Vorig weekend, op zaterdag 18 september, werd in Mexico-Stad een belangrijke intergouvernementele topconferentie gehouden, de 6de topconferentie van deGemeenschap van Latijns-Amerikaanse en Caribische Staten, CELAC. U hebt er misschien niets over gehoord in onze media, maar de CELAC verenigt alle staten van Latijns-Amerika en de Caraïben, natuurlijk buiten de Franse overzeese departementen.

CELAC is een zeer belangrijke structuur voor dialoog, uitwisseling, overleg en samenwerking tussen de staten van deze regio. Zij werd in 2011 opgericht tijdens een stichtingsconferentie in Caracas. De eerste top vond plaats in Chili in 2013, de tweede top werd in 2014 in Havana gehouden.33 staten zijn lid. Zij vertegenwoordigen bijna 600 miljoen inwoners en omvatten meer dan 21 miljoen km2.

De CELAC wil een integratierol spelen die vergelijkbaar is met die van de Europese Gemeenschap.

Zij werd eveneens gecreëerd als tegenwicht tegen de OAS (Organisatie van Amerikaanse Staten), in 1948 opgericht en gecontroleerd door de Verenigde Staten, die haar gebruiken om hun overheersing over de regio te vestigen en te handhaven. Het hoofdkwartier van de OAS is gevestigd in Washington. Als bij toeval werd Cuba in 1961 uitgesloten.

Twee landen hebben niet deelgenomen aan deze 6de top: Brazilië, dat zich voorlopig uit de CELAC heeft teruggetrokken en zich aan de zijde van de Verenigde Staten heeft geschaard, en Colombia, de huidige militaire achterbasis van de VS.

De Cubaanse president Miguel Diaz-Canel vertegenwoordigde zijn land op deze top, terwijl de president van de Republiek van het gastland, Andrés Manuel Lopez Obrador van Mexico, het pro tempore voorzitterschap van de CELAC bekleedde.

Elk staatshoofd of vertegenwoordiger sprak tijdens de top, en het is het vermelden waard dat velen hun grote waardering uitspraken voor de hulp van Cuba bij de bestrijding van de pandemie.

De top werd afgesloten met een 44 artikelen tellende verklaring die door alle aanwezige staatshoofden en vertegenwoordigers goedgekeurd werd.

Hij bevestigde onder meer de status van de regio als een zone van vrede, een zone die deel moet uitmaken van de nucleaire ontwapening. In veel artikelen werd ook ingegaan op de noodzaak om de COP21-agenda voor duurzame ontwikkeling en tegen de opwarming van de aarde voort te zetten, verbintenissen die bij de volgende COP26 moeten worden voortgezet.

Tamelijk progressieve besluiten, ondanks de verschillen waaraan de diverse vertegenwoordigde staten uitdrukking gaven.

Slechts één van de aanwezige leiders, de president van Uruguay, Luis Lacalle, die zijn lidmaatschap van de OAS verdedigde, nam de vrijheid om Cuba aan te vallen op het punt van de mensenrechten en de zogenaamde onderdrukking van de oppositie.

Miguel Diaz-Canel antwoordde scherp: ” De opmerking van President Lacalle tegenover Cuba getuigt van zijn gebrek aan kennis van de realiteit. De moed en de vrijheid van het Cubaanse volk worden al zes decennia lang aangetoond tegenover de agressie en de blokkade van de Verenigde Staten”.

Hij herinnerde hem er ook aan dat hij zich eerder zorgen moet maken over wat er in zijn land gebeurt, waar onlangs hardhandig werd opgetreden tegen meer dan 700.000 opposanten…

De CELAC keurde ook een speciale verklaring goed tegen de door de VS opgelegde blokkade tegen Cuba.

Dat standpunt vormt een aanvulling op al die recent ingenomen standpunten opdat Cuba eindelijk de mogelijkheid van vrije en onbelemmerde ontwikkeling zou kunnen terugkrijgen.

Cubacoopération