Cuba, Nicaragua en Venezuela worden vandaag de dag bedreigd door het VS imperialisme. Het eerste salvo van de moderne tijd van het Imperialisme begon in 1898 toen de VS, na de oorlog met Spanje, Cuba en terzelfdertijd Puerto Rico en de Filippijnen overnamen. LongreadHet tijdperk van het imperialisme wordt, zoals Lenin opmerkte, gekenmerkt door de concurrentie van de verschillende imperialistische machten om de dominantie. Die interimperialistische rivaliteit leidde tot de Eerste Wereldoorlog. Lenin noemde die vermeende socialisten die hun eigen nationale imperialistische projecten steunden “sociale imperialisten”. Sociaal imperialisme is een tendens die socialistisch is in naam en imperialistisch in haar daden. Het imperialisme en zijn sociale imperialistische handlangers zijn er nog steeds vandaag de dag. VS voert de heerschappij over de wereldDe Verenigde Staten kwamen na de Tweede Wereldoorlog naar voren als de belangrijkste imperialistische macht. Met de implosie van het Socialistische Blok rond 1991 werd de VS alleenheerschappij nog meer geconsolideerd. Vandaag de dag is heeft de VS de onbetwiste heerschappij over de wereld.
Hegemonie betekent heersen, zonder concurrentie. De VS zal geen neutrale partijen tolereren, laat staan vijandige partijen. Zoals verwoord in de Bush-doctrine zullen de VS elk ontluikend antihegemonisch project proberen te verstikken, hoe onbeduidend ook.
In het Caribisch gebied, bijvoorbeeld, schakelt de VS in 1983 de linkse regering van Grenada uit in wat de code Operation Urgent Fury heette. Grenada heeft een bevolking die kleiner is dan Vacaville, Californië.
De enige mogendheden die de heerser van de wereld zal tolereren zijn junior partners zoals Colombia in Latijns-Amerika. De junior partner moet een neoliberaal economisch regime aanvaarden dat de belangen van het kapitaal dient. Structurele aanpassing van de economie wordt zodanig geïmplementeerd dat de neoliberale “hervormingen” onomkeerbaar worden: zodat je de tandpasta niet meer in de tube kunt stoppen. Colombia sloot zich onlangs aan bij de NAVO, waardoor de militairen van die ondergeschikte partner onder directe controle van het Pentagon hun burgerregering kunnen omzeilen. De VS heeft zeven militaire bases in Colombia om – in de woorden van de VS- regering – een “volledige spectrum” militaire dominantie in het Latijns-Amerikaanse theater te projecteren.
Onnodig te zeggen dat er geen Colombiaanse militaire bases in de VS zijn. Ook heeft geen enkel ander land militaire bases op VS grondgebied. De alleenheerser van de wereld heeft zo’n 1000 buitenlandse militaire bases. Zelfs de meest kruiperige van de junior partners van de VS, Groot-Brittannië, wordt militair bezet door 10.000 VS soldaten.
De VS is duidelijk over haar vijandenlijst. Op 1 november noemde de VS veiligheidsadviseur John Bolton, sprekend in Miami, Venezuela, Nicaragua en Cuba de “trojka van de tirannie”. Hij beschreef een “driehoek van terreur die zich uitstrekt van Havana tot Caracas en Managua”. Venezuela, Nicaragua en Cuba zijn het doelwit van het VS-imperialisme, omdat ze een alternatief vormen voor de neoliberale wereldorde, wat men de “bedreiging van een goed voorbeeld” zou kunnen noemen. Deze landen lijden onder de aanvallen van de imperialisten vanwege de dingen die zij goed hebben gedaan, niet vanwege hun tekortkomingen. Ze proberen een meer inclusieve samenleving te creëren voor vrouwen mensen met een kleur en de armen; een staat die, in plaats van de rijken en machtigen te dienen, een speciale optie heeft voor werkende mensen, omdat dit de mensen zijn die het meest behoefte hebben aan sociale bijstand. Sancties: De economische oorlog tegen Venezuela, Nicaragua en CubaDe imperialistische retoriek van de VS wordt ondersteund door actie. In 2015 verklaarde de VS president Obama Venezuela tot een “buitengewone bedreiging voor de veiligheid van de VS” en legde sancties op. Deze sancties zijn uitgebreid en verdiept door de regering-Trump. Ook de VS hebben Cuba al meer dan een halve eeuw onderworpen aan sancties in een naadloos in elkaar overlopend beleid van Republikeinen en Democraten. Nu zit de VS in het proces van het opleggen van sancties aan Nicaragua.
Unilaterale sancties, zoals die welke door de VS worden opgelegd, zijn volgens de handvesten van zowel de VN als de Organisatie van Amerikaanse Staten onwettig, omdat ze een vorm van collectieve bestraffing van de bevolking zijn. De VS sancties zijn bedoeld om het leven zo ellendig te maken voor de massa’s mensen dat zij hun democratisch gekozen regering zullen omverwerpen. Maar in Venezuela zijn degenen die het meest te lijden hebben onder de sancties het meest militant ter ondersteuning van hun president Nicolás Maduro. De regering-Trump overweegt dus ook de mogelijkheid van militaire interventie tegen Venezuela. De onlangs gekozen rechtse leiders Bolsonaro in Brazilië en Duque in Colombia, die de twee machtige staten aan de westelijke en zuidelijke grenzen van Venezuela vertegenwoordigen, werken samen met de wereldalleenheerser in het noorden.
De inside-the-belt-the-beltway mensenrechtenorganisaties, zoals Human Rights Watch, slagen er niet in om deze illegale en immorele sancties te veroordelen. Zij betreuren het menselijk leed dat door de sancties wordt veroorzaakt, terwijl zij het opleggen van de sancties blijven steunen. Evenmin verheffen zij hun stem tegen militair ingrijpen, misschien wel de ernstigste van alle misdaden tegen de menselijkheid.
Liberale instellingen zoals de belangengroep Washington Office on Latin America (WOLA) proberen zich te onderscheiden van de harde imperialistische lijn door zich te verzetten tegen een militaire invasie in Venezuela en tegelijkertijd op te roepen tot nog effectievere en bestraffende sancties. In feite spelen zij de rol van de goede politieagent, die een liberale dekmantel biedt voor inmenging in de interne aangelegenheden van Latijns-Amerikaanse landen.
Deze door miljardairs gefinancierde NGO’s hebben een draaideurrelatie met het politiek personeel in de VS-regering. Het is dus niet verwonderlijk dat zij de initiatieven van Washington op het gebied van buitenlands beleid weerspiegelen. Maar waarom herhalen sommige organisaties, die beweren links te zijn, de beschuldigingen van de imperialisten, en uitten ze met hen hun verontwaardiging over Venezuela, Cuba en Nicaragua, terwijl ze veel grotere problemen negeren in bijvoorbeeld Mexico, Colombia en Honduras, die vazalstaten van de VS zijn? Meest progressieve land in Midden-Amerika in het vizierLaten we Nicaragua nemen. Een jaar geleden vond het peilingbureau Latinobarómetro dat Nicaraguanen de hoogste waardering hadden voor hun democratie van alle Midden-Amerikanen en de op één na hoogste in Latijns-Amerika.
Daniel Ortega had in 2006 de Nicaraguaanse presidentsverkiezingen gewonnen met 38%, in 2011 met 63% en 72,5% in 2016. De Organisatie van Amerikaanse Staten heeft de stemming officieel geobserveerd en gecertificeerd. Uit peilingen bleek dat Ortega misschien wel het meest populaire staatshoofd op het hele westelijke halfrond was. Zoals de Nicaraguaanse solidariteitsactivist Chuck Kaufman al lang opmerkte: “
Dictators winnen nooit eerlijke verkiezingen met groeiende steun”.
Nicaragua is lid van de anti-imperialistische Bolivariaanse Alliantie voor de Volkeren van Ons Amerika ALBA, samen met Cuba, Venezuela, Bolivia en enkele Caribische staten. De Nicaraguaanse minister van Buitenlandse Zaken had de moed om in de VN de vele overtredingen van wat Martin Luther King noemde “de grootste leverancier van geweld in de wereld” in kaart te brengen en Nicaragua’s verzet daartegen uit te drukken.
Dit zijn redenen genoeg om voor een progressief alternatief zoals Nicaragua de vijandschap van de VS te triggeren. Het raadsel is waarom degenen die beweren links te zijn, zich op een land zouden richten dat dat wel heeft gedaan:- Op één na hoogste economische groeicijfers en de meest stabiele economie van Midden-Amerika.- Alleen dit land in de regio produceert 90% van het voedsel dat het consumeert.- Armoede en extreme armoede gehalveerd; land met de grootste vermindering van extreme armoede.- Bereikt de VN-millenniumontwikkelingsdoelstelling om de ondervoeding met de helft terug te dringen.- Nicaraguanen genoten gratis basisgezondheidszorg en onderwijs.- Het analfabetisme was zo goed als geëlimineerd, tegenover 36% in 2006, toen Ortega aantrad.- Gemiddelde economische groei van 5,2% in de afgelopen 5 jaar (IMF en Wereldbank).- Veiligste land in Midden-Amerika (UN Development Program) met een van de laagste misdaadcijfers in Latijns-Amerika.- Hoogste niveau van gendergelijkheid in Amerika (World Economic Forum Global Gender Gap Report 2017).- Droeg niet bij aan de uittocht van migranten naar de VS, in tegenstelling tot de buurlanden Honduras, El Salvador en Guatemala.- In tegenstelling tot de buren, hield het de drugskartels buiten de deur en was er een pioniersrol weggelegd voor de gemeenschapspolitie.
In april van dit jaar werd dit alles bedreigd. De VS had miljoenen dollars gestoken in “democratie bevorderende” programma’s, een eufemisme voor regime change operations. Plotseling en onverwacht probeerden een coalitie van de reactionaire katholieke kerkhiërarchie, conservatieve bedrijfsverenigingen, overblijfselen van de door de VS gesponsorde Contras en studenten van private universiteiten een staatsgreep te plegen.
Voormalige leden van de Sandinistische Partij van Ortega, die lang geleden in de politieke vergetelheid waren geraakt en naar rechts waren afgedreven, werden effectieve propagandisten voor de oppositie. Door het aanzetten tot geweld en het vakkundig gebruik van desinformatie in een gecoördineerd spervuur in de sociale media probeerden zij met extralegale middelen te bereiken wat zij niet democratisch konden bereiken. Imperialisme met een mooi gezicht.
Wij, die in de “buik van het beest” leven, worden voortdurend gebombardeerd door de corporate media, die de problematiek in een kader plaatsen (bijvoorbeeld “humanitaire bombardementen”). Sommige linkse groepen en individuen pikken deze signalen op, versterken ze en zenden ze opnieuw uit. Hoewel ze oprecht geloven wat ze uitvaardigen, zijn er ook beloningen zoals financiering, berichtgeving in de media, socializen met prominente politici en het winnen van prijzen voor het verafschuwen van de excessen van het imperialisme terwijl ze de uitgangspunten ervan accepteren.
De organisaties die socialistisch in naam en imperialistisch in daad zijn, echoën de imperialistische eis dat de staatsleiders van de progressieve bewegingen in Latijns-Amerika “moeten gaan” en legitimeren de logica dat dergelijke leiders “dictators” zijn. Zij proberen hun positie te onderscheiden van de imperialisten door een mythische beweging aan te bieden, die een triomfantelijk socialistisch alternatief zal creëren dat past bij de lijn van hun specifieke sekte: Chavismo zonder Maduro in Venezuela, Sandinismo zonder Ortega in Nicaragua en de Cubaanse revolutie zonder de Cubaanse communistische partij in Cuba.
De politieke realiteit in Latijns-Amerika is dat een rechts offensief bezig is op de linkse regeringen. President George W. Bush had gelijk: “
Ofwel bent u voor ons, ofwel bent u voor de terroristen”. Er is geen utopische derde weg. Ieder van ons moet bepalen wie de echte terroristen zijn, aangezien de moloch van het VS-imperialisme een neoliberale wereldorde uitrolt. Chaos: De nieuwe imperialistische tactiekVoorlopig is de staatsgreep in Nicaragua afgewend. Als het gelukt was, zou chaos het resultaat geweest zijn. Zoals zelfs de meest fervente verdedigers van de oppositie toegeven, was de enige georganiseerde macht in de oppositie de door de VS gesponsorde rechtse partij die een terreurbewind tegen de Sandinistische basis zou hebben ontketend.
De VS willen stabiele rechtse vazalstaten of zelfs militaire dictaturen installeren. Maar als geen van beide kan worden bereikt, is chaos het alternatief dat de voorkeur geniet. Libië, waar rivaliserende krijgsheren strijden om de macht en slaven openlijk op straat worden geruild, is het model dat naar Latijns-Amerika komt. Chaos is de nieuwe imperialistische tactiek, vooral voor Bolton’s zogenaamde trojka van de tirannie. De imperialisten begrijpen dat de progressieve sociale bewegingen in Venezuela, Nicaragua en Cuba te populair en te diepgeworteld zijn om te worden uitgeroeid door een simpele verandering van personeel in het presidentieel paleis. Er worden veel drastischer middelen voorzien; middelen die de bloedige nasleep van de door de VS gesteunde Pinochet coup in 1973 in Chili kunnen doen verbleken.
In Venezuela, bijvoorbeeld, had de oppositie de presidentsverkiezingen van mei 2018 kunnen winnen, gezien de sombere economische situatie die voor een groot deel werd veroorzaakt door de VS sancties. De oppositie verdeelde zich tussen een gematigde vleugel die bereid was een verkiezingsstrijd aan te gaan en een harde rechtervleugel die pleitte voor een gewelddadige machtsovername en het opsluiten van de Chavistas.
Toen de Venezolaanse president Maduro de eis van de VS om de verkiezingen af te gelasten en af te treden afwees, werd hij door Washington bestempeld als een dictator. Toen de gematigde Henri Falcon meedeed aan de Venezolaanse presidentiële verkiezingen op basis van een programma van volledige neoliberale uitverkoop, dreigde Washington, in plaats van zich te verheugen, met sancties tegen hem omdat hij het waagde mee te doen aan de verkiezingen. De VS dreef een oorlogszuchtige optie door voor Venezuela, versterkte de verstikkende sancties en zorgde voor een verschuiving binnen de Venezolaanse oppositie naar extreem rechts.
De VS staat niet op het punt om Venezuela een zachte landing toe te staan. Hun bedoeling is om de besmetting van progressieve sociale programma’s en internationaal beleid dat de erfenis is van bijna twee decennia Chavismo uit te roeien. Hetzelfde geldt voor Cuba en Nicaragua. We moeten ook Bolivia toevoegen aan het vizier van het imperium.
We hebben gezien wat Pax Americana voor het Midden-Oosten heeft betekend. In Latijns-Amerika wordt hetzelfde imperialistische tactisch plan toegepast. Solidariteit met de progressieve sociale bewegingen en hun regeringen in Latijns-Amerika is nodig, vooral wanneer hun nederlaag chaos zou betekenen.
Dissident Voice