinning was voor president Maduro.
Internationale oorlog tegen VenezuelaDe oorlog tegen de Bolivariaanse Revolutie heeft vier fronten:1) een subversieve oorlog geleid door deskundigen op het gebied van sabotage en massapsychologie, met huurlingen, cyclische uitbarstingen van criminele’ guarimbas’ en terroristische aanslagen op kazernes, militaire doelwitten en infrastructuren (elektriciteitsnetwerk, raffinaderijen, waterdistributie, enz.)2) een mediaoorlog: pers, radio, televisie en sociale netwerken als nieuwe stoottroepen die propaganda gebruiken om de geesten te temmen en de harten te verleiden3) een diplomatieke oorlog met pesterijen in internationale fora, vnl.de OAS, en aanvallen door de landen van de zogenaamde “
Lima-groep” gesteund door de VS, Canada en de EU4) een economische en financiële oorlog met creatie van tekorten aan voedsel en medicijnen, manipulatie van de wisselkoers, geïnduceerde inflatie, blokkade van het bankwezen en verstoring van het schuldrisico van het land.
Economische blokkadeWat het schuldrisico betreft, mag niet worden vergeten dat Caracas in de afgelopen vier jaar zonder uitzondering al haar verplichtingen is nagekomen voor meer dan 74 miljard $ schulden. De risiconotering is echter blijven toenemen. Momenteel bedraagt het volgens de JP Morgan bank 4.820 punten, dat wil zeggen achtendertig keer meer dan dat van Chili, dat dezelfde schuld/BBP-ratio heeft als Venezuela. Caracas moet dus hoge kosten betalen voor de democratische keuze voor een socialistisch politiek systeem.
Wat de blokkade van het bankwezen betreft: in 2017, en met name na de sancties van Donald Trump, is het aantal eenzijdige annuleringen van contracten vermenigvuldigd. In juli meldde de betaalagent Delaware bijvoorbeeld dat zijn correspondentbank, de PNC Bank van de VS, geld weigerde van PDVSA. In augustus heeft Novo Banco de Portugal Caracas in kennis gesteld van de onmogelijkheid om operaties in dollars uit te voeren als gevolg van de blokkade van intermediaire banken in de VS. Daardoor kon ook de filiaal in Frankfurt van de Bank of China, een bondgenoot van Caracas, 15 miljoen dollar van Venezuela niet betalen aan de Canadese mijnbouwonderneming Gold Reserve. In november werd meer dan 39 miljoen $ – een betaling van 23 aankooptransacties van voedsel bestemd voor de kerstvakantie – teruggegeven aan Caracas omdat de intermediaire banken van de leveranciers geen geld uit Venezuela accepteerden.
Ook bleek begin september dat het financiële bedrijf Euroclear, een dochteronderneming van JP Morgan, een betaling van 1,2 miljard$ door de Bolivariaanse overheid, voor de aankoop van medicijnen en voedsel blokkeerde. Dit verhinderde o.a. de levering van 300.000 doses insuline. Tegelijkertijd weigerde een Colombiaans laboratorium, behorend tot de Zweedse groep BSN Medical, de betaling door Venezuela van een zending primaquine, medicijn voor de behandeling van malaria.
Het doel van al deze blokkades is te voorkomen dat de Bolivariaanse regering haar middelen aanwendt om voedsel en medicijnen te kopen die de bevolking nodig heeft. Allemaal met het doel het volk onder druk te zetten om te protesteren en chaos in de gezondheidszorg te veroorzaken, waardoor het leven van duizenden patiënten in gevaar komt.
In dit geval heeft de president er dankzij zijn internationale relaties in november voor gezorgd dat belangrijke zendingen insuline uit India snel aankwamen. Honderden patiënten, met risico op overlijden, werden gered. Dat was zonder twijfel een nieuwe overwinning voor Nicolas Maduro.
Om de financiële blokkade te doorbreken, kondigde de president in november een ander initiatief aan: de invoering van een digitale munt, de Petro. Die aankondiging wekte veel enthousiasme in kringen van investeerders in ‘cryptocurrencies’. Het plaatste Venezuela in de voorhoede van technologie en wereldwijde financiering, en wekten enorme verwachtingen op. Des te meer omdat de prijs van de Petro niet afhankelijk zou zijn van de grillen en speculatie van de markten, maar zou worden geassocieerd met de internationale waarde van reële activa zoals goud, gas, diamant en olie. Venezuela heeft dus een enorme stap gezet in de richting van een revolutionair financieringsmechanisme. Zo kan geen enkele buitenlandse mogendheid sancties opleggen of kapitaalverkeer boycotten. In die zin is de Petro een duidelijke overwinning voor president Maduro.
Sociale politiek niet opgevenOndanks de algehele ineenstorting van het afhankelijkheidsmodel t.a.v. olie en te midden al deze conflicten, was Maduro vooral bezorgd om het Bolivariaanse socialisme en dat niemand school, werk, onderdak, zorgartsen, inkomen, voedsel zou missen. De revolutionaire regering is ook niet gestopt met de financiering van belangrijke openbare werken, noch is er een einde gekomen aan de bouw van woningen. In 2017 werden meer dan 570.000 woningen opgeleverd. De ‘Barrio Adentro’ missie en alle sociale missies werden behouden. Het ‘Plan Siembra’ plantprogramma is geconsolideerd. De ‘Sovereign Supply’ missie verlengd. De ‘Sovereign Field’ beurzen vermenigvuldigd. Te midden zoveel stormen heeft president Maduro het sociale wonder gered. De contrarevolutie kon de opmars van het socialisme niet tegenhouden.
In dat opzicht zijn de lokale Comités voor de Bevoorrading en Productie (CLAP), het gecentraliseerde directe distributiemodel, in het hele land blijven evolueren en bereiken ze vier miljoen Venezolanen uit populaire sectoren die zo worden beschermd tegen de tekorten als gevolg van de economische oorlog.
Daarnaast heeft president Maduro in 2017 ook nog nieuwe sociale initiatieven gelanceerd. Het spectaculairste was het ‘Carnet de la Patria’, een nieuw identificatiedocument dat gebruik maakt van QR-codes om de sociaaleconomische status van burgers te registreren en hen zo een gunstige toegang biedt tot de socialistische missies voor gezinnen in nood. Eind december 2017 hadden in totaal 16,5 miljoen burgers zich ingeschreven voor het ‘Carnet de la Patria’.
Ook de beweging “
Somos Venezuela” zag her licht, dit om het proces van toewijzing van sociale hulp te versnellen. De 200.000 vrijwilligers van’ Somos Venezuela’ hebben als taak om de behoeften van de geregistreerde gezinnen huis voor huis te identificeren. Vervolgens wijzen zij de hulp toe aan gezinnen op basis van de werkelijke behoeften. Een andere belangrijke doelstelling van de beweging’ Somos Venezuela’ is het garanderen van de basisbehoeften van 100 % van de gepensioneerden in het hele land, zoals Nicolas Maduro beloofde.
De Voorzitter stelt ook het plan “
Jeugd Gig” voor, dat gericht is op jongeren tussen 15 en 35 jaar, met het oog op hun integratie in de arbeidsmarkt via het ‘Carnet de la Patria’, ingebed in de “
Somos Venezuela” -beweging. Het plan is met name gericht op werkloze universiteitsstudenten, buitenschoolse jongeren, alleenstaande moeders met gezinsverantwoordelijkheden en jongeren die op straat leven. Dit nieuwe plan zal naar schatting ongeveer 800.000 banen opleveren.
Diplomatieke successenAl deze sociale verworvenheden vormen zonder twijfel enkele van de meest gewaardeerde overwinningen van president Maduro in 2017. We zouden ook de successen kunnen noemen die op het gebied van het buitenlands beleid zijn geboekt, met name de buitengewone internationale tournee van de president in oktober door Wit-Rusland, Algerije, Rusland en Turkije, die heeft geleid tot de ondertekening van belangrijke bilaterale overeenkomsten om de economische oorlog te winnen. Of de permanente onderhandelingen met de olieproducerende landen (OPEC en niet-OPEC) waardoor een spectaculaire stijging van de prijzen, meer dan 23 %in 2017, mogelijk maakten.
We kunnen ook nog wijzen op het grote offensief tegen corruptie dat in november eindelijk begon met enkele tientallen spectaculaire arrestaties onder het topmanagement en leidinggevenden van PDVSA en Citgo. In honderd jaar Venezolaanse olie-industrie was er nooit eerder iets dergelijks gebeurd.
ConclusieHet doel van de wereldwijde oorlog tegen het land is politiek: Bolivariaans Venezuela verslaan: een belangrijke speler in het mondiale systeem, niet alleen vanwege zijn grote rijkdom, maar vooral ook vanwege zijn revolutionaire sociale model. En natuurlijk vanwege zijn geopolitieke belang als anti-imperialistische macht van regionale invloed.
Tot nu toe zijn al die plannen om Nicolas Maduro te kelderen mislukt. Zoals hij zelf zei: “
Het Imperialisme heeft ons niet kunnen verstikken”. Integendeel, de president is 2017 versterkt doorgekomen.
Dit stelt hem in staat het strategische initiatief voor de pacificatie van het land te hervatten. Nicolas Maduro is bezorgd over het verdedigen van de grote sociale verworvenheden en houdt zich aan de beginselen van eerlijkheid en nederigheid. Nicolas Maduro heeft de oppositie voorgesteld om samen aan de tafel te gaan zitten en de dialoog op basis van respect en wederzijdse erkenning te hervatten. Ditmaal in het neutrale kader van Santo Domingo.
Het idee om een permanente nationale onderhandeling te installeren als democratische methode om de belangen van de natie te verdedigen en het conflict te reguleren dat voortkomt uit politieke meningsverschillen over de revolutie die bezig is. Deze vooruitgang op weg naar vrede is misschien wel de meest gewaardeerde overwinning van de president geweest. In dit heroïsche jaar van brute aanvallen en onaflatende agressie heeft het Chavisme zijn kracht en vermogen getoond. Het is erin geslaagd om zijn steun aan de basis uit te breiden, waardoor de politieke en sociale krachten ten gunste van de revolutie zijn toegenomen. Daar staat het sterker dan ooit. Dat betekent hoop en opluchting voor heel Latijns-Amerika. Ondanks zijn vijanden heeft president Nicolas Maduro – met zijn twaalf briljante overwinningen van 2017 – bevestigd dat hij, zoals zijn volgelingen zeggen, “onverwoestbaar” blijft.
Medelu