Telkens ik lees over de aanvallen van de OAS (Organisatie voor Amerikaanse Staten, opgericht door de VS) tegen Venezuela, denk ik aan wat wij gedaan hebben in Cuba. We keren nooit meer terug naar het “ministerie van kolonies”, zei fier Jennifer Bello, Cubaanse studentenleidster. Revolutionair Cuba werd eruit gezet in 1961. We kunnen vaststellen dat er op ons continent twee zeer verschillende Americas zijn: dat van het Noorden dat op zijn retour is en dat van het Zuiden, dat groeit. Dat leerden we van José Marti, onze nationale held.
Waar dient de OAS eigenlijk voor? We stelden de vraag al in 2008 tijdens een uitzending van de Mesa Redonda (nvdr: het ‘Terzake’ van TELESUR, het alternatief voor CNN dat Cuba en Venezuela oprichtten) vanuit Panama waar een ministerconferentie plaatsvond. Condoleeza Rice die toen staatssecretaris van de VS was en zich een air van heerseres aanmat, werd er neergesabeld door de kritieken van het nieuwe Latijns-Amerika dat toen opstond vanuit het revolutionair proces o.l.v. Chavez.
We hebben toen geen enkele uitspraak gehoord die de zo uiteenlopende denkbeelden kon verenigen. Integendeel enkel ministers uit het Zuiden zegden ons dat de OAS enkel moest dienen om vanuit het Noorden elke dialoog te saboteren.
Later was er de bijeenkomst in San Pedro Sula en de heroïsche strijd van de Hondurese president Manuel Zelaya et van Patricia Rodas (nvdr: toenmalig Hondurees buitenlandminister) voor het heropnemen van Cuba. We weten allemaal dat de vernedering die Hilary Clinton daar moest ondergaan betaald werd door een staatsgreep, de eerste van een reeks die weliswaar ‘zachter’ waren maar daarom niet minder schade toebrachten aan de vooruitgang en de eenheid van ons America.
We hebben al de CELAC (Gemeenschap van Latijns-Amerikaanse en Caribische Staten), waarom dan nog de OAS? Men moet zich die vraag voortdurend blijven stellen. Venezuela is niet het vólgende slachtoffer, zoals gezegd wordt. Venezuela was het éérste slachtoffer van de staatsgrepen bekokstoofd met de medeplichtigheid van de OAS, met zijn ‘charter van de democratie’ dat er kwam met het doel Chavez’ regering omver te werpen.
Ze wisten zich niet van het Chavisme te ontdoen maar ze blijven zeker verder proberen, met alle mogelijke middelen: Er worden zelfs parlementen in brand gestoken door rechts, ook door zgn. ‘centrumpartijen’ volksmassa’s aangevallen en de volkeren van de regio worden militair teruggeduwd naar de donkere tijden van het neoliberalisme.
Cuba vormt het bewijs dat men buiten de OAS moet en kan leven. Dankzij het heldhaftig verzet van zijn volk, ja. Maar ook dankzij de kostbare solidariteit van andere volkeren. Venezuela houdt stand. Laat ons het, zonder twijfel, onze volledige solidariteit schenken.
RHC Cuba