Op 9 september overhandigde Fernando, één van de Cuban five en voorzitter van ICAP (vriendschapsvereniging voor de solidariteit met Cuba), medailles aan personen en organisaties die zich verdienstelijk hebben gemaakt in de solidariteit met Cuba. Een FOTOVERSLAG en een korte tekst door Marc Vandepitte.

Twee verenigingen werden gelauwerd: Cubanismo.be en de Vrienden van Cuba. Isabelle Vanbrabant nam de medaille namens onze vereniging in ontvangst. Daarnaast kregen Ann Delastanche (VVC) en Marc Vandepitte een ‘medaille van de vriendschap’. Hieronder een tekst die Marc schreef naar aanleiding van die uitreiking.

Om bij de actualiteit te blijven: solidariteit is als een virus. Er zijn wel twee grote verschilpunten met het coronavirus. Vooreerst bestaat er geen vaccin of geneesmiddel tegen. Eens het je te pakken heeft, laat het je nooit meer los. Je geneest er nooit meer van. Ten tweede is het niet schadelijk, integendeel het heeft zelfs een positief effect.

Zonder Cuba, zonder de solidariteit met dat prachtig land, zou ik een ander mens zijn. Cuba, en de solidariteit met dat land, heeft me heel veel geleerd. Dingen die je in geen boeken kan leren.

Cuba heeft mijn engagement voor een betere wereld sterk geïnspireerd én aangemoedigd.

Ik was voor het eerst op Cuba in 1994. Enkele jaren daarvoor had ik een rondreis gemaakt doorheen Centraal-Amerika. Toen in Cuba aankwam was ik bijzonder verrast van wat ik zag: geen ellendige sloppenwijken, geen kinderen zonder schoeisel, geen honger, uitstekende gezondheidszorg en onderwijs. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven.

Nochtans ging het land door een uitzonderlijk zware economische crisis. 1994 was het moeilijkste jaar van de Speciale Periode.

Hoe meer ik de economische cijfers onder ogen kreeg hoe meer verwonderd ik was. Gelijk welk ander land dat een dergelijke economische terugval kent heeft af te rekenen met een sociale explosie. Daar was hier geen sprake van. Integendeel, ik ondervond dat de steun voor de revolutie bijzonder groot was.

Dat was voor mij een echt raadsel. Om dat raadsel op te lossen begon ik het land van nabij te bestuderen. Het ontwarren van het raadsel resulteerde in mijn eerste boek: ‘De gok van Fidel’.

Naarmate ik het land en zijn geschiedenis beter leerde kennen kwamen er nog meer vragen. Hoe was de 26 juli beweging er met enkele honderden mensen in geslaagd om het best bewapende leger van Latijns-Amerika te overwinnen? Hoe slaagden ze erin om een socialistische maatschappij uit te bouwen en ook stand te houden op de stoep van de VS? Wat beweegt dit klein derdewereldland om op zijn eentje meer dokters uit te zenden dan de hele Wereldgezondheidsorganisatie?

En zo kwam ik terecht bij de architect van deze eigenzinnige revolutie: Fidel Castro. Revoluties worden gemaakt door buitengewone mensen. Maar het omgekeerde is evengoed waar: buitengewone mensen zijn de vrucht van revoluties. De persoonlijkheid van Fidel rijpte doorheen de jarenlange strijd van duizenden gewone mensen.

De zoektocht naar deze architect resulteerde in de twee volgende boeken, die ik samen met mijn vrouw, Katrien schreef: ‘De Factor Fidel’ en ‘Ontmoetingen met Fidel Castro’.

Uit die zoektocht kwam ook naar voor dat internationalisme en solidariteit tot de kern van de Cubaanse revolutie behoort. “Zonder het internationalisme zoude de Cubaanse revolutie niet eens bestaan. Internationalist zijn is het vereffenen van onze schuld met de mensheid.” Aldus Fidel.

Vandaag is die solidariteit belangrijker dan ooit. Ook zeker nu Cuba doorheen een complexe periode gaat.

Om Fidel te parafraseren: in gemakkelijke tijden is het gemakkelijk om solidair te zijn. De echte verdienste bestaat erin solidair te zijn in werkelijk moeilijke tijden.

Viva Cuba socialista. Patria o muerte. Venceremos!