The Cuban Five: Gerardo Hernández, Ramón Labañino, Antonio Guerrero, Fernando González en René González keerden op 17 december 2014 terug bij hun familie in Cuba. Meer dan 16 jaar had het onrecht geduurd, sinds ze op 12 september 1998 gearresteerd werden in Miami. Cubanismo.be –toen nog ICS – zette zich keihard in voor deze lange, lastige maar verbazend krachtige en zeer internationale campagneDe vrijheid van de Cubaanse vijf zal nooit worden teruggedraaid…

Vijf jaar geleden keken we in bijna-ongeloof op de televisie hoe de Cubaanse Vijf uit de Amerikaanse gevangenissen werden vrijgelaten en naar huis vlogen na een zestien jaren strijd. Er waren enkele tekenen die erop wezen dat er over hun vrijheid werd onderhandeld door de regering Obama, maar uit een gezond wantrouwen jegens de Amerikaanse regering accepteerden we dit niet als realiteit, totdat we ze daadwerkelijk in Havana zagen aankomen, zonder handboeien, en in de armen van hun families.

Als inlichtingenofficieren waren de Cubaanse 5 aangesteld om naar de VS te komen om toezicht te houden op de activiteiten van de rechtse anti-Cuba terreurgroepen die straffeloos in Zuid-Florida opereerden in het begin van de jaren negentig. Ze kwamen zonder wapens, met als enige doel het Cubaanse volk te verdedigen tegen terroristische aanvallen van verschillende aard en georganiseerd vanop VS grondgebied, die sinds de Revolutie in 1959 verantwoordelijk waren voor de dood van bijna 3.500 Cubanen.

Op 12 september 1998 werden Antonio Guerrero, Fernando González, Rene González, Ramón Labañino en Gerardo Hernández gearresteerd en in eenzame opsluiting in een federale gevangenis in Miami gegooid, en gedurende de volgende 18 maanden hadden ze geen enkel contact me de buitenwereld of met elkaar. De bedoeling van de VS was om ze e breken en ze te doen afzien van hun trouw aan de revolutie.

De bewakers zegden hen voortdurend dat ze vergeten waren en dat niemand zelfs maar wist dat ze in de VS gevangen zaten. Maar zoals Gerardo Hernandez, die twee levenslange gevangenisstraffen plus 15 jaar moest uitzitten, aan Resumen Latinoamericano uitlegde, was het juni 2001 toen de strijd, die zou uitgroeien tot een wereldwijde beweging, begon. “

Op het moment dat Fidel ons erkende en in het openbaar zei: “

Volverán! (ze zullen terugkeren), het was vanaf dat moment dat we wisten dat ze ons niet konden verslaan, dat de strijd lang en hard zou duren, zoals de Commandante waarschuwde, maar dat we terug zouden keren naar het vaderland. Alleen iemand met zijn verziende blik kon zoiets verzekeren aan de wereld, op een moment dat alle haat en wraaklust van het imperium zich tegen ons keerden. Zo groot was Fidel. Daarom was de terugkeer van de Vijf zijn overwinning, en we konden het met hem vieren.”

Terwijl Fidel voor de vonk zorgde waarmee deze buitengewone strijd begon, was het het Cubaanse volk, dat de Vijf collectief als hun eigen zonen in de armen nam, die zich als een natie mobiliseerden; nooit aarzelend. En het waren hun families, met name de vrouwen, die met opmerkelijke kracht en waardige moed de wereld rondgereisd hebben om uit te leggen dat dit een geval van eenvoudige rechtvaardigheid was en het recht van een natie om zichzelf te verdedigen en in vrede te leven.

De Cubaanse Vijf waren unieke politieke gevangenen die de steun genoten van een heel land dat duizenden solidaire activisten inspireerde om zich aan te sluiten bij een beweging die hun vrijlating eiste. In het begin waren het een paar comités en individuen, maar samen met de komst van de sociale media en het internet groeide het uit tot een verbonden internationale campagne bestaande uit honderden solidariteitsgroepen in vrijwel alle landen en ook acteurs, kunstenaars, advocaten, arbeiders, studenten, academici, schrijvers en religieuse organisaties. In die jaren waren er weinig Amerikaanse ambassades of consulaten die werden gespaard van protesten waarin werd opgeroepen tot de vrijheid van de Cubaanse Vijf Gedurende drie opeenvolgende jaren kwamen mensen uit verschillende staten en landen bijeen voor een week van activiteiten in Washington DC om hun vrijheid op te eisen, inclusief een betoging voor het Witte Huis.

Gerardo legde uit hoe deze steun nooit vergeten zal worden bij de Vijf. “

We vergeten nooit dat – als we vandaag het geluk hebben zoveel geluk te hebben – we dat te danken hebben aan de inspanningen van de compañeros en compañeras uit Cuba en de hele wereld die jarenlang voor onze bevrijding hebben gevochten. Dit was ook hun overwinning, en er is geen dag die voorbij gaat waarin we het ons niet herinneren.”

Er zijn vijf jaar verstreken en deze mannen die de beste jaren van hun leven hebben gegeven, niet voor geld of roem maar voor de liefde voor hun land, iets wat de Amerikaanse regering nooit zal begrijpen, zijn geintegreed in de Cubaanse samenleving. Zoals Gerardo ons vertelde: “

We hebben er altijd van gedroomd om op een dag terug te keren naar ons vaderland en samen met al onze mensen bij te dragen aan de verdere opbouw van die samenleving waar we allemaal naar streven. Sinds we terug zijn doen we onze bescheiden bijdrage, zij aan zij met alle Cubanen, in de verschillende taken die ons zijn toegewezen. Persoonlijk voel ik me erg gelukkig als Vice Rector van het Hoger Instituut voor Internationale Betrekkingen Raul Roa Garcia in Havana, waar onze diplomaten worden opgeleid”.

De vrijheid van de Cubaanse 5 was een beslissende stap die Obama zette in de richting van normalisering van de betrekkingen, via onderhandelingen met de Cubaanse regering. Sinds Trump in functie is, heeft hij de meeste van Obama’s gebaren naar het eiland -die veelal via Presidential Executive Orders tot stand kwamen –teruggedraaid. Maar daar liet hij het niet bij. Hij heeft de ene na de andere nieuwe Executive Order opgesteld om de blokkade die nu al meer dan 60 jaar bestaat verder aan te scherpen. Het lijkt erop dat het Cubaanse volk elke ochtend wakker wordt om weer een strafmaatregel te vernemen, gebaseerd op ongegronde voorwendsels, vanuit het ovale kantoor.

Terwijl de Cubanen zich voortdurend bereid tonen om in een sfeer van wederzijds respect een dialoog met de VS aan te gaan, zullen ze niet buigen voor de dreigementen en dit arrogante gedrag.

En één ding is zeker: er kan geen Executive Order worden uitgevaardigd die de terugkeer van de Vijf Cubaanse Helden naar hun vaderland zou terugdraaien.

Resumen