Lamrani in een interview met China-Magazine over de bilaterale relatiesWat zijn de banden ts beide landen, en wat stellen de economische en politieke uitwisselingen voor ?

Het zijn twee bevriende landen, geallieerden zowel op politiek als economisch vlak. Sinds de overwinning van de revolutie in ’59, heeft China steeds zijn steun en solidariteit uitgesproken voor het volk van Martí. Fidel heeft onmiddellijk de banden met Taiwan verbroken en relaties met Beijing aangegaan.

Dat historische moment is bezegeld in de ‘verklaring van Havana’, een mijlpaal in de politieke geschiedenis van Latijns-Amerika in de 20° eeuw. De twee landen gingen officiële betrekkingen aan in 1960 en in hetzelfde jaar heeft Che een historische bezoek aan China gebracht.

De relaties zijn verder gegroeid gedurende bijna 20 jaar koude oorlog. Sinds 1990 is er een versterking gekomen op alle niveaus. In 1993 bracht president Jiang Zemin een lang bezoek aan het eiland en Fidel ging op tegenbezoek in 1995. Dat heeft veel bijgedragen aan de uitbouw van de bilaterale relaties. Vandaag zijn er verschillende akkoorden over politieke, economische, technische en culturele uitwisseling.

China is de tweede economische partner van Cuba na Venezuela. Cuba importeert rijst, mechaniek: bussen, auto’s, treinen, landbouwmachines, bouwmachines, … elektrische huishoudtoestellen, textiel, … en exporteert nikkel en medicijnen. De handel vertegenwoordigt ong. 2 miljard dollar per jaar.

Op de internationale scène zijn het bondgenoten die een gemeenschappelijke visie hebben over een multipolaire wereld die moet functioneren volgens het internationale recht en het vreedzaam oplossen van conflicten. Ze zijn beiden erg gehecht aan het principe van de nationale soevereiniteit, wederkerig respect en niet-inmenging. China heeft steeds de vijandelijke politiek van de VS jegens het eiland veroordeeld, meer bepaald de blokkade. Cuba heeft van zijn kant China steeds ondersteund in zijn visie op Taiwan en Tibet.

De Cubanen hebben grote bewondering voor het Chinese volk, zijn geschiedenis en cultuur. In Cuba wordt een Chinees als een nobel mens gezien, harde werker en nederig. Er is een Chinese immigratie naar het eiland geweest in het begin van vorige eeuw. Er is een Chinese wijk in Havana die door het bureau van de ‘ Historiador’ (Historische conservator) , geleid door Eusebio Leal, met fierheid wordt geconserveerd want ze maakt deel uit van de culturele identiteit van Cuba.

China zet in Latijns-Amerika zijn ‘soft-power’ in en werd intussen de eerste economische partner van bv. Chili. Wat verwachten de Cubaanse autoriteiten van de samenwerking met China?

De Cubaanse regering is tevreden over de actuele relaties met China die een historische, stevige en betrouwbare partner is. Het is dan ook logisch dat Havana hoopt ze op alle niveaus verder te kunnen uitbouwen. Het toerisme is voor Cuba steeds belangrijker en er is geen twijfel dat beide landen ook op dit vlak verdere samenwerking willen aangaan. China kan zijn ervaring, zijn knowhow en zijn financiële kracht aanbrengen m.b.t. de uitbouw van de Cubaanse infrastructuur en landbouw die ook prioriteiten zijn voor Cuba.

Welk belang heeft Cuba voor China?

Economisch gezien is Cuba uiteraard een bescheiden land met een BNP van 70 miljard dollar, veel minder dan bv Brazilië met 2250 miljard of Mexico met 1260 of Argentinië met 610 miljard. Het eiland op zich is dus zeker geen economische prioriteit voor Beijing.

Toch zij de Chinezen zich goed bewust van het groeiende politiek belang van Cuba in het continent, het heeft er autoriteit en prestige. Goede relaties met Latijns-Amerika gaan steeds over Havana. Dat bewijst ook het bezoek van de Franse president Hollande in mei 2015 en ook waarom de VS besloten om een dialoog aan te gaan met Cuba sinds december 2014.

Bovendien zijn er ook de politieke, historische en affectieve banden tussen beide landen. Ze zijn beiden gehecht aan relaties die niet louter economisch gekleurd zijn.

In juli 2014 werden een dertigtal contracten getekend nadat Xi Jingpin op bezoek ging bij Fidel? Hebben deze gebeurtenissen de VS niet aangezet om de toenadering tot Cuba te versnellen?, want ze zagen dat Latijns-Amerika de nieuwe focus was van het Chinese buitenlands beleid.

Ik denk dat het vooral het isolement van de VS op de internationale scène, en dan vooral in Latijns-Amerika, met een groot verlies aan invloed als gevolg, dat Washington ertoe aanzette om dichter naar het eiland te neigen.

Vergeet niet dat in oktober 2015, 191 van de 193 landen ter wereld in de VN voor de 24° veroordeling op rij hebben gezorgd van de blokkade die de VS al 55 jaar aanhouden tegen het eiland. Die blokkade brengt alle sectoren van de samenleving en vooral de kwetsbaarste lagen veel schade toe.

China heeft steeds de blokkade veroordeeld en zijn steun verleend aan de Cubaanse regering. Op den duur heeft die agressieve VS-politiek, i.p.v. Cuba te isoleren, vnl. Washington geïsoleerd. Zelfs de meest trouwe bondgenoten van de VS (uitgez. Israël) vragen het einde van dei staat van beleg die de Cubaanse bevolking verstikt. De kritieken in de VS-samenleving zijn ook zeer sterke. Meer dan 70% van de bevolking wil een normalisering van de relaties met het eiland omdat ze het aanhouden van de koude oorlogspolitiek niet begrijpen.

De zakenwereld in de VS wil ook een afschaffing van de sancties want nu zien ze een natuurlijke en nabije markt van 11 miljoen voor hen afgesloten, terwijl multinationals uit andere landen er wel kunnen investeren.. De grote opiniërende kranten zoals de New York Times, de Washington Post en de Los Angeles Times spreken zich ook uit tegen de vijandelijke politiek jegens Cuba.

Al die redenen hebben Obama ertoe gebracht een toenadering op gang te brengen, met de bedoeling vreedzame oplossingen voor geschillen te vinden en de gruwelijke en versleten anachronistische politiek te beëindigen.

Chine Magazine