Deze zondag 20 mei zijn er algemene verkiezingen in de Bolivariaanse Republiek Venezuela. Vanuit een ongeëvenaarde arrogantie riep de Amerikaanse overheid op tot (eiste) de opschorting ervan. Hoe is dat mogelijk?
Venezuela is een vrij land, en ondanks alle negativiteit die de commerciële pers brengt, voert het een proces van sociale transformatie uit met schone en transparante verkiezingen. Democratie is er een feit. Als Nicolás Maduro aanblijft, komt dat doordat de meerderheid van de mensen om zijn benoeming heeft gevraagd.
De criminele destabilisatiemaatregelen die de regering van Washington toepast: boycot, zwarte markt stimulatie, bevoorradingstekorten creëren, enz. ) willen ten alle prijzen de val van de Bolivariaanse regering. Mocht het hiermee niet lukken is het niet onwaarschijnlijk dat de VS kiezen voor een militaire oplossing, waarschijnlijk met de steun van marionettenregeringen in Latijns-Amerika, gemaskeerd als “verdediging van de vrijheid” tegen de “narcodictaura” die het land van Bolivar zgn. zou leiden.
Wat zou er gebeuren mocht bij verkiezingen in de Verenigde Staten, een andere soevereine en onafhankelijke natie een soortgelijk verzoek indienen om de verkiezingen op te schorten? Het zou op de lachspieren werken of misschien een boze reactie uit Washington uitlokken, die zelfs met een militaire actie zou kunnen dreigen.
Waarom komt zo’n monsterlijke uitspraak niet als een verrassing als ze uit het Witte Huis komt? Waarom vergaat ons het lachen? We weten dat wat er is gezegd – in dit geval door vicevoorzitter Mike Pence – een dreiging vormt die zeer serieus moet worden genomen, en dat er concrete acties kunnen volgen. Zoals de voormalige – en eigenlijk gewonnen – Hondurese presidentskandidaat Salvador Nasralla zei, “de VS zijn degenen die in Midden-Amerika beslissen”, een uitspraak die tot heel Latijns-Amerika kan worden uitgebreid.
De regio Latijns-Amerika en het Caribisch gebied, met uitzondering van enkele kleine Europese bezittingen die nog steeds kolonies zijn – beschamende herinneringen aan de afgelopen eeuwen: Frans Guyana, Aruba, Bonaire, Curaçao, Guadeloupe, Martinique, etc.- vormen een vrij gebied. Vrij, althans in termen van formeel politiek bestuur.
In andere zin is het helemaal geen vrij gebied. Het is, sinds de beruchte Monroe doctrine van1823, de achtertuin van de grote Noord-Amerikaanse macht. Minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell heeft het destijds onomwonden gezegd: “
De vrijhandelsakkoorden die Washington heeft ondertekend, dienen om Amerikaanse bedrijven de controle te garanderen over een gebied dat zich uitstrekt van de Noordpool tot Antarctica en vrije toegang, zonder enige belemmering of moeilijkheid, tot onze producten, diensten, technologie en kapitaal op het hele halfrond.”Amerika voelt zich eigenaar van dit continent. In zekere zin voelt het dat niet alleen: het is het ook!, zij het natuurlijk niet in officiële juridische termen. Wie dacht dat De VS zijn achtertuin verwaarloost door zijn focus naar andere regio’s van de planeet te verplaatsen, vergist zich: deze regio is van vitaal belang voor het overleven van het systeem van de VS, daarom is het zo belangrijk. Op dit moment is Latijns-Amerika de belangrijkste leverancier van grondstoffen en energiebronnen: 25 procent van alle natuurlijke hulpbronnen die door de Verenigde Staten worden verbruikt, is afkomstig uit de regio Latijns-Amerika.
Strategisch gezien is de Latijns-Amerikaanse regio van vitaal belang voor het overleven en het voortbestaan van de Noord- Amerikaanse heersende klasse, die wordt vertegenwoordigd door het keizerlijke beleid van het Witte Huis. Wetende dat de Amerikaanse samenleving, met haar roofzuchtige consumptiepatroon, dringend behoefte heeft aan natuurlijke hulpbronnen, is het belangrijk dat Latijns-Amerika de thuisbasis is van 35 procent van het waterkrachtpotentieel van de wereld (grote rivieren en hun immense stroomgebieden, zoals de Amazone, de Orinoco, de Paraná, enz.
Bovendien herbergt de regio 27 procent van de steenkool in de wereld, 24 procent van de olie, 8 procent van het gas, 5 procent van het uranium, ook grote voorraden ijzer en strategische mineralen (bauxiet, coltan, niobium, thorium, dat in de toekomst waarschijnlijk het substituut voor olie zal worden genoemd), Ze zijn alle van essentieel belang zijn voor geavanceerde technologieën ook de militaire, die grotendeels worden aangedreven door het VS- kapitalisme.
De onverzadigbare zoektocht naar metalen en non-ferro delfstoffen, die van essentieel belang zijn voor de nieuwe productieprocessen ook voor de oorlogsindustrie die zo fundamenteel is voor het hegemonische project van Washington, heeft geleid tot een massale toestroom van mijnbouwindustrieën in de hele Latijns-Amerikaanse regio, met kapitaal uit de Verenigde Staten dat in principe, soms gemaskeerd door Canadese bedrijven, zogenaamd respectvoller is op het gebied van milieuzorg, maar altijd in de logica van accumulatie door onteigening, vernietiging van de biosfeer, inheemse volken en voorouderlijke culturen.
Net zo belangrijk: voor het project van planetaire overheersing van de heersende klasse is Latijns-Amerika, als achtertuin een “natuurlijke” reserve, waar 40 procent van de biodiversiteit van de wereld en 25 procent van de wereldwijde bosbedekking te vinden is, grondstoffen voor de farmaceutische en voedingsindustrie. In dit verband is het uiterst zorgwekkend te zien hoe het Amazoneregenwoud op scholen in het noorden wordt gepresenteerd als een neutraal gebied, een werelderfgoedlocatie. Zo wordt de triomfantelijke intrede van de VS- strijdkrachten in dit monumentale reservaat voorbereid.
Een ander, even belangrijk punt is de Guaraní watervoerende laag aan de Argentijns-Braziliaanse-Paraguayaanse grens, ’s werelds tweede zoetwaterreserve. Om nog maar te zwijgen van Venezuela en zijn enorme oliereserves, geschat op 300.000 miljoen vaten, die voldoende zijn voor meer dan 300 jaar productie bij het huidige verbruik terwijl het olieverbruik in de V.
S. momenteel het hoogste ter wereld is – 20 miljoen vaten per dag -, 100% hoger dan de volgende op de lijst: de Volksrepubliek China. Het is dan ook duidelijk waarom Washington zich blijft bemoeien met Latijns-Amerika en het Caribisch gebied: het vormt hun “must have” reserve aan grondstoffen!
De VS hebben nog veel meer te winnen bij hun dominante positie in de regio. De Latijns-Amerikaanse buitenlandse schuld bedraagt momenteel bijna anderhalf biljoen dollar en is aangegaan door de regeringen met de kredietagentschappen van Bretton Woods: het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank, die in grotere mate worden beheerd door de particuliere VS banken. Dat wil zeggen: naast het meedogenloos stelen van middelen, vermomd als legaal: beschermd door zogenaamde vrijhandelsbetrekkingen, plundert het Amerikaanse kapitalisme de regio via de voortdurende afbetaling van woekerkredieten die de ontwikkeling van de armsten eeuwig uitstelt en de afhankelijkheid oneindig maakt.
Een ander zeer belangrijk element is de goedkope arbeid die Latijns-Amerika biedt. Dat is de reden waarom er al decennia lang, steeds meer delocalisatie is van de VS-industrie naar de regio. Veel fabrieken, zgn. maquilas, assemblagefabrieken en diensten zoals callcenters werden naar Latijns-Amerika verplaatst, omdat in die anden de lonen oneindig veel lager zijn. Regeringen worden gedwongen om vrijhandelszones voor die ondernemingen in te richten, vrij van belastingen, gegarandeerd zonder vakbonden, zonder milieucontroles. Met andere woorden: een verkapte slavernij.
Daarboven komt het perverse spel van het immigratiebeleid van Washington, waar grenzen gesloten zijn en muren gebouwd worden tegen “
Hispanics zonder papieren”. Ze vinden in deze wanhopige menselijke massa die vanuit de regio naar de “
Amerikaanse droom” reizen, een grondstof die bijna gratis is voor de maakindustrie, voor de landbouw en voor vele diensten .
Latijns-Amerika is ook in zeer grote mate technologisch en commercieel afhankelijk van het grote noordelijke land, dat zijn producten en diensten oplegt via de mechanismen van de “vrije” handel. In veel gebieden is Latijns-Amerika een commerciële “slaaf” van de Noord-Amerikaanse productie. In deze “vrijhandel”, is de enige begunstigde de Verenigde Staten.
Gezien de huidige spelregels lijkt de situatie niet onmiddellijk te veranderen. Het is dan ook duidelijk waarom Latijns-Amerika van fundamenteel belang is in het hegemonisch project van de Verenigde Staten. Daarom en voor niets anders ‘beschermt’ het de regio met meer dan 70 geavanceerde militaire bases. Twee van de grootste en machtigste installaties staan “toevallig” bij belangrijke grondstofreserves. Eén in Honduras zeer dicht bij de Venezolaanse oliereserves, waar een enorme militaire basis wordt gebouwd die interventie in zowel het olieproducerende land als in Cuba mogelijk zou maken, en een andere in de Chaco van Paraguay: de Mariscal Estigarribia basis, die 20.000 soldaten kan huisvesten, in de buurt van de Guaraní zoetwaterreserves en de gasreserves van Bolivia.
Waarom proberen de verkiezingen in Venezuela te stoppen?
Het Witte Huis wil zich ontdoen van alle gematigd progressieve regeringen in de regio (die niet socialistisch zijn in de strikte zin!), die sociale programma’s uitvoeren temidden kapitalistische schema’s, zoals het huidige Venezuela, of de Peronistische voorstellen in Argentinië – nu van de macht verdreven- of in Brazilië van de Arbeiderspartij – nu ook het presidentschap ontnomen – of die van Bolivia, of Nicaragua. Voor de VS zijn het valkuilen, “stenen in de schoen” voor de logica van de overheersing. Het zijn geen gedweeë regeringen, die zich lankmoedig neerleggen bij keizerlijke dictaten en de overweldigende intrede van het VS-kapitaal in de weg staan.
Als grote kapitalistische mogendheid zijn de Verenigde Staten absoluut niet verslagen. Maar ze hebben wel niet langer de overweldigende suprematie van jaren geleden, toen het meer dan de helft van het bruto binnenlands product van de wereld bijdroeg, toen de dollar de onbetwiste wereldwijde monetaire standaard was en toen hun legers het wereldtoneel domineerden.
Vandaag zijn er economische concurrenten: met China dat al een grotere industriële productie heeft, het eigen begrotingstekort dat de dominantie van de dollar snel ondermijnt, veranderingen in Rusland ….. de wereld is niet langer unipolair onder VS-hegemonie. In dit complexe en dynamische scenario is Latijns-Amerika de verzekering van het Amerikaanse dominantieproject. Maar de poging om het neoliberalisme te doen doorgaan als “het einde van de geschiedenis”, is duidelijk mislukt!
Hoewel het volk en de linkse stroom in heel Latijns-Amerika de afgelopen jaren zware slagen te verduren kreeg, heeft de weerstand nog steeds perspectief. De Bolivariaanse Revolutie is, los van de kritiek die erop kan worden geleverd en de fouten die het met zich meedraagt, het bewijs dat de geschiedenis vooruitgaat, en vooraf vastgestelde scripts te doorbreken zijn.
Rebellion