In het verleden is Cuba verschillende keren militair aangevallen door de VS: luchtbombardementen, steun aan terroristen, bomaanslagen, biologische oorlogsvoering en een militaire invasie. Telkens gebeurde dat op basis van valse informatie – ‘alternatieve feiten’ in de woorden van Trump. Cuba is dus goed geplaatst om de raketaanvallen tegen Syrië in een correct perspectief te plaatsen.

De Cubaanse viceminister voor buitenlandse betrekkingen Rogelio Sierra Díaz veroordeelt de eenzijdige aanval op 6 april jl. door de VS op de luchtmachtbasis van Shayrat in de Syrische provincie Homs. (Granma, 7 april 2017)De aanval, onder het voorwendsel dat de Syrische regering chemische wapens tegen burgers zou hebben ingezet, is een grove schending van het Handvest van de Verenigde Naties en van het internationaal recht en een schending van de soevereiniteit van Syrië die het conflict in het land en in de regio alleen maar verscherpt en een onderhandelde oplossing bemoeilijkt.

Cuba, dat de Conventie over Chemische Wapens heeft ondertekend, verwerpt het gebruik van chemische wapens door wie en onder welke omstandigheden dan ook, inclusief door terroristische groepen.

De aanval tegen Syrië gebeurde nog voor de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens (in het Engels afgekort OPCW), dat de uitvoering van de Conventie moet controleren, een onpartijdig, transparant en niet-politiek onderzoek kon uitvoeren. Het is onaanvaardbaar dat men een verantwoordelijke aanwijst zonder dat de OPCW zich heeft uitgesproken.

Randy Alonso, Cubaanse journalist, directeur van de website cubadebate en van het televisieprogramma Mesa Redonda publiceerde daags na de aanval een opiniestuk ‘Leugens en raketten’.

Daarin merkt hij op dat oorlog de natuurlijke staat van de imperia is. De redenen om conflicten te doen uitbarsten doen er weinig toe, en als ze niet bestaan worden ze geprovoceerd of uitgevonden. Het uiteindelijke doel is zijn macht te tonen, de anderen te intimideren en zichzelf ongenaakbaar te tonen.

Trump heeft niet lang gewacht om bombardementen te bevelen. Hij deed het al in Jemen, amper enkele dagen nadat hij zijn intrek had genomen in het Witte Huis. Nadien gaf hij het bevel om in Irak te bombarderen, en nu doet hij het weer in Syrië.

Belaagd door de media, een mislukte poging om Obamacare te schrappen, een dalende populariteit en omringd door haviken uit het militair-industrieel-complex heeft Trump besloten om zijn eerste grootschalige buitenlandse militaire actie te ondernemen, om de spierballen te rollen en de aanvallen op zijn (binnenlands) beleid te pareren.

De aangehaalde reden – het vermeende gebruik van chemische wapens door de Syrische regering – doet veel denken aan het Irak van 2003. Toen werd Sadam Hoessein ervan beschuldigd over krachtige chemische wapens te beschikken die hij op elk moment kon inzetten, en dus moest die rijke oliestaat worden bezet. Die chemische wapens zijn nog altijd niet gevonden, zoals de Braziliaanse oud-president Lula onlangs in een radio-interview opmerkte.

Niemand heeft de tragedie in Syrië ernstig onderzocht. Het volstond dat belanghebbende bronnen de Syrische regering als verantwoordelijke aanwezen en beelden van stervende kinderen de wereld rondzonden opdat Trump over een onaanvaardbare slachting sprak.

Verschillende analysten betwisten de beschuldigingen tegen de Syrische regering. Sommigen betwijfelen dat Damascus nog in staat zou zijn om chemische wapens in te zetten na de grote controles die op dat gebied werden uitgevoerd. Anderen, zoals Abded Rabbo, directeur van het dagblad Al Watan, wijzen erop dat de Assad-regering geen enkel belang bij een dergelijke actie heeft, vooral nu Assad eindelijk de erkenning als legitieme regering door de VS had gekregen (uitspraken van VS-buitenlandminister Tillerson in Turkije in maart). Waarom zou Assad een chemische aanval uitvoeren op een plaats met weinig militair of strategisch belang?

De omvang van wat er gebeurd is moet nog worden ingeschat, maar het doet niets goed aan de stabiliteit en de vrede in de wereld. De VS maken zich weer op om rechtstreeks oorlog te voeren om zich in het Syrische conflict te mengen. Trump geeft hiermee zijn geloofsbrieven als nieuwe imperiale leider af.

Trump heeft met zijn aanval een deuk gegeven aan zijn verkiezingsbelofte om bondgenoten te zoeken in de strijd tegen de IS-terroristen, die als hoofdvijand van de VS werden beschouwd. Op het terrein heeft hij de terroristische krachten, die de laatste weken belangrijke verliezen hebben geleden, opnieuw begeesterd.

Tegelijk toont hij hoe hij duidelijk inzet op een eenzijdig optreden in de buitenlandpolitiek en het overleg en onderhandelde oplossingen veracht, zoals verschillende stemmen, o.a. die van Bolivia, in de VN-veiligheidsraad hebben opgemerkt.

Bron: Cubadebate