Meer dan 1300 personen uit 94 verschillende landen tekenden present op de anti-imperialistische conferentie in Havana, vorig weekend ( 1-3 november 2020) Ook Greet Daems, federaal parlementslid van de PVDA*PTB en ikzelf als voorzitster van de solidariteitsbeweging Cubanismo.be.
De inzet van de conferentie Vertegenwoordigers van politieke partijen, maar vooral van vakbonden en sociale bewegingen wereldwijd, waren naar Cuba’s hoofdstad gereisd. Alles samen een boeiende mix van organisaties. De rode draad: verzet tegen imperialisme en neoliberalisme. Twee brede termen, die tijdens de conferentie een concrete invulling kregen. De inzet was om alle progressieve krachten in Latijns-Amerik en wereldwijd, samen te brengen om zo een boost te geven aan de internationale solidariteit. Niet enkel door uit te wisselen over elkaars concrete realiteit en hoe er verbetering in te brengen. Maar ook door de internationale solidariteit beter te coördineren. Het was Argentijns socioloog Atilio Boron, die de noodzaak aan coördinatie onderlijnde, maar ook het belang van de sociale media. Onze tegenstanders doen immers ook aan internationale coördinatie en zetten nieuwe media vaak veel efficiënter in.
Veel aandacht ging naar de Latijns-Amerikaanse actualiteit: de aangescherpte sancties van de Trump regering tegen Cuba, de verkiezingsoverwinning van de progressieve kandidaat Fernandez in Argentinië, de overwinning van Evo Morales in Bolivië en de spanningen die daarop volgden. De zaal zinderde van solidariteit wanneer de Chilenen het woord namen. Zij hadden ook potten, pannen en houten lepels meegenomen: symbool voor de massale manifestaties die momenteel over gans Chili plaats vinden. Dit tegen het neoliberalisme, dat dertig jaar na de dictatuur van Pinochet, ervoor heeft gezorgd dat Chili één van de ongelijkste landen van het continent is, waar alle diensten geprivatiseerd zijn, zelfs het water. Ook de Ecuadoriaanse en Haïtiaanse bewegingen – die al weken protesteren tegen de besparingsmaatregelen van het IMF- waren vertegenwoordigd. De Latijns-Amerikaanse vrouwenbeweging, in paarse T-shirts als symbool van het feminisme, nam ook vaak het woord. Het Congrescentrum in Havana ademde strijdvaardigheid uit.
Dat gaf ook ons een boost om er na de conferentie verder voor te gaan. Het doet je ook beseffen dat wij het in Europa helemaal niet zo slecht hebben. We kunnen trots zijn op de vele sociale verworvenheden, maar moeten beseffen dat ook die snel kunnen worden afgebroken. We vonden de dynamiek van een conferentie met zowel sociale bewegingen, vakbonden en politieke partijen zeer geslaagd. Het gebeurt niet vaak dat die samen op één plaats samenkomen. In Cuba wel, omdat zij hun revolutie heel coherent doorvoeren, binnen het parlement, maar ook op de werkvloer, op straat en binnen de sociale organisaties. De aantrekkingskracht van Cuba, als inspirend voorbeeld en stimulans voor verzet tegen het imperialisme, heeft er zeker voor gezorgd dat mensen gemotiveerd waren om naar Havana af te zakken, ook al koste de reis hen vaak veel geld.
Internationale coördinatie Vanuit die noodzaak aan internationale coördinatie, werkten we op de tweede dag in verschillende commissies aan actieplannen. Het was niet de bedoeling dat het bij solidariteitsboodschappen bleef. Greet en ikzelf namen deel aan de conferentie rond solidariteit met Cuba, omdat dit het dagelijks werk van Cubanismo.be is,. Wij hadden het geluk dat deze conferentie plaatsvondt in de ELAM, de Latijns-Amerikaanse School voor Geneeskunde. Dit vind ik persoonlijk één van de mooie realisaties van de Cubaanse revolutie. We werden er met een erehaag ontvangen door studenten uit 30 verschillende landen, heel indrukwekkend! Later op de dag spraken we met studenten uit de Westelijke Sahara, Colombia en Palestina. Momenteel studeren er bijvoorbeeld een 100-tal Palestijnen aan de ELAM. De solidariteitscommissie werd opgedeeld in regio’s. Als voorzitster Cubanismo.be nam ik het woord in de commissie Europa. Ik had het er over de noodzaak om actiever te werken richting het Europees parlement. Omdat wij gevestigd zijn in Brussel, moeten wij hierin onze verantwoordelijkheid opnemen. Maar we moeten eerst werk maken van een draagvlak bij de andere Europese solidariteitsorganisaties.
Ontmoetingen Het leukste aspect van zo’n internationale conferentie is het netwerken en nieuwe mensen ontmoeten. Visitekaartjes werden vlijtig uitgedeeld en we probeerden van elke ontmoeting ook een foto te nemen, ook al lukte dit niet altijd. Ik zag mensen terug, die al in België als gast waren geweest: Gail Walker, de verantwoordelijke van de belangrijke VS solidariteitsorganisatie Pastor for Peace . Zij was in het gezeldschap van Noord-Amerikaanse ELAM studenten. Dit worden de toekomstige artsen van de volkswijken in de VS. Ook Abel Prieto, Cubaans topintellectueel die dit jaar te gast was op Che Presente, was erbij . Het was ook een heel blij weerzien met de Cubanen die actief zijn in onze partnerorganisatie ICAP (Cubaans Instituut voor de Vriendschap met de Volkeren). We hadden een heel interessant gesprek met de voorzitter van ICAP, Fernando Gonzalez, tevens één van de Cubaanse Vijf, waarvoor we met Cubanismo.be jarenlang actie voerden.
Naast oude bekenden hadden we ook veel nieuwe ontmoetingen, zoals met activisten uit Puerto Rico, actief zijn in de bevrijdingsbeweging. Puerto Rico is nog steeds niet onafhankelijk van de VS en heeft een minderwaardige status. Ons hotel deelden we met een internationale syndicale delegatie van postwerkers uit Canada, Colombia, Venezuela en Trinidad & Tobago. Zeer boeiend om hen over hun vakbondswerk te horen. Als polyglotte Vlaming kon ik ook de communicatie mogelijk maken tussen delegaties die elkaars taal niet spraken. Intens, maar heel leerrijk. Hoopgevend slot Het werd niet aangekondigd, maar op de slotconferentie waren zowel de president van Cuba, Diaz-Canel, Raul Castro én de president van Venezuela: Nicolas Maduro, present. Een duidelijk signaal dat zij niet van plan zijn hun bondgenoootschap op te geven, ondanks de druk vanuit de VS en Europa. Zowel de Venezolaanse als de Cubaanse president verwezen naar de insinuaties, dat zij achter de volksopstanden in Latijns-Amerika (Chili, Honduras, Ecuador) zouden zitten. Ze lachten die beschuldigingen terecht weg. “Doe jullie ogen open, Noord-Amerikaans establishment. Het volk komt op straat tegen jullie model, tegen het neoliberalisme, dat voor grote ongelijkheid in de samenleving zorgt. “ Diaz-Canel herhaalde de mooie woorden van wijlen Salvador Allende: “Se abrirán las grandes alamedas por donde pase el hombre libre” ( De wijde lanen zullen zich openen waarlangs de vrije mens zal passeren)