In alle spanning en opbod rond Venezuela, stelt het Franse dagblad L’Humanité in zijn editoriaal vandaag de zaken klaar en duidelijk op een rijtje: niet meestappen in de interventie-logica voor oliebelangen, en de dialoog voor vrede ondersteunen.
Telkens een VS-president zijn armada wil richten naar een bepaald land, omkleedt hij zijn plannen voor overheersing met een nobele zaak. Dat is altijd zo geweest, we hebben dat al vaak gezien. In Panama moest een “tiran” worden afgezet om de controle te verkrijgen over het kanaal. In Irak waren de massavernietigingswapens een grof voorwendsel om zich meester te maken van de olie. Ook om in te grijpen in Venezuela heeft Donald Trump zijn oorlogsmotief, nadat hij daar uit het niets een illustere onbekende, Juan Guaido, zichzelf op 23 januari tot interim-president had laten uitroepen.
De casus belli, zo wordt ons verteld, zou de humanitaire situatie zijn, en niet de belangrijke petroleumreserves. De man in het Witte Huis toonde zich eerder al ongevoelig voor het lot van de Haïtianen en hun ellendige levensomstandigheden, en hij eist de bouw van een muur aan zijn grenzen, maar hij laat wél pakketten met voedselhulp en medicijnen aanslepen naar de grenzen van Venezuela. Dat zijn trouwens kruimels vergeleken met de sancties die Washington het land oplegt, met recent nog het bevriezen van 7 miljard dollar van tegoeden van de Venezolaanse petroleummaatschappij PDVSA. De communicatie is heel goed uitgekiend: vrijwilligers van Guaido posteren zich zaterdag aan de grens met Venezuela om het “manna” in ontvangst te nemen, met het risico op een aanvaring met het Venzolaanse leger, dat trouw blijft aan Nicolas Maduro, de president die in mei 2018 werd herverkozen. Deze operatie is hoogst politiek. In die mate dat het Rode Kruis weigert zich met dit spel in te laten: het oordeelt dat als er humanitaire hulp moet worden aangevoerd, dat moet gebeuren met het akkoord van de wettige autoriteiten van het land.
Venezuela heeft nood aan solidariteit, zeker niet aan een conflict, dat in de regio rampzalige gevolgen kan hebben. In plaats van het vuur aan te wakkeren, zouden de Europese leiders er beter aan doen een verantwoordelijke houding aan te nemen, door de fragiele bemiddelingspogingen te ondersteunen opdat Juan Guaido eindelijk aanvaardt om naar de onderhandelingstafel te komen. Ze zouden zich zelfs nuttig kunnen maken door een reële samenwerking met Caracas in het vooruitzicht te stellen, om los te komen van zijn olieafhankelijkeid.
L’Humanité