Het maakt niet uit waar je woont, in welke hoekje van het Escambray-gebergte. Alle zwangere en borstvoeding gevende moeders zullen van de heuvels afdalen, de dam oversteken en hun eerste shot hoop krijgen.

Dit zou wel eens het hart van Cuba kunnen zijn. De bergen schermen het Hanabanilla meer af, zoals de holtes van het hart dat bloed naar het lichaam pompt. Als er iets klopt in het bergachtige gebied in het centrum van het land, dan is het wel het leven en het respect voor de gezondheid van elk van zijn inwoners.

De vijf vaccinatiecentra in Manicaragua zijn reeds operationeel. Ongeveer 302 zwangere vrouwen en iets meer dan 500 moeders zullen ook de gelegenheid krijgen zich te laten inenten, een gelegenheid die het verschil kan maken tussen dood en leven.

Wat een trots te weten dat niemand, absoluut niemand, onbeschermd zal worden achtergelaten! Op de provinciale televisie hebben ze zojuist gezegd dat er naar strategieën is gezocht om ervoor te zorgen dat het vaccin ook ten goede zal komen aan bedlegerige patiënten in Santa Clara. Ook zij zullen niet vergeten worden. Ook mijn familie niet, die in mijn geliefde dorp woont, in een klein stukje Villa Clara, waar nu ook het verlossende shot aankomt.

Net als zij, net als de vrouwen die leven in hun baarmoeder of handen dragen, heb ook ik mijn dochter aan mijn borst gekluisterd. Elke morgen streel ik haar haren, terwijl zij zuigt van de wonderlijke moedermelk.

Hoe lang heb ik naar dit moment verlangd, hoeveel slapeloze nachten gehad met piekeren over statistieken, infectie percentages, waarschijnlijkheden! Dat er nu actie komt is een kans die moet worden beantwoord met een dubbele dosis verantwoordelijkheid en dankbaarheid.

Dankbaarheid, dat is de emotie die me overvalt en me vervult van trots. Een totale trots voor mijn eiland, dat ook vlekken kent, maar het krachtige licht dat het uitstraalt is groter. Net als de moeders van de lomerío, kon ook ik mijn vaccinatie krijgen. Mijn ouders, mijn man en mijn broer behoren tot de meer dan 180.000 inwoners van Santa Cruz die sinds donderdag zijn ingeënt.

Mijn vriendin uit Havana deelde ook mijn vreugde toen zij op de ochtend van de 29e een van de eersten was bij het centrum in haar wijk.

De dokter meet mijn bloeddruk. Ze verzamelt de benodigde gegevens. Daarna halen ze de heldere vloeistof uit de flacon en wrijven mijn arm in met alcohol. Ik heb zin om te huilen, moet ik bekennen.

Ik zie mijn zieke buurman, de diabeet wiens voeten werden geamputeerd, mijn broer met het Downsyndroom. Allemaal in de hal, net als de vrouwen die hun koffie vroeger hadden gemaakt om op tijd te komen.

Hoe geweldig ben je Cuba! Abdala (nvdr: één van de in Cuba ontwikkelde vaccins) bereikte mijn arm en het hart van de berg. Dat is ‘Patria es humanidad’, ‘Vaderland is menselijkheid.’Granma