De VRT had het in het vraaggesprek in Terzake met Joris Vandenbroucke over de PVDA als een partij die Cuba verdedigt, een land waar “executies plaatsvinden en homo’s worden opgesloten” . Een kort antwoord ter zake.
Over Cuba kan men van mening verschillen, maar de waarheid heeft ook zijn rechten. Er is geen enkel ernstig rapport van mensenrechtenorganisaties of wat dan ook, dat van politieke moorden of executies getuigt in de afgelopen 58 jaar.
Er waren in februari-maart 1959 een veertigtal executies van de ergste beulen van tijdens de dictatuur. Die veroordelingen gebeurden op basis van de principes van de processen van Neurenberg en daarmee werden lynchpartijen voorkomen zoals bij ons na WOII. U weet wel, de repressie die zoveel trauma’s heeft veroorzaakt. De doodstraf stond in de Cubaanse wetgeving als erfenis nog van de koloniale bezetting door Spanje. Ze is sinds 2003 niet meer uitgevoerd. In dat jaar werd ze welgeteld 3 maal uitgevoerd. Er was toen oorlogsdreiging. Vóór 1959 werden er volgens ramingen 20.000 Cubanen vermoord.
Wat homorechten betreft is Cuba momenteel onbetwistbaar de kampioen van het hele Amerikaanse continent. In het begin van de revolutie werden fouten gemaakt (wél discriminatie en ‘behandeling’, nooit foltering of moord!) . In de beginjaren had de revolutie een moeilijke verhouding met de homoseksuele mannen die als onvoldoende mans gezien werden om in het leger te dienen en ter vervanging een burgerdienst op het platteland opgelegd kregen. Dat soort behandeling is natuurlijk niet OK en dat gaf Fidel zo’n 15 jaar geleden zelf toe.
Sindsdien werden die fouten op een systematische manier rechtgezet, ondanks de nog steeds aanwezig homofobie bij een groot deel van de Latijns- Amerikaanse bevolking, dus ook in Cuba. Alle discriminatie werd uit de wet gehaald en binnenkort wordt wellicht het homohuwelijk in de nieuwe grondwet geschreven. De ruime volksconsultaties lopen nog.
Tegelijk leidt Mariela Castro, dochter van Raúl, maar bovenal een internationaal gerenomeerde seksuologe- van CENESEX (Overheidsinstituut voor seksuele opvoeding) een intense campagne tegen homo- en transfobie: programma’s op secundaire scholen, sportcubs,… Confronterende films over het onderwerp worden met overheidssteun gemaakt en overal vertoond, al drie jaar op rij gaat een een Gay-Pride uit in Havana, transgenderoperaties worden volledig terugbetaald, … Er is nog een heel stuk weg te gaan maar in de context van Latijns-Amerika is Cuba samen met Uruguay de absolute voortrekker van de verandering op dit vlak.
Ik wil nog twee cijfers meegeven die gemakkelijk verifieerbaar zijn. Indien Latijns-Amerika dezelfde medische verzorging en sociale omkadering zou bieden als Cuba zouden er jaarlijks 130.000 kinderen minder sterven. Reken maar eens uit hoeveel dit over 59 jaar is. En nog een cijfer. De laatste 20 jaar zijn er in Latijns-Amerika meer dan 350 journalisten vermoord, geen enkele daarvan in Cuba (newssafety.net). Gelijkaardige cijfers voor vakbondsleiders, mensenrechtenactivisten, enz.
Iedereen welkom op ons vormingsweekend, met degelijke informatie over Cuba