Het was dit jaar geen typisch 1ste mei in Cuba. Geen luidsprekers op Havana’s Plaza de la Revolución . De straten waren niet gevuld met miljoenen mensen, zoals meestal het geval is op deze datum. Het centrum van Vedado, zag geen tientallen arbeidersblokken paraderen, die alle beroepen van het land vertegenwoordigen. Maar de traditie van de Internationale Dag van de Arbeiders werd in stand gehouden zoals weinig landen ter wereld dat kunnen: met trots. Het volk nam de mars mee naar hun thuis. De sociale netwerken werden overspoeld met beelden. Het leek erop dat de camera van elke fotojournalist op het eiland op 1 mei van elk ander jaar willekeurige gezichten in de menigte op het Plaza zou hebben geportretteerd.

Een vader met zijn dochter op zijn rug, een Cubaanse vlag op de achtergrond, beiden lachend. Twee grootouders met kleine hoedjes en een bordje in hun handen: “mi casa es mi plaza (mijn thuis is miijn plein) .

Maar andere foto’s tonen aan dat Cuba in een heel andere situatie verkeert dan andere jaren.

Het beeld van Dr. Francisco Duran, in het International Press Center, in Havana, met het logo van 1 mei op de linkerzijde van zijn borst, na zijn dagelijkse persconferentie waarin hij verslag doet van de strijd tegen de covid-19 in het land.

Ook het beeld van een moeder naast de foto van haar zoon, een dokter, die vandaag op een internationalistische missie is in Turijn, Italië is. Of de foto van een appartementsblok, waar alle buren op de balkons staan en de noten van het volkslied zingen en, minuten later, die van de Internationale. Om dan om 21u stipt een oorverdovend applaus te geven voor het Cubaanse zorgpersoneel.

De foto die door de diplomaten van de Cubaanse ambassade in de VS de wereld is ingestuurd, is ook ontroerend. Allemaal samen, met de linkerarm omhoog, met de Cubaanse vlag in de hand. Een symbolische foto genomen in de lobby van het gebouw die de dag ervoor het doelwit was geweest van een terroristische aanslag.