Elke nieuwjaarsdag is ook een verjaardag van de Cubaanse revolutie. Atilio Boron, prof.politieke wetenschappen en een grote autoriteit in Latijns-Amerika, herinnert er ons van Cubanismo.be aan, waarom we – nog beter -moeten blijven doen wat we doen: werken aan de solidariteit met Cuba. Erg lezenswaardige analyse bij het begin van 2020.

Elk nieuw jaarbegin nodigt ons uit om na te denken over verwezenlijkingen en frustraties, om nieuwe hoop te wekken en om in Ons Amerika een historische prestatie te herdenken: de triomf van de Cubaanse Revolutie. Zoals ik al meerdere malen stelde, primeert de herdenking en het eerbetoon aan die grote volksoverwinning en de eindeloze nederlaag van het VS imperialisme – dat al 61 jaar lang woedend in het stof van deze nederlaag bijt – iets wat nergens anders op de planeet is gebeurd – op enige andere overweging.

Zonder iets of iemand te bagatelliseren worden onze kleine persoonlijke verhalen en zelfs grote gebeurtenissen van collectieve aard overschaduwd door het stralende licht van die dageraad op 1 januari 1959. Op die dag werd de geschiedenis van die “ene grote natie” waarover Bolivar sprak, in een vóór en na gesplitst: Fidel en de jeugd van 26 juli leverden een prestatie die een onmiskenbare breuk in onze geschiedenis veroorzaakte, één die eeuwig zal duren en onze strijd voor nationale en sociale bevrijding een nieuwe betekenis geeft, en ook de gevechten van onze tijd een nieuwe horizon schenkt. Maar het was niet alleen die éne gebeurtenis; het Cubaanse volk en de Cubaanse regering hielden, tegen alle verwachtingen in, die epische overwinning in stand en maakte het voor Ons Amerika zo mogelijk om de prehistorie achter te laten en onze eigen geschiedenis te beginnen schrijven.

Een heel moeilijk verhaal van verzet tegen de grootste macht op de planeet en van de moeizame opbouw van het socialisme. Het imperialisme is geen moment opgehouden met het aanvallen van de Cubaanse Revolutie. En in het standhouden daar tegenover heeft het Cubaanse volk het bijvoeglijk naamwoord “heldhaftig” voor altijd verdiend, wegens een vasthoudendheid die zijn gelijke in de universele geschiedenis niet kent. De revolutionaire opbouw begon onder de slechtst denkbare omstandigheden en tot op de dag van vandaag gaat dit werk met voorbeeldige vastberadenheid door. De sabotage van de Amerikaanse regering is hardnekkig, groeiend en wreed. Democraten en Republikeinen hebben elkaar afgewisseld in het Witte Huis, maar steeds zijn ze beiden doorgegaan in hun ziekelijke obsessie de Cubaanse Revolutie te willen wegvagen van het aardoppervlak.

Cuba toont aan dat zelfs onder aanhoudende aanvallen op alle terreinen van de grootste supermacht op de planee,t een land in de periferie gezondheid, onderwijs, voedsel, sociale zekerheid en een sober maar waardig leven voor de hele bevolking kan garanderen. Zaken die geen enkel kapitalistisch land kan doen, omdat daar al die rechten die de Cubaanse Revolutie haar burgers biedt, slechts handelswaar of zakelijke mogelijkheden zijn.

Dit verklaart de hondsdolle vastberadenheid van het Witte Huis om een einde te maken aan deze revolutie. Het voortbestaan ervan, onder zulke enorm ongunstige omstandigheden, is immers een onweerlegbaar bewijs van de superioriteit van het socialisme – zonder zijn problemen te willen ontkennen – ten opzichte van het kapitalisme. Als het socialisme, zoals Donald Trump zegt, heeft gefaald, waarom haalt hij dan niet de blokkade weg en stelt hij zeer hoge voorwaarden om toe te laten wat in bijna de hele wereld wordt verkregen zonder de minste inspanning? Het vergemakkelijken van de Cubaanse export, het toestaan van vrije doorvoer voor inwoners van de Verenigde Staten zodat zij het eiland kunnen bezoeken wanneer zij dat willen, het ontvangen van geld van Cubaanse immigranten die in dat land wonen, het toestaan dat Cuba invoert wat het nodig heeft zonder enorme economische sancties op te leggen aan derde landen of bedrijven die bij die activiteit betrokken zijn, het toelaten van toerisme en het beëindigen van de talloze beperkingen van allerlei aard die het ‘opstandige’ eiland worden opgelegd omdat het durft niet te ‘gehoorzamen’.

Als we het over een mislukking hebben, zijn de Verenigde Staten zelf een jammerlijk voorbeeld: een land dat wordt verteerd door geweld, met om de haverklap massale blinde moorden in scholen, winkelcentra en kerken, veroorzaakt door gestoorde burgers, ziek geworden in een vervreemdende samenleving; een land waar tientallen miljoenen verslaafden wonen die elke dodelijke drug die op de planeet wordt geproduceerd consumeren en de plaag van de drugshandel in de hand werken. Een land dat zeer rijk is, omdat het de rest van de wereld heeft bestolen, en dat desondanks geen einde kan maken aan de armoede die ongeveer 15 procent van zijn bevolking treft; een land dat zijn politiek systeem prostitueert en waar vandaag de dag niets anders dan een plutocratisch regime geldt waar enkel de belangen van de dominante klasse overheersen, iets waarover actueel een verrassende consensus bestaat binnen het academisch establishment. Als het socialisme heeft gefaald, waarom laat het Witte Huis en de maffiamacht – in zijn twee varianten: de beurs en de gangsters – die het vertegenwoordigt Cuba dan niet met rust? Het antwoord is dat dan het voorbeeld van Cuba, dat nu al zo belangrijk is, nog veel belangrijker zou worden en de volkeren van de wereld in de verleiding zou kunnen komen om ook die weg in te slaan, iets wat absoluut onaanvaardbaar is voor het wereldkapitaal.

Daarom dank ik u, Cuba, voor uw revolutie en voor het voeden van onze hoop, en voor het feit dat jullie van rechtvaardigheid, internationalisme en solidariteit de vuurtorens hebt gemaakt die de volkeren leiden in de opbouw van een betere wereld!

Resumen