De internationale pers maakt gewag van 93 ‘politiek gevangenen’ op Cuba en neemt zomaar de lijst over van de beroemde ‘dissident’ Elizardo Sánchez.

We doen hieronder daarom het werk dat de media lieten liggen:Van de 93 door Sánchez opgelijste mensen zijn er om te beginnen 11 die helemaal niet gevangen zijn. Ze zijn vrijgelaten in 2010 t.g.v. een akkoord tussen Cuba, Spanje en de Katholieke Kerk. Ze leven rustig in hun eigen huis en 10 onder hen gaan regelmatig naar het buitenland om er deel te nemen aan evenementen tegen de Cubaanse regering en om te lobbyen ten gunste van de blokkade tegen hun land. Merkwaardige ‘politieke gevangenen’!

Even verder kijken naar de 82 anderen op de lijst. 7 onder hen zijn enkel veroordeeld wegens misdaden tegen het gemeenrecht: diefstal, illegale verkoop, onbetaalde boetes. Ook zeer merkwaardige ‘politieke delicten’.5 anderen werden veroordeeld wegens spionage en het lekken van staatsgeheimen, iets waar overal ter wereld mensen gestraft worden en allerminst als ‘politieke gevangenen’ beschouwd worden.

Nog 61 anderen pleegden geweld, sommigen zelfs met veel doden ten gevolg: Kapers van boten en vliegtuigen, rebellie en militaire infiltratie vanuit de VS, sabotage, opstand in het leger, aanslagen, bedreigingen, wapenbezit, openbare ordeverstoring, vandalisme, …. Dat heeft allemaal erg weinig te maken met ‘ vreedzame opposanten veroordeeld (…) voor hun protestacties’ zoals in vele media wordt gezegd.

Tenslotte zijn er nog 9 van de 93 op de lijst die opgepakt werden wegens ‘onbuigzaamheid’, de meesten in voorarrest. Dus is er voorlopig geen betrouwbare informatie over de reden van hun detentie.

Conclusie: de lijst die het bewijs moest leveren dat Raúl Castro gelogen had op 21 maart toen hij het bestaan van politieke gevangenen op Cuba ontkende, is een farce.

Laat ons ook eens verder ingaan op de begrippen ‘ politiek gevangene’ en ‘gewetensgevangene’. Er bestaat geen universeel erkende definitie, maar laat ons uitgaan van de definitie die Amnesty International: ‘een politiek gevangene’ volgens hen ‘is gevangen om politieke redenen en heeft geen geweld gepleegd, of anderen aangezet er te gebruiken’.

Volgens die definitie zijn er in Spanje en zeker ook in de VS meer dan 500 politieke gevangenen van diverse ideologische pluimage. In Cuba zouden er dan minder dan 60 zijn. De media laten uitschijnen dat in Spanje noch de VS politieke gevangenen zijn maar beweren anderzijds dat er in Cuba ‘gewetensgevangenen’ bestaan, mensen idie enkel om hun overtuiging of geweldloze politieke actie werden opgesloten.

Het centrum Olof Palme in Stockholm was een van de eerste organisaties die de informatie en de lijst van ‘dissident’ Elizardo Sánchez en zijn zgn. ‘Cubaanse Commissie voor de mensenrechten’ verwierp, wegens partijdig en weinig ernstig. Van Wikileaks konden we in 2008 leren dat die zgn. ‘mensenrechtencommissie’ gefinancierd wordt door de regering van de VS.

Desondanks blijft Sánchez tot op vandaag de belangrijkste bron voor de grote internationale media als het over mensenrechten op Cuba gaat.

Zo moet het niet verwonderen dat, zoals met de lijst uit 2011 is gebeurd, de media Boliviaanse voetballers, Peruviaanse volleyspelers en Spaanse schilders uit de 18° eeuw, noemen als ‘Cubaanse politieke gevangenen’.

Op de huidige lijst staan zelfs mensen die naar de VS over en weer vliegen …. Resumenlatinoamericano