Binnen enkele dagen zou de wereld moeten weten wie zich de volgende president van de Verenigde Staten van Amerika mag noemen: Joe Biden of Donald Trump. De peilingen geven Biden als winnaar, in een context van 226 duizend covid-doden, een economische recessie en massaal protest tegen racisme en aanhoudend gewelddadig politieoptreden. Een analyse van Abel González Santamaría (Cubadebate, 31 oktober 2020)* met een paar aanvullingen.

PeilingenVolgens de gespecialiseerde website Real Clear Politics verwerpt 53,4 % de aanpak van Trump en zou de democratische kandidaat Biden 51,4 % van de stemmen halen tegen 43,5 % voor Trump. Van de 538 stemmen van het kiescollege zouden er al 216 naar Biden zijn gegaan en 125 naar Trump; de winnaar heeft er 270 nodig. Meer dan 86 miljoen VS-burgers hebben al gestemd (per post), goed voor 64 % van de stemmen in 2016.

GeldIn oktober beschikte Biden over drie keer meer campagnefondsen dan Trump, waarmee o.a. de dure propaganda op televisie wordt betaald. Tijdens deze verkiezingen gaven ze samen meer dan 2 miljard dollar uit aan politieke advertenties alleen, en daarmee is het al de duurste campagne ooit. De totale kosten voor het geheel van de verkiezingen (dus ook voor het Huis van Afgevaardigden en de Senaat) zouden 11 miljard belopen, de helft meer dan in 2016.**CubaTrump valt Cuba rechtstreeks en agressief aan, terwijl Biden dat minder fel doet. Toch vallen beide kandidaten de Cubaanse revolutie aan, zeker als ze campagne voeren in Miami. Trump heeft zich wreed en vol haat gedragen tegenover Cuba, niet in het minst voor de families. In de laatste twee jaar nam hij meer dan 130 maatregelen om de Cubaanse economie te verstikken. “De vrijheid van Cuba zal een van mijn grootste overwinningen zijn” verzekerde hij onlangs nog.

Van zijn kant heeft Biden geprobeerd zich af te zetten tegen de extreme standpunten van Trump, maar hij hield wel vast aan de versleten retoriek over de mensenrechten toen hij zei dat “Cuba niet dichter bij de vrijheid en de democratie dan vier jaar geleden” staat. Toch zei hij dat er een nieuw beleid tegenover Cuba nodig is, wat kan wijzen op een mogelijke terugkeer naar het beleid van Obama in diens laatste twee ambtsjaren.

Obama vervoegde in Miami het campagneteam van Biden. Tijdens een bijeenkomst in de Internationale Universiteit van Florida verwierp hij de aanvallen van Trump die Biden een “socialist” en een “communist” had genoemd, en zei daarbij dat “Biden geen socialist is” en hij “de mensenrechten in Cuba en in de wereld zal bevorderen”. Ook kandidaat-vicepresident Kamala Harris zei dat Biden “het gefaalde beleid van Trump de rug zal toekeren” en “ook de vrijlating van de politieke gevangenen zal eisen en de mensenrechten centraal zal zetten in de diplomatieke relaties”. Beide kandidaten verdedigen dus standpunten die tactisch verschillen, maar die strategisch hetzelfde geopolitieke doel nastreven: de herovering en herkolonisering van de “rijpe vrucht” en bijgevolg de omverwerping van de Cubaanse revolutie. Tussen 1959 en 2020 heeft Cuba 12 VS-presidenten gekend, die allen een ‘regimewissel’ wilden en daarvoor verschillende tactieken gebruikten. De Democratische Partij en de Republikeinse Partij staan allebei ten dienste van dezelfde klasse van het grootkapitaal, ze wisselen elkaar af en willen de politieke, economische en militair macht op wereldvlak behouden.

Gedurende twee eeuwen hebben de verschillende regeringen van de VS verschillende machtsinstrumenten aangewend: pogingen tot koop en aanhechting, gewapende interventies en militaire bezetting, het Platt-amendement***, bezetting van een deel van het grondgebied en vestiging van een militaire basis (Guantánamo), militaire dictaturen, sabotageacties, invoer van plagen en ziektes, aanslagen tegen de belangrijkste leiders, terreuracties met duizenden slachtoffers (doden en verminkten), internationale en regionale isolatie, verbreking van de diplomatieke betrekkingen, oprichting van en steun aan gewapende groepen, illegale radio- en televisie-uitzendingen, met miljoenen dollars betaalde subversieve programma’s om o.a. via internet en sociale media haat en verdeeldheid te zaaien…De bijna zestig jaar durende permanente economische, commerciële en financiële blokkade vormt natuurlijk een van de meest vijandige acties, die in volle coronapandemie nog werd versterkt. Een blokkade die het welzijn van de Cubaanse families rechtstreeks schaadt en de grootste hinderpaal vormt om de relaties tussen beide landen te verbeteren.

De volgende VS-regering zal wellicht bereid zijn om de draad van de normalisering van de bilaterale betrekkingen op een beschaafde en respectvolle manier weer op te nemen, zonder inmenging en zonder voorwaarden. Maar vandaag staat Cuba tegenover een economische, ideologische, psychologische en culturele oorlog van de VS-regering.

De essentie van het conflict tussen Cuba en de VS blijft: overheersing versus onafhankelijkheid, hegemonie versus soevereiniteit. Maar een ding is zeker: wie er in de VS ook regeert, het Cubaanse volk zal zelf over zijn heden en toekomst beslissen, ongeacht ezels (het symbool van de Democraten) of olifanten (het symbool van de Republikeinen). * Cubadebate** theconversation.com*** Het Platt Amendement was een bijvoegsel aan de Cubaanse grondwet van 1902 waardoor de VS het recht kreeg om (ook militair) in te grijpen in Cuba als zijn belangen in het gedrang kwamen en om er een militaire basis te vestigen.