“

Wij hebben laten zien dat links kan regeren, de gevestigde orde kan veranderen en dat we kunnen ontsnappen aan het schandelijke lot dat ze voor ons in petto hadden”, verzekert de Boliviaanse president Evo Morales. Enkele uren voor zijn vlucht naar Cuba, waar hij voor een keelaandoening moest geopereerd worden op 1 april, gaf hij een kort interview in Cochabamba. Hij ontmaskerde heel overtuigend de onwettelijke werkwijze van de Organización de Estados Americanos (OEA – Organisatie van Amerikaanse Staten), die weigerde de Bolivariaanse Republiek Venezuela te erkennen en aandrong op sancties tegen Caracas. In de koude nacht van wat in de Quechataal “

Llatja” (aarde) wordt genoemd, ontvangt hij ons hartelijk, nodigt ons uit om te gaan zitten en begint te praten.”

Sinds enkele maanden wordt de Bolivariaanse Revolutie onder vuur genomen door Luis Almagro, secretaris-generaal van de OAE, die blijkbaar vastbesloten is president Nicolás Maduro uit het zadel te lichten.

Almagro wist maar al te goed wist welke opdracht hij van zijn broodheren − de Verenigde Staten − had gekregen. Van kanselier Delcy Rodríguez vernamen we dat hij nauwelijks vijftien dagen na het opnemen van zijn functie al zijn eerste aanval tegen Venezuela lanceerde. Sindsdien weet hij van geen ophouden meer.

Almagro’s taak was niet gemakkelijk en zal dat ook in de toekomst niet zijn. Hij beseft dat hij Venezuela niet kan isoleren, niet alleen omdat het het vaderland is van Miranda, Bolivar, Sucre en Chávez maar vanwege de moed en de waardigheid van het Venezolaanse volk. Bovendien staat Venezuela niet alleen en het feit dat veertien landen zich als democratieën vermommen en via marionet Almagro orders krijgen van Washington om zich te mengen in de binnenlandse aangelegenheden van een ander land en proberen het uit de OEA te weren, betekent nog niet dat ze hun doel ook zullen bereiken. Heel wat landen hebben nauwe banden met Venezuela en in heel de wereld is er aardig wat solidariteit. Niet iedereen laat zich beïnvloeden door de arbitraire en criminele beslissingen van een handvol verraders.

Het regionale integratieproject werd op punt gezet door een president-soldaat, een president-indiaan, een arbeider, een commandant, een guerillastrijder, twee vrouwen en een provinciale Argentijn. Wordt het project gehaat?

De revolutie tegen het imperium betekent de bevrijding van het volk. De erfenissen van Bolivar, Chávez en Fidel zijn belangrijke mandaten die we niet zomaar naast ons kunnen neerleggen en waarover niet onderhandeld wordt. Tot op heden zijn wij via boodschappen in contact gebleven met de verschillende presidenten en we zijn op de hoogte van wat de wereldwijde rechtse stroming wil bereiken. Onze volkeren staan voor enorme uitdagingen om dit proces te verdedigen en wij schenken daar veel aandacht aan.

Het zijn epische en historische momenten in de strijd van de volkeren tegen de inhumane invasie van de kolonisators die destijds gingen lopen met ons goud, zilver, parels en smaragden, en vandaag terugkomen voor onze olie, ons lithium en nog meer goud. Zij hebben het gemunt op het Latijns-Amerikaanse bewustzijn en in sommige gevallen winnen zij, met dank aan hun machtige media, die proberen een mentaliteitswijziging op gang te brengen en de mensen zover te krijgen dat ze verzaken aan hun principes.

Wij, de landen van de Bolivariaanse Alliantie voor de Amerika’s (ALBA), zijn de steunpilaren en bewakers van de soevereiniteit en integriteit van het Latijns-Amerikaanse grondgebied en wij gaan niet rusten voor we echte onafhankelijkheid hebben bereikt. Daarvoor moeten de volkeren opnieuw de macht grijpen, moeten we kunnen rekenen op het onvermoeibare en onuitputtelijke verzet van zij die vechten. De mensen mogen zich niet laten bedriegen door diegenen die alle wapens in hun voordeel hebben en die ze richten tegen het volk. Het zijn dezelfde lui die enkel oog hebben voor hun economische macht zonder rekening te houden met de verwoestingen door oorlog en het feit dat het leven zelf op de planeet bedreigd wordt.

Wordt Venezuela beoordeeld op basis van twee maten en twee gewichten?

Ze willen Venezuela verdrijven uit de OEA zoals ze jaren geleden ook met Cuba hebben gedaan, zogezegd omdat het communisten waren. Enkele dagen geleden was ik voor het eerst aanwezig op de Top van de Amerika’s. Ook de Amerikaanse president was daar en ik heb hem vlakaf gezegd dat ik communist, socialist en anti-imperialist ben en als ze mij willen buiten zwieren, ze het dan maar beter meteen doen. Maar er is helemaal niets gebeurd.

Ze hitsen bepaalde partijen en regeringen op om Venezuela te beschuldigen van een gebrek aan democratie en schending van de mensenrechten. Maar wie zijn de echte beulen van de Bolivariaanse Revolutie? Een handvol landen die zelf op de schandaligste manier de mensenrechten aan hun laars lappen. Jarenlang al krijgen wij elke dag berichten over moordpartijen, verdwijningen van mannen en vrouwen die militeren in sociale bewegingen, van boeren, studenten en journalisten… De OEA heeft daar nog geen gebenedijd woord over gezegd. Waar halen ze dan de morele autoriteit om Venezuela te beschuldigen?

Wij hebben veel geleerd van de Verenigde Staten. Onder andere dat ze, als we niet opletten, ons zullen komen onderwerpen met een militaire staatsgreep. Dat maakt deel uit van hun doctrine. Of met een gerechtelijke staatsgreep, als ze er niet in slagen een president van het volk democratisch uit het zadel te lichten. Tijdens ons eerste presidentschap waren wij in de minderheid in de senaat en hadden we een gewone meerderheid in de kamer van volksvertegenwoordigers. Eén volksvertegenwoordiger heeft zich dan van ons afgekeerd, met het gevolg dat we in het congres in de minderheid waren in de twee kamers en geen wetten gestemd konden krijgen. Dat zijn de methodes die ze gebruiken en waarop we voorbereid zijn.

Van het imperium hebben we ook geleerd dat het de teelt en de consumptie van cocabladeren kan criminaliseren en zo de boeren een slag toebrengen, terwijl het zelf, samen met andere landen, zijn zakken vult met geld van de drughandel. Het heeft ons geleerd zijn voedingsmiddelen te eten en onze broeders te wantrouwen, te breken met de principes en het bewustzijn vóór het arme en marginale volk dat leeft en sterft in wanhoop, op de rand van de ellende, achtervolgd door de onverschilligheid en spotternij van de verkozenen.

Niettemin hebben we laten zien dat links kan regeren, de gevestigde orde kan omverwerpen en dat we kunnen ontsnappen aan het schandelijke lot dat ze voor ons in petto hadden.

Hoe staat u tegenover Luis Almagro?

Van dat soort individuen hebben wij er meer dan genoeg gehad in de geschiedenis van ons continent. Vijfhonderd jaar geleden al waren het de Almagro’s die de invasie ontketenden, de overheersing installeerden en bestendigden. Het zijn de Almagro’s die de internationale wetgeving en het mandaat van het volk niet willen respecteren. Vandaag zijn er de Almagro-schoothondjes, trouwe dienaars van de macht van de VS, die hun de opdracht heeft gegeven tot handelen over te gaan en − ik kan het mij levendig voorstellen − hen nu uitmaakt voor al wat schoon en lelijk is omdat ze er nog niet in geslaagd zijn een waardig land zoals Venezuela, met een vrije en anti-imperialistische regering, uit de OEA te verdrijven.

Hoe beoordeelt u de voorbije strijd van de Bolivariaanse diplomatie op de vergadering van de Permanente Raad van de OEA?

Wat mij daar het meest verrast heeft, is dat Venezuela andermaal getriomfeerd heeft. Drie of vijf landen hebben zonder aarzelen de revolutie verdedigd, goed wetend dat ze zich daarmee de hysterie van Almagro op de hals haalden. Maar de hysterie van Almagro kan niet zo gemakkelijk gesust worden want uiteindelijk is ze maar een projectie van de hysterie van zijn meester die hem controleert. Wie zal hem dan sussen?

De secretaris-generaal zou beter de volkeren verenigen en ervoor zorgen dat de OEA wettelijk handelt in plaats van te proberen een land als Venezuela uit de organisatie te zetten of te schorsen. In het beste geval moet hij zwijgen en doen wat hij moet doen om het loon dat wij, en ook Venezuela, hem betalen, waardig te zijn. Tegelijk zou hij alle hooggeplaatste functionarissen van elk afzonderlijk land moeten ontmoeten, aangezien de problemen van en binnen de volkeren een oplossing moeten krijgen, bijvoorbeeld de economische ongelijkheid, de grote ongelijkheden op andere vlakken, de armoede, veroorzaakt onder andere door de migratie. Wij helpen politiek coördineren, werken mee aan integratie of aan meer gelijkheid door de macht te geven aan het volk dat doorheen de geschiedenis altijd aan de kant moest blijven staan; wij produceren voedingsmiddelen om de honger te bekampen en wij zorgen er vooral voor dat er niet alleen voedsel is maar ook water, basisdiensten, gezondheidszorg en goed onderwijs, toegang tot cultuur…Wat zou u zeggen aan de presidenten die instemden met Almagro’s sancties van tegen Venezuela?

Ik denk dat Almagro, de VS en andere presidenten uit de regio zich in ons vergissen. Wij zullen nooit meewerken aan de schandelijke toezeggingen die zij doen aan de grote uitbuitende ondernemingen zodat ze hun zakken kunnen vullen. De mandaten die wij als presidenten, regeringen en volkeren geven aan ALBA, PETROCARIBE, UNASUR, CELAC en OEA moeten de volkeren verenigen en integreren door een beleid van broederlijkheid, solidariteit, wederkerigheid en complementariteit.

Het is onze verantwoordelijkheid ervoor te zorgen dat niemand druk kan uitoefenen op onze verkozenen of hen kan chanteren met geld of macht om de beslissingen van het volk, dat democratisch gestemd heeft, te wijzigen. Wij moeten erover waken dat zij zich niet kunnen mengen in de binnenlandse aangelegenheden en de beslissingen van het volk ombuigen. Net dat is er gebeurd door de gedwongen en partijdige implementatie van de wet binnen de OEA tegen Venezuela.

Welke rol is in deze situatie weggelegd voor de sociale, politieke, culturele, militaire organisaties en ook de onderwijsverenigingen van de vrije volkeren van het Zuiden?

We moeten iedereen uitnodigen om ernstig over de situatie na te denken want het imperium zal al zijn instrumenten inzetten om ons te doen mislukken en wij moeten ons verdedigen. Ons revolutionair en democratisch proces is niet perfect. Hoe zou het ook kunnen als je zoals wij zoveel tijd moet besteden aan verdediging en verzet? Onze vijanden weten dat wij kunnen aantonen dat een andere wereld mogelijk is, als ze ons met rust laten. En die nieuwe wereld er komt is dringend en noodzakelijk om het leven op de planeet te garanderen.

Wij hebben geen perfect proces uitgewerkt waar niets op aan te merken is. Wij weten dat er moeilijkheden en noden zijn. Maar uit onze ervaring blijkt dat er een begin kan gemaakt worden met het vervullen van de verlangens van de grote meerderheid als er eenheid is. Samen ontwikkelen wij het individu, het gezin en de gemeenschap. Ik zou aan het Venezolaanse volk en de Latijns-Amerikaanse volkeren willen zeggen dat wij alert zijn, dat de rechtse krachten in de OEA Venezuela sancties willen opleggen zonder enige wettelijke basis en dat Luis Almagro met stip de geschiedenis zal ingaan, niet als een waardige persoonlijkheid maar als de vertegenwoordiger van het slechtst mogelijke handelwijze van deze organisatie. Patriottisme is hem vreemd, hij past enkel de bevelen van de economische machten van het imperium toe en oefent druk uit in hun naam. Zij willen de hand leggen op de olie en de energie van Venezuela en komaf maken met het vrijheidsideaal van Bolivar, Chávez en Fidel. Ik heb president Nicolás Maduro laten weten dat Venezuela er niet alleen voor staat, dat wij, het Boliviaanse volk, onze organisaties en onze actieve krachten deze revolutie zullen verdedigen. Ik ben ervan overtuigd dat de vrije volkeren dezelfde mening toegedaan zijn.

Vindt u dat er uit deze etappe in het veranderingsproces belangrijke lessen te leren zijn?

Ja, leren stopt nooit. Ik heb heel mijn land afgereisd en de diversiteit ervan spreekt mij erg aan: Beni, Santa Cruz, Pando, Tarija en Potosí, in elk van die steden heb ik een groot en sterk volk ontmoet dat zijn eigen weg gezocht heeft tot wij besloten ons te verenigen en samen vooruit te gaan en een rechtvaardiger land op te bouwen. Wij stuiten op heel wat moeilijkheden, veel gevestigde belangen ook, maar ik verzeker u: ze zullen ons niet tegenhouden, dat stond te lezen in de ogen van de jongeren en kinderen die zeiden: ze zullen ons niet nogmaals op de knieën krijgen, nooit meer!

Wij leren elke dag van onze volkeren, van hun wijsheid. Daar ligt de onmacht, de permanente dreiging, de druk en de arrogante aanspraken van zij die ons proces willen stoppen.

Tot slot nog dit: onlangs is ook de druk op Bolivia zelf toegenomen.

Natuurlijk, zie wat er gebeurd is met ons buurland Chili, dat altijd als een broer geweest is voor ons. Ik heb het hier uiteraard niet over de samenleving in het algemeen, over het volk waar wij van houden en dat wij respecteren of over hen van wie we kunnen verwachten dat ze begrip hebben voor onze historische eisen. Een groep gewapende carabinieri is het Boliviaanse grondgebied binnengedrongen en heeft onze grenswachters ontvoerd. Die grenswachters staan vooraan in de strijd tegen smokkel, die zeer nadelig is voor onze economie. Nu beschuldigen ze hen ook nog zonder enig bewijs en keren de rede de rug toe, terwijl net de rede moet primeren bij grensconflicten, zo niet wordt de toon almaar scherper. Nu blijkt voor de zoveelste keer hun arrogante houding tegenover ons. De Chileense politici gebruiken constant dit soort methoden.

Het is een grove onrechtvaardigheid tegenover Bolivia, maar de wereld kijkt onbewogen toe. Wij kunnen rekenen op de solidariteit van het Chileense volk, we weten immers maar al te goed dat het de militaire en politieke elites zijn die deze situatie sturen. Wij proberen alle pistes om dit conflict op te lossen, zowel diplomatiek als politiek, maar onze bruggen worden telkens weer opgeblazen door de tegenpartij.

Het ziet ernaar uit dat ze van plan zijn ons het leven almaar zuurder te maken. Zij willen ons overheersen en doen zwijgen maar wij laten ons niet doen. Het Internationaal Gerechtshof in Den Haag zal uitspraak doen in het voordeel van Bolivia en onze helden en martelaren zullen kunnen zeggen dat, waar ze ook zijn, de honderdjarige strijd voor de herovering van de zee de moeite waard is geweest.

Cris González. Directrice de @CorreodelAlbaResumen Latinoamericanovert.: Marina Mommerency