De Chileense journaliste Carolina Vásquez Araya (foto) , leeft in Guatemala en is columniste van de krant Prensa Libre. Ze analyseert de rol van Dina Boluarte in Peru. Ondanks de aanhoudende grote demonstraties waarin haar vertrek wordt geëist, is de repressie verschrikkelijk en is er weinig verontwaardiging van westerse regeringenDina Boluarte is niets meer dan een marionet van degenen die zich de macht hebben toegeëigend.

De wreedheid, de domheid en het cynisme van Dina Boluarte, de vrouw die gesteund wordt door de economisch dominante klasse van Peru, heeft de sluizen opengezet voor extreem geweld tegen het Peruaanse volk. Meer dan vijftig demonstranten al zijn in koelen bloede vermoord door de strijdkrachten, waarvan de soldaten behoren tot dezelfde gemarginaliseerde en verarmde klasse die zij onderdrukken. De toespraken van Boluarte, vol haat en leugens, vertegenwoordigen de gemeenschappelijke zwakte van Latijns-Amerikaanse oligarchieën, wier antwoord op de roep om rechtvaardigheid en billijkheid, altijd kogels zijn.

In Peru wordt de dubbele standaard die de Verenigde Staten aan ons hele continent opleggen herhaald: hun retoriek ten gunste van democratie en vrijheid wordt verlaten zodra de weegschaal doorslaat naar de verkiezing van progressieve regeringen waarvan de voorstellen ver afstaan van de belangen van het imperium en zijn multinationals. Het lot van de derdewereldlanden wordt bepaald door deze neoliberale parameter die hen belet te overwinnen, omdat overwinnen en onafhankelijkheid een aanslag betekenen op de privileges van degenen die de planeet domineren. Het beste voorbeeld hiervan is het circus World Economic Forum in Davos, waar de meest verhevenen van de economische aristocratie schouder aan schouder staan en zich elegant tegoed doen aan de toekomst van de volkeren, wiens rijkdom ze onder elkaar verdelen.

De in Peru verklaarde oorlog ontsnapt niet aan dit patroon. Boluarte, de grote verrader, is slechts één stukje van de puzzel en haar zielige rol wordt bepaald door blinde gehoorzaamheid aan het dictaat van de economische elite. Hetzelfde geldt voor andere Latijns-Amerikaanse naties, waar de geur van kolonialisme elk initiatief verstikt om een humaner model uit te bouwen dat de winsten uit de exploitatie van natuurlijke rijkdommen redt en de autonomie van inheemse volkeren respecteert.

De doden in de straten van de Peruaanse steden zijn het bewijs van de zwakte van de regering en het diskrediet van haar autoriteiten. De burgers eisen betere levensomstandigheden en in Peru, zoals in al onze landen, heeft deze eis gevolgen die variëren van de meest extreme repressie tot de installatie van een dictatuur, zoals momenteel het geval is in het Andes-land. De consolidatie instrumenten van deze repressieve regeringen breiden hun tentakels verrassend efficiënt uit, waardoor een koepel van stilte ontstaat rond de wreedheden van de dictators, in dit geval de excessen van de strijdkrachten onder het bevel van Dina Boluarte. Op deze manier wordt de medeplichtige stilte van internationale organen die zogenaamd de democratie, vrede en rechtvaardigheid verdedigen, geïnstalleerd en worden de redenen van die schande tot een geldige rechtvaardiging voor de wreedheden verheven.

Te midden van dit scenario van geweld zwijgt de pers; zij zet haar camera’s uit, concentreert zich op de kwesties van een door machtige landen opgelegde media-agenda en zet haar waarden opzij om tegemoet te komen aan belangen die vreemd zijn aan haar ware missie. Alles wat in het Zuid-Amerikaanse land gebeurt, wordt behandeld met een ‘neutrale’ filter om andere mediacampagnes van geopolitiek en economisch belang van machtige landen niet te overschaduwen.

De eisen van het volk zijn een onvergeeflijke klap in het gezicht van de heersende klasse.bron: carolinavasquezaraya